Alle inzendingen over Broosheid Rauwe Wonden

slechts de witte lelies weten het wanneer ze luisteren naar het ruisen van de wind achter een optrekkende mist van tranen, troost daar waar de vlinder zijn vleugels spreid terwijl de arme dichter met een veer tussen de vingers de kwalen lichter schrijft balsemende woorden honing dat de rauwe wonden zalft, een nieuw mens de hoop…

in de dof holle nacht hoorde ik vaag hoorbaar het rinkelende gekras in de balans van dood en leven zilveren sterren geflonker afgewisseld in ijle broosheid bonte bergen in bouwval in het donkere grensland schimmen roerden zich in de bevroren winter adem die stroomde tussen de kier van de deur van leven en dood…

Meedogenloos -ook voor jezelf- stel je een punt achter de liefde en krast een kerf door de toekomst die wij, dacht ik, samen droomden. Je jubelt om de sterkte die je proeft in nieuwontdekte hardheid. Harder ben je nu dan ik blijkt uit de diepe kerven in mijn weke kwetsbaarheid. Maar hardheid is slechts relatieve sterkte: en broos…

ach ik ben oud niet alle wonden kunnen nog helen al meer littekens heb ik nu dan huid maar jij blijft jong althans in mijn ogen ook al evenaar je bijna al mijn jaren je zonnestraalt me door de donkere nacht bedekt rauwe wonden met een fluwelen korst je lach stilt de pijn van botte messen die het lange leven almeer in me stak…

en toch biedt het littekenweefsel niet genoeg bescherming de wond lijkt nog steeds open het vel voelt nog altijd rauw ontwikkelde bacteriën leiden een eigen leven zoeken een uitweg zonder te ontsnappen bloed kruipt slechts tot stolling om verwondingen te beperken een uiterlijk geslaagd tafereel maar onder dat geheel blijft het krioelen…

en toch biedt het littekenweefsel niet genoeg bescherming de wond lijkt nog steeds open het vel voelt nog altijd rauw ontwikkelde sporen leiden een eigen leven zoeken een uitweg zonder te ontsnappen bloed kruipt slechts tot stolling om verwondingen te beperken een uiterlijk geslaagd tafereel maar onder dat geheel blijft het krioelen…

Je afscheid sloeg een krater de wonden nog rauw. Waar blijft nu ons later? Waarom deze kou? In mezelf, herken ik je trekken, dan word ik soms boos. Verdekke!! verdekke!! Roos!!…

Terwijl het mes nog snijdt in het bloedend hart mag je jezelf verwennen met een zachte pleister op de rauwe wonde totdat het rustiger wordt dan kun je weten hoe mooi het was hoe goed het ging... Voor zolang het mocht en kon bestaan Nu is er de pijn om iets wat zó mooi was maar niet méér zal zijn dan een zoete herinnering…

Wanneer je vroeger viel mijn kind, droogde ik je tranen, waste je geschaafde knietjes af en plakte een pleister op de wonde. Wanneer je op school gepest werd mijn kind, luisterde ik en gaf advies, hoe je het beste om kon gaan met mensen die je na bleven staan.…

Wat is ons leven broos als blaadjes van de beukenbomen die dwarrelen in de wind al is de lucht nog vol van zomerdromen... Al is de lucht nog blauw en straalt de zon met vreugde - ons lied is kort van duur hoezeer de melodie ons ook verheugde...…

Verdort die roos in een rijk geheel om niet mee te kunnen komen in het aardse gekrakeel, maakt dat een einde aan de broosheid van het hele veld, gedoemd tot snoeien tot de puntige doornen zijn geteld? En duurt de lente maar één dag uit het vooroordeel van velen, ontbloot het imago van het individu die mijn wonden kunnen helen.…

stoelen leggen een cirkel in de koude wachtzaal waar woorden, krom door schuld en onschuld worden gefluisterd ik zie hoe ouderdom zich verlengt in duizend eeuwen bitterheid en hoe fierheid nog steeds likt aan wonden rauw, ondood in grijze haren ik ga en huil om verte met ongetralied hoofd in eigen armen - Ius…

Veel woorden niet uitgesproken alleen dat ene Waar nietsvermoedend de vinger wordt gelegd De broosheid van het achterlaten is alles mee gezegd…

Een ochtend te vroeg, een avond te laat. Zij die spijt hebben kijken terug, zij die niet weten leven met de dag. Hun ziel bevat alles, hun ziel valt niet te verbergen. De waarheid zal blijken, de waarheid zal verrijken.…

Het staat er met zwarte viltstift op het ei in de witte vijzelkom voor grof zeezout als daar geen liefde uitspreekt weet ik het niet meer…

Nooit eens een pepernoot? Oliebol, uitsmijter, broodje kroket of een zoetzure bom? Nimmer verwend met een delicatessenmaal? Niets van dat alles voor knaagdiertje Tom –…

Poëzie is wording die blijft steken in de rauwe, gebarsten onhandige gaafheid van het ongenoemde haar voltooiing is toeval, het stokkend ongerepte uit haar krom getrokken pen poëzie polijst niet wat ze zegt, ze schuurt zich uit in haar ontluistering ---------------------------------- uit: 'Als het dichtklapt', 2005.…

Men zegt: tijd heelt wonden, edoch wanneer de tijd op is, krijgen wonden geen tijd meer te helen!…

Een blij argeloos reizen van de vrije Europese burgerzin kleurt rauw zwart de dag met een gelukkig begin. Geen respect meer voor een zich verplaatsend onschuldig leven, dat part noch deel heeft aan een godsdienstig weerstand streven.…

nodig omdat je er niet achter stond zijn ze nu overbodig neem je brieven van mij af leugens die ik bewaarde omdat je nooit echt om mij gaf zijn ze nu zonder waarde zeg je vrienden waar je bent ik heb ze nooit gemogen ze hebben mij niet echt gekend maar wel teveel bedrogen neem je foto van de muur ik kan er niet naar kijken… of wonden…

Koud is je schaduw die ik weer zal vinden als ik je naam achterlaat en je metgezellen weten dat je weer bloedt en jouw bloed hun angsten laat verdwijnen in hun trouwe littekens die geen wonden meer zullen worden.…

Wonden die, niet zichtbaar geslagen aanvoelen, schrijnen de ziel.…

Ben jij mijn oefening in mijn lichaam adem te voelen en te voelen opsteken tot een storm? Ben ik jouw oefening om te luisteren, alleen een vraag te stellen als ik niet verder durf om fragmenten van feiten en verwarring uit te braken in een horten en stoten van stiltes die jij ondergaat zonder comfort, zonder dichterbij te komen…

De wond in de moederschoot Er is geen diepere wonde Een oneindig verlangen Naar wat niet zal zijn Verlies in het diepste van de ziel Door eeuwen heen Totdat het puzzelstukje past In het raadsel van het leven…

Een klik In je hoofd En je gaat overboord De gevoelens Van je broosheid Zitten vol woede Geen denken aan Wat men dan zegt Het wordt geroepen Tegen het bot En voor je stopt Is het gedaan…

het was de speld die ze niet zocht maar vond in een zee van zoethoudertjes ver, heel ver van de hooiberg ontdaan van de knop was de punt nog intact als een doorn in het oog van de vergetelheid en het speldenkussen vulde zich opnieuw met de roestige wonden van haar dageraad…

ik ben een huis met open wonden toon mijn zwakte niets is verborgen wie wil er verder voor mij zorgen herstelt mijn gevel pleistert mijn zonden ik draag de wonden van de tijd maar mijn wortels liggen diep gespreid ik bied beschutting , rust en zekerheid heet u welkom met armen wijd…

De wonden zijn dieper dan ze lijken. En ondanks dat het is wat ik het liefste wil, Wil ik niet langer meer zo zijn…

dat je zorgvuldig een homp van mij in het midden van het hakblok legt tot ik mals en platgeslagen vraag om ontleding met het scherpste mes dat je olie op het vuur verwarmt en sissend in het rauwe vlees tergend traag zout in wonden strooit of een slavenbrandmerk schroeit dat je tandenbeet tot bloedens toe sporen laat in mijn gemarineerde…

van verbeelde wonden te likken.…