Alle inzendingen over Camouflage

Elke dag zie je ze weer op het journaal er zijn er nu toch al veel meer als soldaten met hun camouflage pakken bivakmutsen bezetten ze gewapend separaat en adequaat onafhankelijk allemaal hun eigen Checkpoint maar hou ze in de gaten het is wel even wennen maar zo’n ding in je armen vervult je jongens droom je eigen oorlog…

Onbezorgd lijkt verder weg dan de weg naar zorgen De lange blik op gisteren vervaagt vandaag en morgen tot bijna onbeduidend terwijl de keuzes wachten weggeduwd als onbemind Kom toch met gisteren daar drinken we op om morgen te vergeten vandaag te overleven We draaien rond in cirkels stuiterend tegen de randen Maar ach, wie ziet het…

Soms zie je van die mensen die zijn van binnen bijna dood, al aan het sterven begonnen en gedeeltelijk verdwenen in het leven om hun heen. Vaak zitten ze in een hoekje moederziel alleen. Ze willen niet meer worden gezien en kleuren haast onzichtbaar als een kameleon. Met een blik op oneindig dwalen ze af en gaan op in de horizon…

op de bodem van een zee van wijn roert het wier zich door het water na eerst wat onderwaterstil als een soort van camouflage omdat het beestje bang is van water komt de kater later…

De legertop beval de fabricage van groene pakken, jassen, groene sokken en groene onderbroeken, groene rokken, dit alles voor een goede camouflage. Maar ja, dan heb je altijd van die oenen die daarna de soldaten weer ontgroenen.…

Met rijen maïs als groene camouflage verbouwen slimme krakers nederwiet. Maar door de hete zomer lukt het niet veel te verdienen aan de nieuwste rage. Men vreest nu dat de opbrengst niet erg loont, maar de koeien worden lekker stoned.…

Onzekerheid is een eigenheid welke velen eigen is maar waarvan de veelal ontstane vereenzaming door camouflage na jaren verwoord tot een eigenschap eigenaardigheid onhebbelijkheid welke verre staat tot de zo dan door mij gewenste en wenselijke aangename verlegenheid!…

Ik, Meester in de camouflage kunst Wandel met gebutste voetjes door de nacht Als boomtak deze keer Soms vermomd als verdord blad Ik val onder een kleine orde van insecten Al de lichtste beroering slaat me uit het lood Dan stort ik ter aarde als ware ik dood…

nog even wandel ik meester in de camouflage kunst met gebutste voetjes door de nacht als boomtak deze keer soms wandel ik vermomd als verdord blaadje een beroering van het lichtste soort slaat me uit het lood dan stort ik dood ter aarde neer voor zolang het duurt…

Leve de camouflage! --------------------------- uit: 'Buurtkinderen', 2009.…

Klanken stromen kil Uit je mond Vormen ijzige woorden Die in loze beloftes Hun graf vinden Jij bent mijn kanker Kwaadaardig woekerend Heb je me nodig Om te bestaan Je spiegelbeeld onherkenbaar Camouflage voor verdriet En ik heb je antwoorden niet De stilte tussen de woorden die je niet sprak Versta ik nu meer dan ooit…

spelen met de klanken ongeweven patronen laken hier iets dikker, daar juist slanker stellig nooit echt klaar te maken proeven van een zoete wijn rood als diepgeworteld zijn zoeken naar dat eeuwig raak schrijft de pen, ontpopt een weg langs uren vermaak daar schuilt de kameleon rood als, fruitig als, giftig als stil verlangen…

we luisteren naar de winter kijk, een roerdomp in paalhouding is zijn camouflage kwijt in het riet wat aangeslagen ligt onze polder te schitteren in het witte kristal jij draagt mijn liefde, helder straalt het heelal, we luisteren naar de roep van ganzen, verkleinen ons hart maken ruimte voor het ademloze…

Maar daar het daarvoor ongetwijfeld al te laat is of nog te vroeg, volgt hier nog een laatste beeld: zie deze kriebels zoals een roofvogel ze zou zien uit de lucht, als de camouflage die het ei aan het oog onttrekt. ----------------------------- uit: 'Ommekeer', 1975.…

kom met me mee naar het veld van het verleden nu het zachte winterlicht erover glijdt de lage zon kleurt goud het dorre gras en geeft een mooie lange schaduw aan boom en struik, als in hun ware aard geen camouflage en geen franje meer geen plek om te verstoppen de doornen zichtbaarder dan ooit geen watervogel die zich eenzaam waant ze…

in een equivalent moreel Tracht een baby niet te laten huilen als een ziel vragen sterfelijk te zijn En je hart te verschuilen in een camouflage van satijn Want soms denk je zwart als zilver en de trots erkent verval Poetst goud na een schilfer zonder toeval,het gouden lotgeval…

mezelf kon ik niet omarmen Nu ik dit opschrijf, schrik ik ervan: zijn mijn woorden- is mijn houding camouflage voor mijn angst? ben ik bang dat ik toch niet alles kan? en als ik dat toegeef-WAT DAN????…

Zij trok mij aan als camouflage, en wacht op haar moment. Intussen oefent zij zwaard- en vechttechnieken, en rent door het woud van oog om oog, waar zij haar messen slijpt met tegenspraak en heerst met brute kracht.…

als een boemerang ontblote de dode snoek zijn grijsgroene camouflage buik voorzichtig haalde ik h’m uit het water en keek in dode ogen later in het schuurtje stopte ik de snoek in de weckfles en wachtte zes maanden geduldig zoals een moordenaar kan toen je verjaarde gaf ik je de snoek rijkelijk voorzien van kervel, bieslook en dragon…

aaibaar soms uitzichten sterven voor mij in lange stiltes hier op dit punt tilde ik jou van blijdschap je bloemenlach en heerlijke huid kropen hartstochtelijk in de wuivende boomkruinen “which way the wind blows”, ik hou van jou zei je, op afstand gadegeslagen door vogels daar gaat een bold – eagle over het meer weldra zal sneeuw zijn camouflage…

Het weinig houdt mij nu gezelschap, van vele beelden, trouwe honden van gisteren, missen de macht mij te verleiden, dat lot heeft geen vat op mij, trouw in saaiheid vervat, laten me te pletter slaan, word ik door schimmen verslonden, de kracht willekeurig ingeschat, wordt de kern van camouflage ontdaan alsof er niets is gebeurd…

Ik bewaar mezelf voor de helderheid der dingen, de schoonheid van dansende zonnekrijgers aan de bron beleeft in het spiegelbeeld die opstaan uit de schaduwen vol met herinneringen, die in wisselende vorm zich verstaan in de camouflage van een kameleon.…

In hoge vierkante eenmanstenten van bamboe en kunstdoek oefenen steltlopers camouflage, verzinnen schoudertentriemen, bereiden schermutselingen, begeven zich in het gebied van de grote waadvogels Na drie dagen en nachten kleppend beraad op het strand getergd door zwevende garnalen en zachtjes scharende krabben, roeien de snavels…

we zijn of denken te worden, al staan we daar nog ver vanaf verhult door een vernis van energie die z'n voltooiing overstijgt, als wet van de natuur, de kern van liefde in het zijn of niet te zijn, los van het juk van zwaartekracht waarin al de illusies ontstaan, dat we alles kunnen overzien in arrogantie, een camouflage…

Marionetten van onszelf, sculpturen onderhuids gestoken illustraties aan de lijnen van realiteit of schijn, camouflage door de zon gebroken ogen, steeds in een herhaald en eindeloos refrein, een flegmatieke maan die voor de zieners schijnt voor de troostregels die ons raken, ook die raken op al dan niet op rijm, voor alles wat we denken wel…

Een wandelende tak Zat op z’n gemak Tussen de bladeren Met anderen te vergaderen Ze kozen voor de zon Vlakbij de mooiste blom Heerlijk gecamoufleerd Met z’n rug naar jou toegekeerd Ze dachten zich te verstoppen Maar jij liet je niet foppen En genoot op je gemak Van die smalle lijfjes op een tak…

Toverachtige kleuren, camouflage bepaald. Invasie, krachtige beelden en bijna verdwaald. Genieten, rondkijken, ontspanning in het water. Evenwicht zoeken of problemen wat later. Een gevoel van vrijheid, haast onbeschreven. Natuurlijke schoonheid laat het water leven.…

Geen suïcide, maar camouflage, de bladertooi is in aantocht, het geraamte staat geworteld, terwijl Apollo blind en verslagen langs haar ongenaakbare schoonheid schrijdt.…

We kunnen er niet omheen. de wereld verdient een nieuwere uitgave, ook voor voor het vluchtigste met een niet ervaren camouflage, van het aardse overmoed, taboe een kus of omarming waarvan we als vanzelfsprekend hebben afgestemd.…

We kunnen er niet omheen. de wereld verdient de nieuwste uitgave, ook voor gekroonde narren in hun camouflage ondergoed die zich moeiteloos lijken te herklonen, raven die zichzelf strikken in een monotoon zelfbejag niet voor mens en dier van zuurstofrijk bloed de allerlaatste tonen in een verworven woordenschat gestoken door de schoonheid…