Alle inzendingen over De bron van alle nac

Is zij het hoogtepunt van goddelijk verdriet en falen? Is zij ontstaan uit de verdorven wreedheid van de natuur? Is zij wat overblijft als de bezieling der beschaafdheden ons in duisternis achterlaat om te vergaan in ons verloren zijn? Is zij de belichaming van het kwaad dat uit de diepste diepten van de meest afgrijselijke woestenij…

ik laat achter slechts een stilte van tijd heel even zal de zee zich openen en uren dragen in donkere handen geen zoeken meer naar de dagen in mijn mond of naar de vreemde die ik nu en dan ontmoet het moment is kort zo beiden nooit meer geweest dan dit ik voel wind tussen de rotsen en dan niets meer het maakt me niet bevreesd…

Ik stond laatst op het vliegveld in de rij: bevraagd, gecontroleerd, gescand, … gezucht … Dat alles duurde langer dan de vlucht. Tel daar de schaamte voor het vliegen bij. Nee, dan de trein die ik nog wel eens pak; je schaamt je enkel maar voor het gemak.…

De FIOD is bij Ajax ingevallen En ook bij NAC was er een invalbeurt, Wat ik als voetbalfan heb afgekeurd: Die FIOD snapt van onze sport de ballen! Ze hadden beide broertjes Arveladze Wat mij betreft best even mogen matsen.…

voor een handvol zilverlingen in een beslissingswedstrijd tegen NAC bewust drie ballen doorliet glippen...…

Allé. allé, gaan rap de benen in een eindsprint racend voor een hoger doel. Koersen wielrenners in versnelling, door een afwisselend landschap, onder een aanmoedigend supporters gejoel. Moordend kan vaak het tempo wezen, wielrenners demarreren de pedalen in het rond.…

Kijkend naar de horizon, zoekend naar wat daarachter zal zijn. Languitgerekte velden, in de felle zon, je moet erdoor al doet het pijn. Kijkend naar de roodgekleurde lijn, lopend, ploegend, verlangend. Kijk naar nu, dan zul je beter af zijn.…

Mijn voetbalclub staat lelijk in z’n hemd, Want de play-offs gingen alsnog verloren, Maar wel heb ik toen woedend wraak gezworen En donderdag heb ik dus niet gestemd. Want mag mijn elftal niet Europa in Dan hoeft voor mij Europa evenmin.…

ik dacht dat je vertrokken was in de stilte van de nacht we hadden zo'n ruzie gehad ik had het al verwacht na alles wat ik je verweten had was het begrijpelijk dat je was weggegaan maar de tranen sprongen in mijn ogen toen ik je 's morgens voor het bed zag staan…

de zee, steeds kleiner, verdeelt mijn handen over duinnachten en jouw gelaat wit en stil, als lelies voor zon verborgen wordt meegenomen door de vlekken van de wind ik laat je alleen: meeuwen zwijgen de wereld en mijn stem streelt de laatste herinnering zoveel trager dan de wandeling naar morgen…

laat me als een kleine vlam mezelf zijn want hoe anders kan ik uitleggen dat de nacht zich niet vergist naakt op mijn schouders hij is een reiziger -ik ken zijn gewoonte- en komt binnen via schemerlicht berooft een boom van zijn bladeren en ebt dan weg in het oog van alledag laat me het ruisen legt zich neer ik klink zachter op…

Wel schoon zijn allen, Maar mijn vrucht kan slechts vallen Bij een uit de bron.…

John Karelse kreeg zijn congé bij NAC En Standaard Luik heeft nu Ron Jans ontslagen. Een nieuw seizoen, maar weer geen nieuw geluid: De trainer vliegt er steeds als eerste uit.…

Met een hart van brons luiden klokken om ter schoonst alle weer en wind…

alles wat is vindt zijn bestaan in liefde door liefde is alles ontstaan wat bestaat wat bestaat is ongelooflijk mooi mooi als de lucht met vogels in hun vlucht in hun vlucht betoveren ze alles in allen is liefde het licht het licht dooft nooit in jou en mij…

Een wens voor allen Een beetje minder hebben Een beetje meer "zijn" Een beetje meer levensvreugde en een beetje minder pijn Een beetje minder prestatiedrang Een beetje meer mogen Een beetje minder kritiek en een beetje meer mededogen Een beetje meer tolerantie Een beetje minder wantrouwen Een beetje minder agressie en een beetje meer…

Zonder pen of papier zal ik blijven schrijven woordeloos verloren herboren woorden in gebaren te geven gebleven leven geeft mij nieuwe woorden nog dagen niet voorbij de bladeren van mijn herfsttooi pracht bij vlagen op de grond rondgestrooid weer al een seizoen voltooid om paden te verzachten in duistere nachten…

De winter is reeds ongezien vergangen Maar in de schaduw van de landingsbaan Zet in april een ram plots een faux pas Teugelloos verrijzend na de pasen Door zen te ademen al spelevarend, Niet naar de letter maar naar maakbaarheid Liefdes kantelpunt - warme magie Hoe kan zo'n lhasavlinder zonder vleugels In 't voorjaar op een…

Hoe vaak zeg Ik het niet, Die laatste Twintig jaar Staan me wat Jou betreft nog Heel helder voor De geest - Mijn geest, bedoel Ik, die naadloos Opslaat wat ik Met jou heb Meegemaakt - Alle ervaringen Opgeslagen in Een bron - Die de bron is Van mijn ziel…

toegeëigend, die van de vogels waren eens in het begin, was het water van de vissen ook daar grepen we in, en zonder compromissen de bomen in het bos, we hebben ze vermoord het evenwicht van groen en blauw, gaandeweg verstoord op alles wat ons te pas komt, leggen we beslag en niemand vraagt, wat wel of wat niet mag soms zwijgt de mens, en zoekt de bron…

Tussen rotsen en een dal verstopt zich een Bron, Die in een schuimende sjaal aangekleed is. Zoals een lief hondenjong is zij vrolijk, zij stroomt Via geheimzinnige bergkloven in hun duisternis. Lang geleden heeft zij haar begin verlaten En de mist overschaduwt het eind.…

Als een mug Vlieg ik om je heen Jou nooit met rust latend Ik wil jou nooit kwijt Jij bent de bron van mijn leven Verlaat mij nooit Zoemend zweef ik om je heen Maar jij moet mij niet Jij slaat mij dood…

ingesmeerd met was een ademend vlies je bent ingesponnen met ijzerdraad daarrond stolt een mal in een kist een mantel van gips en zand die in gave brokken uiteenvalt tot je in de ronde oven past in een kuil van waterdicht beton weeg en smelt ik jou een kraan op rupsbanden mikt de haken in de ogen en tilt de kroes uit de oven het kokend brons…

en nog steeds begreep ik niet wat zij bedoelde zoals zij het water keerde liep de zee recht omhoog vielen torens deinden paarse stranden keerde zij het binnenste naar buiten aan een koord trok zij hun oevers om mij heen en opeens was daar die bron het allerdiepste vinden heel even maar zo eenvoudig glinsterend in mijn eigen…

wat nu nog doolhof is voert naar ik vurig hoop tenslotte naar jouw bron want alles wat nog buitenkant of overwonnen slechts bevochten meeslepend of mislukt als tweede huid nog bij je hoort ja, dat zou je dan achterlaten om weer te keren naar je dromen de passies van weleer toen je nog jong was en zo onervaren weer naar die bron waaruit…

Toen besefte ik pas hoe het begon: het ontwaken van vader en zoon en de ijle schreeuw boven de daken kwamen uit dezelfde bron die er altijd al was…

gestaag sijpelt pijn door alle laagjes huid en verschroeit mijn dromen…

Nog voor ik het kan spellen stromen mijn woorden op papier in een opwelling van soms zo maar even zoals een melodie die de tonen op de gevoelige snaar doen beven zo volg ik mijn bron de rest is mij om ’t even omdat ik de poezie min mijn hele hart klopt er in…

nog staat ze huiverend in haar bronzen blootje wachtend op ritselgroen van omringende bomen een zilveren baan van licht spoelt rondom haar voeten die koud zijn na de lange winter de stilte spreekt haar naam zij luistert roerloos…

God, de Heer, is onze levensbron Zonder Hem is er geen bestaan En alles zou in het niets vergaan God, de bron, Hij is onze zon. Die ons leven verwarmt en leidt Alle dagen van ons leven Hij wil ons Zijn liefde geven En heeft ons van zonden bevrijd.…