Alle inzendingen over De hemel weerkaatst

mijn hemel kust bewogen wolkjes wanneer ik droevig naar de regen staar mijn hemel verzacht de dwaze wind wanneer ik kwijnend in de stormen rondwaar mijn hemel verbergt donkere schimmen wanneer ik stervend door de schaduwen glijd mijn hemel weerkaatst het rustige blauw wanneer ik bleek langs de oevers verdwijn…

water zo helder dat het de hemel weerkaatst of is het de hel ------------------------------ 4. 's woensdags met je oor tegen de radio aan voor het luisterspel ------------------------------- 5. even nog het kind zijn warme chocolademelk voor je slapen moet -------------------------------…

De hemel is ver de lucht nog zacht. Maar de horizon weeft met stilte-akkoorden een web, om te vangen een ieder die bidt, danst of vecht. Donder vanuit de hemel weerkaatst op luchtkastelen. Tranen van de kleine mensen vallen nog, nog een paar seconden, nog een jaar, nog wat eeuwen! Dooft het vuur nooit uit?…

waar jij spreekt in zachte kleuren dringen twijfels doorheen een zwijgend vereren omdat er meer is dan alleen stilte faal ik het blauw gestapeld en verweven in jouw teder reikende hemel betreed ik onzeker geruisloze schemer ik zoek jou in mij en beef…

Een afbuigend licht, weerkaatst op het water. Terug naar de hemel, waar de zonnestraal begon.…

De trooster in ons hart laat bloed stromen, naar dat grote geheim, naar dat heilig huis, waar ooit de hemel werd gevonden.…

Het licht weerkaatst van het spiegelend oppervlak een ijsvogel maakt kringen in het water forellen knabbelen aan onze tenen tot jij iets zegt over de vraatzucht van piranha's. Zou dit beeld ons kunnen vervangen zich afvragen wie wij zijn en kloppen op de deur van ons bestaan, van hemel en hel?…

betaald tja, we kunnen slechts die sterren zien die door het licht worden weerkaatst…

je bloeide als sneeuw dauwde lentetranen weerkaatste de hemel met een spiegelend hart zomerde lieflijk in waterkristallen verdampte met wind als kind van de zon oogstte de kleuren van het volrijpe herfstgebeuren bundelde alles in wit de winter getekend die met dons van de deken aarde bedekt met het ongerept licht van de schepping…

Oorlog strijd vult het hart van de tijd als uiteengebarsten planeten daalt het vuur uit de hemel neer weerkaatst de hel op aarde oorlog is weer in krijgt een podium hunker naar strijd dood en verderf schopt peinzend de kogel voor ons uit alsof we het nooit zullen leren…

vlogen op, voor de rietkraag De ene ver voor, de ander gehaast erachteraan Dan samen, blij, leek het Wij op een bankje, aten brood, dronken wat Onverteerd verleden lag stil op de maag De hemel staalblauw weerkaatstend in sloten Mooi hè, zei ik. Ja zei je…

op vleugels van liefde laat ik mijn dromen jouw hart vergezellen door hemels licht waar het zilvergrijs van maanlicht gebroken tranen weerkaatst in zachte gloed smeek ik de nacht onder vallende sterren helder verlangen naar toekomst toe belooft mij de morgen een liefde als nooit door mij bemint een eeuwige dood…

het glas danste niet wel de beelden die in aansprekende kleuren hun acte de presence weerkaatsten ik zag hoe jij door kleine hand en vingergebaren de groep leidde met ogen hun passen en richting lief duidde jij schitterde lach die opbloeide in de grote finale gestreeld door fleurig fluweel in een ovationeel dat de hemel haalde…

Of ware ik de dauw, die de bloemen verkwikt, Die de halmen en twijgen beperelt, 'k Weerkaatste steeds, voor wie er ook blikt, Een verrukkelijk beeld der wereld; Weerkaatste 't oneindige sterrenheir Met des avonds vredesstralen, En waande de hemel zelve neer Te zien op aarde dalen!’…

ik zag het fonkelen dieper worden in kristal schaduw donkerde tijd vertraagde stilte voelbaar overal licht weerkaatste in ogen die ingetogen het jaar lieten passeren het halve woord of een gebaar in herkenning was het daar hemel hel en weten het was er snel maar ook weer in abrupt vergeten in ons zoeken naar balans gloort…

24-12-2005 een zachtblauwe lucht met oranje en grijze flarden staat over de sombere heide het decemberlicht weerkaatst in de plassen spiegels in de schemering de nacht wordt als alle andere kinderen worden geboren geloof in de toekomst in het nieuwe leven kraamvisite zit nog bij het vuur straks komt er licht uit de hemel de wonderlijke…

schijnen de muziek klinkt minder hemels want in de ramen weerkaatst een zware buienlucht als de eerste regen pijpenstelen valt is ieder al naar een droge plaats gevlucht wil melker 02/02/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

Vergankelijk broos Waterlichte verbeelding In rimpels weerkaatst…

golvende eindeloosheid ruimte en licht weerkaatst in de eeuwigheid…

Dauwdruppels op het gras, zij weerkaatsten mijn gevoel. Verdriet van mijn ziel.…

Onderwaterijs: massief weerkaatst het lichaam -- kleuren de zee in.…

dromerig weerkaatst het rimpelloze water de strakblauwe lucht…

een dromenspiegel weerkaatst zoete hunkering naar bemind bestaan…

Winterse bomen weerkaatst in vensterverval. Ooit was het hier warm.…

's Namiddags zagen we haar staan aan de drukke hemel, boven de helle daken: verdwaald, lauw en flets had de maan, het dient gezegd, toen allerminst iets van een baken. Misplaatst als een kikker op een racefiets, een smeltende, vale, in een dof laken gewikkelde bol kaas, hinkend naar niets via zenit en nadir, geenszins blakend.…

gelijk zijn zicht haar gloed weerkaatst als hij halend liefde stemt zo is zij ook in ‘t minst geremd als zijn huilen eens misplaatst nachten heeft hij haar gemist schaduwscherp verlangen eenzaam versmolten met haar hemels lichaam dat hij talmend groeiend wist jachtig haastte hij zijn tocht grommend naar de vele sterren happend als er eentje…

Een bol, alleen aan de hemel. Niets dan niets en geheel leemte omringt haar wezen. Stralenlicht, weerkaatste zonnewind, schitterend. Maar alleen, het enige bezoek een afgedwaald stuk steen, ijs en puin. Het bezoek klopt aan en laat een rode blos achter, een lieve kus, een keer in de duizend jaar.…

je laat zien hoe de tijd is te kraken geeft leven de kans om even de hemel te smaken…

lichtgevend hangen de pompoenen in de boom begeleiden stapjes die onzeker gaan en toch hun mannetje willen staan een vogel schreeuwt weerkaatst in schrik van kinderlijk ogen wit handjes vast voor onverwacht de kleine dappere lach pas later in het volle licht verdwijnt de spanning uit het zicht dan is het feest de geesten…

weerkaatst gedicht de dichter wandelt in gedachtengang geplaveid met toverwoorden hij zucht in volzinnen en ademt in de geest van grenzenloos verlangen schrijft ongeschreven woorden in de lucht die vliegensvlug blijven hangen tussen gepleisterde wanden de handen gekruist als traag gebaar voor vreemde ogen.…