Alle inzendingen over Duivel licht vuur

Hij kent uw wens, het fel verwaand, en streelt het vuur dat is vergaan. Wie in zijn schijnsel onderligt, vergeet zichzelf — en ook het licht.…

Je praat met de engel Je lippen weven elk woord De duivel ligt te slapen Maar elke zin wordt gehoord Je danst met de engel Je schoonheid een lied zonder eind Veren trillen van genot De duivel geeuwt, z’n slaap verdwijnt Je flirt met de engel Elke streling een avontuur De duivel wordt wakker Door de hitte van je vuur Je verleidt de…

Arthimeo, Arthimeo, laat ons gaan Beëlzebub is een duivel uit de cirkel van het rondgemaaide graan dansend in een gloeiende spiraal vlamt hij het vuur aan de schenen vloekt en spuugt withete taal Arthimeo, Arthimeo, laat ons gaan Beëlzebub is een duivel uit de cirkel van het dolgedraaide graan weer zal hij onzichtbaar landen het vuur van…

ik heb de bloemen gezien bloeiend met paradijselijke pracht volmaakt in vorm en kleur wiegend op eigen muziek in stralend reiken naar licht op ranke stelen een schitterend gezicht maar ik wist dat hun wortels een gif bevatten met het vuur van de hel in scherp vertakken doorsneden zij grond de duivel als onschuld vermomd…

Ik zou m’n kont ermee afvegen, zo de zon ook die zonde begon bij te lichten; deze gatten laten zich niet dichten door het vuur in de ogen van aardse duivels die censuur plegen, als zijn zij fascisten in de puurste vorm; ik storm voor de vrijheid door.…

Hoewel de duivel zijn dagen afsluit, hevig vuur De wind, aangewakkerd, de loef van liefde afsnijdt Boort de machine voort, als verblijd mensen geen gat zien in die muur zonder licht Die oneindige, behalve de spurt van liefde Zeer gehaast, versneld bedreven die glijdende schaal van het apparaat gewoon kinky gezien haar stoer zijn werkelijk…

Hete vlammen likken aan mijn lijf waar vuur star zich een weg baant langs vergeten ogen ogen leeg witte bloemen verzachten niet wakker en doods in een laatste adem gevangen zwijg ik des duivels…

wij zien ze gaan op de trappen naar boven hun taak is om het vuur te doven jongens mannen stoer en sterk mensen redden hun dagelijks werk de dood naderend onwetend wat er boven hun hoofd is ontketend duivelse machten die het leven ontkrachten kostbare levens verloren bij het ochtendgloren alleen rook en vuur verwrongen staal sprekend…

De engel gevallen, geen liefde meer van haat bevallen, pijn keer op keer De duivel uit haar cel, mijn ziel mijn hart, gebroken door hel.…

Tussen twee vuren Het zijn toch werkelijk buren Op het eerste oog zou je dat niet zo zeggen Want ze weten elkaar maar al tegoed om te leggen Tussen twee vuren Ze bouwen allebei hoge muren Niet alleen voor hun eigen kleine geest Maar ook voor het zogenaamde Duivelse beest Tussen twee vuren Ze blijven geniepig naar elkaar turen Elkaar wederzijds…

Hij zag licht en vuur in haar wilde wezen wilde het vuur in haar wezen strelen en wilde wezen in haar licht het licht van haar vurig wezen stelen, nee roven om het licht van zijn eigen wezen te doven en het wilde vuur te ontsteken in hem om haar lieve licht te strelen.…

Soms valt het licht er zonder splinters gruzelementen Soms staat het licht weer op poetst zich schoon de aarde van de duivel of het stof van een demon Soms valt het licht samen met een gedicht dat zegt iets van de dichter.…

Maar plots is alles guur en laait er een helder vuur. Een vuur stralend rood, maar zo koud als de dood. Uit het leven gedreven, angstig benauwd, door een duivelse stem, verraderlijk, gevoelloos en koud. Weer luiden klokken overal, in duisternis en heelal. Dan fluistert een zachte stem: opstaan, het is tijd om naar school te gaan.…

Duivelse gedachten hechten zich aan verstand arglistig schieten ogen haar bange blikken finaal aan flarden Ineengedoken wacht zij als gevallen vrouw op hem, die ooit een engel was voor hij vlam vatte en vuur nog als passie brandde Zijn leidraad voor het leven vlammend in woord en daad vurig zonder liefde louter heet in hel…

Het zorgt voor een vuur van Licht dat klopje van Hem, onze Koning. Een mens krijgt dat klopje van God meteen bij zijn geboorte mee op de reis door zijn of haar leven en geloof speelt daarin geen rol, het is ons lot.…

Het vuur valt niet zo vlug te doven, het sluimert verder ongezien en komt de traagheid weer te boven en ook de boosheid ooit misschien. Het blijft als vonkje licht verspreiden en dapper ademt het bij nacht.…

In nevelen gehuld ontnam je mij de kracht om nog te huilen. En eveneens was je zo vrij om mijn ziel in te ruilen. De geur van zwavel waarvan ik braak doordringt nu heel mijn wezen. In jouw ogen staat de wraak nu duidelijk te lezen. Ik schreeuw het uit en ga tekeer, niets kan me nog helpen, te laat komt het verweer, het bloeden niet…

alvast met rozenblaadjes heb gestreeld opdat je vrijelijk voort kan schrijden en gratie wordt toebedeeld om omzichtig tot rijkdom te leiden toch geraakt nog eer je die weg bewandelt een steen op mijn hart en valt de duisternis over mijn ziel het lot heeft zich teruggekanteld de dag raakt plots verblind toen ik, ongewild, van de duivel…

De duivel heeft zijn hart gevangen. De duivel heeft zijn hart verleid. Een sluipmoordenaar heeft zijn ziel besprongen; heeft hem afgesneden van de eeuwigheid. de duivel heeft zijn hart gevangen. De duivel heeft zijn hart verleid. Een wolf in schaapskleren heeft zijn ziel bedongen ten koste van zijn eigen identiteit.…

Ik gooide weer met pannen en schopte mijn wreven blauw, toen gaf ik me gewonnen en trok de duivel aan mijn mouw.…

zuur Waar de mensen zijn gebleven in die allerkoudste nacht toen de aarde zich deed beven over al het hemels leven dat met waanzin werd verdreven door de allerstoutste kracht Aan de zee nog wil ik vragen wat zij die nacht heeft gehoord toen het vuur met woeste vlagen door de duivel werd gedragen maar de zee liet zich niet dagen want…

Hij zei er is maar een receptuur Smeed het met inwendig vuur.…

Hij kan een meisje aanzien met zoveel liefde in zijn blik dat zij zich tot hem richt en vuur vraagt voor haar sigaret. ------------------------------------ uit: Verzamelde gedichten, 1993.…

in de namiddag waar gisteren haar glans verniste met het grijs van afschuw verviel mijn zijn in de afgrond waar zwavel en vuur elkander omarmden onwetend van mijn eigen ik bracht de macht van de duivel de uitwasemingen van de hel in het lichaam dat mij dan tóch toebehoorde?…

De dag voor D-day stond mijn hart in brand mijn ziel in vuur en vlam hooggespannen wachtend op haar vlucht mijn verre oostenvlam onwetend van last minute lies gewiekst gevleugel op het laatst van pechvogels gehoornde duivels zwarte beren op mijn pad schiet ik als een pijl uit een boog door bos en beemd dwars over…

Ogen wentelen lichten lichten laaien landen in de verte brandt een vuur mij vlamt een gloed mij en stil trilt het onbekende sterrewachten wachten mij dat ik reize Ik vat nooit de vlam van het vuur in de verte…

Kijk weg, doe alsof je niets hebt gezien, gedraag je als duivel en god, die er volgens hen ook niets aan kunnen doen De dingen lopen zoals zij zijn als volle glazen met vleugeltjes schaduwen dansen om het licht zij zijn ons waarlijk voorgegaan…

Een demon is een duivel, die in dit geval overwon. Hij 'won' het van geheugen, en 'overwon' z'n eigen, ik wou dat ik dat ook kon, ik zou dat kreng wel krijgen.…

Zijn geslepen gezanten Bevolken Volgens heugenis Mijn gedachtewereld Sinds eeuwig Moedwillig Fluisteren ze in mijn oor Er is geen goed en kwaad Geen hemel, geen hel Slechts de geneugten des levens Leiden Tot een zalig bestaan Een bestaan Dat het leven zelf Alzo voorzien heeft Onbezonnen Verorber ik iedere verboden vrucht…

gulzig beet je in het leven je appetijt zo groot en toen alles op was dronk je jezelf een oceaan om in te verdrinken en de uitgestoken handen werden vingers van verwijt wezen naar schuld en boete maar wisten geen woorden je had al zoveel duivels te bevechten…