Alle inzendingen over Eilanden

Ik voel mij eiland op eiland vergeten beelden herschikken kinderlijke ogen opnieuw bouw ik kastelen van zand aan het water hoor gegiechel geschater meeuwengeschetter regengekletter plonsen en plenzen gekeuvel van mensen maar ik voel me eiland op eiland alleen met elementen herzie bewust mijn kinderogen naar huidige tijd in mijn volwassenheid…

Mijn eigen onbewoonde eiland heel ver hiervandaan palmboompjes en mooi wit zand daar wil ik zo graag heengaan snachts in mijn dromen dan ben ik daar even alleen om bij te komen voor niemand meer bereikbaar daar op dat plekje kom ik tot rust met alleen mezelf en mijn gedachten geniet ik even...heel bewust en kom ik weer even helemaal op krachten…

Ik draag het eiland altijd op m’n rug. In nood is het een plek om naar te vluchten, waar luide leugens dempen tot geruchten. Ik open achter mij de ophaalbrug. Er staat een oude hut om in te schuilen. Verborgen tussen luchtig wuivend riet ontdooien m’n gevoelens. Onbespied betast ik daar m’n schrammen en m’n builen.…

Vrouwen van dit eiland verkenning in kracht voelbaar in ongelijke strijd herkenning in geleden tijd. Moeders van dit eiland gevecht tegen macht vrouwen van elke kleur afkomst zonder willekeur.…

De ochtend vindt de boschplaat wit en blank, Een vroege fietser rijdt de longway Af, het eiland krijgt een held're klank. Zo is Terschelling in zijn dwarsdoorsnee.…

Diep over zichzelve heengebogen Zodat zij mij niet binnenkomen zag, Verhief zij uit de nacht haar donk're ogen En dromen sloten een geheim verdrag Met alles wat men wakend moet gedogen. Zwijgend betaalde zij het hard gelag Een mens te zijn, die telkens wordt bedrogen, Godin met gekortwiekte vleugelslag. Eenzaam keerde zij terug naar het…

Als eilanden zijn jullie geboren. Door golven van geluk en pijn Als er bruggen waren geslagen Die jullie met mekaar zou verbinden Zouden jullie nog zo eenzaam zijn?…

zó het landschap willen beschrijven dat het dorre droog en stekelig verhard is door de tijd met verweerde bewoners als verkromde olijfbomen er middenin staan óf hoe het land zich kussen laat door de kalme zee, Aphrodite naar haar hand laat dingen de geheimen nog niet prijsgegeven alle raadsels komen laten zoekend verdwalen tussen de…

dit strakke land met akkers stug en stevig en sloten als een streep tot aan de horizon vermoedt het kabbelende water waar schapen wollig grazen aan de dijk zachtmoedig en onwetend van deze volgepakte veerboot die 't wolkend eiland meer en meer in zicht brengt op de vaart van wind…

nog zie ik je gaan in een droevige boot aarzelend met je roeispaan net zo verdrietig als ik kijkend naar de rode vlag die langzaamaan gerafeld wegwaait in een duistere wind hoe moet ik nog geloven in een rozensprookje en wie betwijfeld dat als er niets meer is dat ons nog bindt dan slechts een vlag halfstok en voor ieder weer een eiland…

Eiland van zon,zomerse bron, koffers vol luidruchtig vertier reizigers meren af en aan in vrijheid...om weer weg te gaan maar jij zei de winter is hier een oase van rust en stilte....voor de storm wanneer een boot soms niet uitvaart of opdoemt uit een mist van verlangen naar vrienden van vroeger om samen te lachen, te praten later…

langs koude kust verwaait de wind het vast stramien verrafelt meer en meer de rand van waar en hoe we moeten kunnen we besloten nog morsen met de tijd op deze plek ergens…

Om aan te komen Varen van de kant Naar de overkant. Om er te komen Op het brede strand, Voeten in het zand. Om er te komen Liggen op je rug En niet meer terug Om aan te komen Op het vasteland Aan de overkant.…

zand geschreven Mooie woorden die vergingen, door de golven weggedreven Opgenomen in de tijd, verdronken in een zeemanslied Hier besta je om wat is geweest, met wat de zee je liet Zoveel schepen laat jij zingen weer, op golven die bestaan Waar het licht van mij jouw zee verlicht, zo zal jij blijven gaan Hier besta je tussen eb en vloed, als eiland…

Mijn spaargeld bij de bank groeit niet meer aan. Mijn kapitaal rendeert daar voor geen meter Dat kan toch anders dat moet stukken beter Ik ga voortaan mijn slag in vastgoed slaan Ik heb net Mark gemaild en nu maar hopen dat ik Schiermonnikoog van hem kan kopen…

Ik zou niet willen sterven op zo’n eiland waar niet eens een vuurtoren staat die me veilig naar de kade zal brengen.…

in het grijze licht braken ganzen door de stilte heen de zee hield me vast knagend aan de grenzen van het land twee wilde hazen een verborgen droomboom het andere licht…

hij is een eiland vastgehouden door zijn zee in het grijze licht…

de koude waterarmen van de oceaan houden het eiland gegijzeld gestaag vreet de eenogige waterreus zijn tanden stuk aan de grillige randen van gestold magma in het donker groeien de wurgende waterarmen van de eenogige reus…

Mijn Goeree OverFlakkee Het Eiland van mijn dromen Het Eiland waar ik altijd zal blijven komen En als ik ergens anders ben Dan rij ik vliegensvlug Naar het mooiste Eiland van Nederland Terug over de Haringvlietbrug Mijn Goeree OverFlakkee In mijn leven had ik nooit een wens 1 ding is zeker Hier op Goeree OverFlakkee wonen van mij…

Onder gefladder loop ik op een dik tapijt -- van gedroogde mest.…

Oh oh Flakkee Vroeger was het een deel van je leven Keer je op het Eiland terug Oh oh Flakkee Dan heb je weer heimwee Als een buitenstaander leefde je daar je bestaan En hoe je het ook ziet Iedereen op het Eiland kent jouw naam Eén ding moet je weten Al ben ik jaren van het Eiland weg Ze zullen me nooit meer vergeten…

rondom zout water zoete herinneringen totaal verlaten…

Levend onder palmen op een verlaten eiland Zoute zeewind prikt de smaakpapillen op de tong De voeten in het aanspoelende oceaanwater Languit liggend in het zonnewarme, gele zand Jagend en vissend om de voedselvoorraad aan te sterken Af en toe een Amazone voor de vleselijke lusten Het leven hier is primitief, maar toch een paradijs Waarom zit…

Ik ben een eenzaam eiland geen land nog te bezeilen schepen achter me verbrand geen bruggen meer, geen enkele band Ik ben een doelloos schip ronddobberend op tranen waar is het anker, waar is het stuur ach God- ik kanker.…

Wel kan men daar gaan staan uitkijken over het eeuwig veranderlijk zichzelf blijvende water, ervaren dat tussen benauwenis en ruimtezucht een afgepaald maar onbeklemd domein kan liggen: dit met een dagmars af te ronden eiland. ------------------------------------------------------- Uit: 'Heden voelen mijn voeten zich goed', 2002.…

Ik zie gevlochten takjes groeien tot mand gevuld met verenpluis de architecten zijn twee kauwen die bezield een wiegje bouwen in d’oude Linde voor mijn huis Het tweetal is gezwind verloren en treedt zich in het lieve lusten tot de plicht die aan hun beidjes gesteld wordt als er broze eitjes in ’t warme liefdesnestje rusten…

Liever zanderige eilanden, geel oplichtend in de zon, waarboven meeuwen uitwaaieren als een weerspiegeling van de school vissen in de baai en waarop diezelfde vrouwen, glimmend van de zonnebrandolie, uitnodigend liggen uit te rusten; hun doe-het-zelfkasten hebben ze diep begraven in het zand zoals honden hun kluif. --------------------------…

Het eiland. Het verlies. Het altijd wijkende antwoord.…

Wie brengt het terug naar tederheid en knuffelt zacht tot vergetelheid De golven omarmen de weerbastige palmen afgebroken afgeknapt Het strand van het eiland doorwoeld en weggespoeld geen leven meer verdronken in afkeer. Steeds verder jaagt de storm voort een smekende bede niet gehoord. Het eiland blijft achter leeg…