Alle inzendingen over Fontein

Altijd en door alle jaren heen heb ik mezelf soms horen zingen van iets dat boven alle dingen me als een diamant toescheen. Een geluk dat nimmer zou vergaan en met zijn schittering wil zijn als lichtjes in een stadsfontein waar 'k vaak ben blijven staan om het spel te zien van 't water dat in de lucht een buiging maakt, maar toch al…

Bij de geboorte staat de fontein van liefde wagenwijd open maar raakt in de loop der tijd min of meer verstopt…

Er druppelt slechts nog een kleine fontein na, uit ogen. Teveel pijn, wat kan liefde toch groots zijn maar toch ook weer zo..kwetsbaar klein..…

De straal van de fontein lijkt in het donker op de DOOD. Hij wenkt naar mij! Met zijn tanden bloot. Maar 'k wil niet gaan. Al zie ik alles somber in... Gaan heeft geen zin. Ik wil verder leven en nog veel vreugde beleven!…

Spetterend water springt onvermoeibaar omhoog fontein vol blijdschap…

Een fontein die eeuwig door mag gaan In ieder geval Wat mij betreft!…

Fontein gekletter drijft me naar eerder water, in beweging het ritme van de wereld Jong is de nacht als herinnering voor later, van New York tot Ibiza maar Nederland dat vertelt Schaamte verdriet en blijdschap op het nieuwe pad, ongeremd dansend water het kruispunt van de vloer Generatie donker der drank blinkt image naar mat, in de corridor…

Van Multiplex, ijzerwaren verf en lewisplaat maakt zij schepen van kippengaas en foto's slangen, die ik voor wolkenkrabbers hield in kronkelende vormen als penissen van zoogdieren er een op die van een varken leek een ander op het bobbelig orgaan van een kleurige neushoorn In de achtergrond speelde iemand op een Bulgaarse…

Het was een mooie winterochtend, de zon scheen schuin in onze ogen: verblind, we zagen niets, behalve wat we wilden zien. Zo'n zeldzaam moment waarop alles lijkt te kloppen, de volmaaktheid slechts verbroken door de vage bas van voorbijgaand vrachtverkeer en door het eeuwig blinken van mijn goud, dat slechts bedekt werd, toen je in mijn…

Alle lust is mij vergaan, Een goed stuk vlees blijft ongeroerd En zelfs de wijn laat ik nu staan, Nooit eerder was ik zó beroerd. De liefde heeft mij in haar greep, Zij voert me mee, ik volg gedwee, Ik ken het klappen van de zweep En wederom zeg ik geen nee. Alleen jij kan me verlossen van de pijn, Die mij verscheurt zo diep van binnen,…

Volmaakt ben je, nou ja bijna dan, want Soms dan twijfel ik aan ons, nee mijn lief Schrik maar niet, kom zitten, geef me je hand, Ik blijf heus wel, al maakt me dat een dief. Het ligt niet aan je ogen, die stralen Als de sterren in de duistere nacht, Want je blik, daar kan ik in verdwalen, Steeds opnieuw als je stiekem naar me lacht. Ook…

De cynicus in mij lacht zijn wrange lach, de moralist drinkt zich liever blind, dan te moeten kijken, hoe verlangen de trouw van echte liefde overwint. Ik hou mezelf niet voor de gek, ik hou van één, die niet de mijne is, en zij van mij, al heb ik dan een mooie vrouw, die beter heeft verdiend dan hoererij. De tranen van de moralist zijn…

Als de vrouwen de fontein weer verlaten, zie je de hoop in hun ogen. Wat heeft hen zo geraakt? Wij zullen het niet weten.…

Lekker wat chillen in het park bij een fontein waarop de zon schijnt.…

en hier blijf ik in gedachten voor me uit staren waar de pieken van fonteinen vrolijk opspringen en als kristalheldere glaspijpen in een grote boog verdrietige druppels weer naar beneden vallen wat ik graag zou willen weten lijkt het jou ook niet fijn om als zo'n piek van een fontein te mogen zijn steeds weer op te…

strompelend door de wereld tot de wind stil is gaan liggen aan de frisse waterstromen Onderweg moest ik stenen en adders overwinnen en mijzelf vergeten in 't blauw van mijn geboorte huis waarmee ik verbonden ben vergeten moest ik mijn kinderen de dorre harde grond dreef ons uiteen Overal het zwijgen, maar och; de levende fontein…

Och liefde van Waarheid en leven wij zijn tot vlammen ontstegen Een witte wolk onttrekt het zicht op hem Er klinkt een lied vergeet mij niet dat stroomt naar ‘t hartenbloed rein De levende fontein…

Haar naam verhaalt van Spaanse melodiën Van witte huizen rond een stoffig plein Van koele schaduw in verlaten kathedralen Van een verliefde muzikant 's Nachts bij een droogstaande fontein Van zonlicht ongenadigd op je lichaam Van kruiken vol met zoete rode wijn Die droogstaande fontein, dat is de liefde En die verliefde muzikant Dat zal…

Chill with Chopin daarmee begon hij de dag het klonk als water uit een fontein dat van het helderste moest zijn…

op het moment dat je kwam zwegen de fonteinen toen je weer ging was de zon allang onder een gesprek zonder woorden maar het verlangen neem ik mee voor later…

hoog in aszwangere hemel bloeien fel rode fonteinen rookspiralen openen zich vallen als vuurzuilen naar het dal een ontwaken dat de ziel schokt.…

in mijn natte cirkel hang ik verblind de dove uit gevoelloos voor tekens van leven en van liefde zwemmend in een oceaan terwijl continenten langzaam eiland worden en eilanden verdwijnen in een zoute mist blijft verdriet van gisteren ook vandaag weer huilen zilte fontein die niet opdroogt eeuwig druppels achterlatend…

Ik heb wel altijd dit kristal Waarin de wereld spiegelt, En in me is altijd vloed en val Van golf die wendt en wiegelt; Maar o, nog eenmaal de fontein Die springt en straalt en stort te zijn! ----------------------------------------- uit: Rondom mijn werk (1938)…

Een fontein ben jij, vrijheid tintelt op mijn huid, dorstig naar haar wijn. Na de openheid, ongenaakbaar in de regen, jij naakt, ik verlegen. De hel breekt los of gaat de hemel open ? Wat maakt ons dat uit. Heb mis gegrepen, strohalmen naar de toekomst, weegschaal naar geluk ?…

Groen-omlommerd, wit-betegeld, Springfontein, nog immer zwijgt gij? Stil-bekommerd, dicht-verzegeld, Ziel in 't donker, woordeloos, híjgt gij? Zie de purperen bloemtros bengelen In 't geblaarte. Hóor de lente, Zoet als 't lief in Kedars tente, Loof- en vogelstemmen mengelen. Moet uw hof nog langer wachten? Breek het zegel voor de noen…

zich corporaal alsmee mentaal psychosomatisch etaleert Doch voelt des al en niet te min aan thee en water tot zijn kin dat hormonale sluizen door aorta en verborgen kamers in hemels vredige paleizen zich openen in ruime baan Gutsend aardstralen neerdalend in geurrijk afrodisiacale tuin der lustgeneugtevijvers rond metafysische fonteinen…

Oogstrelend stromen woorden vanuit het hart geschreven vloeiend in een fontein van gedichten waarin alle facetten samenkomen van het leven als streling voor de ziel...…

waterlelies zieltogen versaaid op de vijver amechtig snikt de fontein zich dood de zon krult lood de stilte stolt geen kikvors kwaakt het water smoort.…

Jawel, wat ‘KUIP-vandalen’ zijn gekomen en hakken in op een fontein in Rome!…

de stem komt uit de wolken hier beneden is het niet serafijnen dalen af langs blauwe bergen fonteinen van licht een vergezicht voor een donker land opgesloten en dicht…