Alle inzendingen over GEWEMEL

het diepe gewemel dat schaduwspelend een donkere hemel aankleedt wil ik zonder nachteenzaamheid in ogenschouw nemen tot de morgen rijst nuchterheid terug de bovenhand krijgt…

Het wordt daarboven dus een heel gewemel; Roodkapje was ook bijna in de hemel.…

mijn hemel, wat een vrede nu de bede is verhoord verdrijf ik alle nachten zo diepzwart van gewemel en drink ik op de rede al klinkend op het brein dat weer gedegen is en dreiging heeft gewist verban ik nu de vrouw die leefde in de mist…

Als sterren tegen een lenteblauwe hemel Gewemel tussen takken neem ik waar De bloemen verkopen er hun zachte huid Wit,witter,witst deze sterren die de morgen overleven En ach wie raakt er niet betoverd door de Magnolia Stellata?…

Zoals 't zachte wier en een gewemel van pokken hecht op 't zoute hout…

De viruswaanman ziet vanuit de hemel De volkeren in het Nieuwe Normaal Mutanten, sprekend in dezelfde taal - Een onherkenbaar wereldwijd gewemel Zijn strijd had hij destijds dan wel verloren Straks keert hij terug, als Nieuwe Mens, herboren…

Meestal zo nietig, als ik kijk naar boven.. Of kijk ik naar beneden? Is toch niet te geloven, dat we door het heelal heen zweven? Begrijpen is onmogelijk We weten eigenlijk niets! Want al die sterretjes in de lucht betekenen allemaal iets... Of zijn het allemaal planeten- in die open-lucht... Ik zou het echt niet weten, Ik lijd aan twijfelzucht…

De Drentse ruigte geurt vol bos- en veldklanken: landelijke rust. Mochten de wereldbazen hier hun denkbeelden ramen... "Een buigzame wil en soepelheid van denken, eerbied voor elkaar!" roepen dikwijls degenen, die zelf de baas willen zijn. De hele mensheid is een geweldig vuurwerk van kleine vonken, gewoon of kunstig brandend, gedoemd…

Zie! somber rolt het wolkgewemel! Maar 'k weet, een kleine sterre blinkt Daar achter op ecu blauwe hemel — Een ster, die hartvertroostend pinkt. De scherpe doorne geeft soms wonden, Doch waar de scherpe doorne groeit, Wordt zeker ook een roos gevonden Die met de schoonste lachjes bloeit.…

Zij weet het dan: de wereld is een woon van rust en stilte, en schijn is al 't gewemel, zij voelt zich opgetrokken in de hemel en dankbaar prijst zij alle dingen schoon.…

Wie mag beogen Zulk rein genot, In 't aards gewemel Vindt zij een hemel . . . Haar zegent God!…

Wonderlijk, die boeiende sterrenpracht Miljarden sterren, als lichtjes aan de hemel De maan verheft zich tussen het gewemel Zodat het nooit pikdonker wordt in de nacht. Als we kijken naar de sterren daar boven Kunnen we alleen maar prijzen onze Heer En op Hem vertrouwen, steeds maar weer En in zijn grote liefde en majesteit geloven.…

Uw verzen raken tot de ijle hemel Uw geest lijkt hoger dan uw zelf te rijzen Weijsgerig wensen zij de weg te wijzen Met wu en wei los van het aards gewemel Holfrazig zonder zin zijn ze zinledig Dus maak uw zin af Albert, maak ze snedig!…

(voor jou) het zit in je een teruggetrokkenheid stilletjes verborgen voor de buitenwereld och misschien, misschien weet je morgen in dat volle vertrek met keuvelende mensen wel boven het gewemel het gedruis uit te stijgen draag je het hart wat meer op de tong zal je niet meer aarzelen of onderschat zwijgen…

orgelakkoorden smelten in gesproken woorden warmend rond een spil het kerkhaantje glanst klokken beieren de tijd staat even stil een smalle lichtstraal strijkt zich troostend neer over de waan van de dag op het wrange, weeë het gewemel van vragen over de gestorven lach…

Geacht verstand, Ik ben moe door gezeur en gezemel van geïndoctrineerd gewemel en op kritiek punt aanbeland Beste synapsen, Ik ben moe door nonsensicaal gedaas van betweters en zeveraars en toe aan een hersenscan Zeer geëerd onderbewuste, Ik ben moe door amicale façades van bedrieglijke mombakkes Zo moe, welterusten…

ik kan je zien in vol ornaat wanneer regen de zon verlaat je straalt als koning aan een blauwe hemel regeert slechts een moment tussen wolken gewemel je koningsmantel in vele kleuren van fel rood tot violet toveren lichtjes in mijn ogen je hoort het moeilijk… maar ze kraaien van de pret!…

met ogen die dromend staren naar die horizontale vlakke lijn stellen veel mensen zich vragen wat zou er daar achter zijn… misschien een andere wereld helemaal niets of een mysterie mijn gedachten worden echt gegeseld door deze ingewikkelde materie maar mijn vaststelling is nu compleet want door al die drukte en gewemel stel ik vast dat…

Op wind wil ik me laten drijven met vleugels sterk en groot zweven tussen wolken genieten van de zon gewoon zweven zonder zorgen kijken op de aarde neer op thermiek en zachte stroming over velden, heuvels en rivieren weg van al dat druk gewemel naar heerlijk stille plek in gedichten denken tussen weelderig groen.…

Ik dring uit het gewemel. Naar boven, naar het geluid. Daar sta jij, mijn ex. Je slaat me in het gezicht, Was het maar een reflex. Nee hè, Niet weer.…

gezondheid, levensvreugde vergezellen haar dobbergedachten bij het gewemel van banden uit diepe waarden troost knielt aan haar voeten ze verbergt een stille traan en droogt ze weer door ontroering op het moeilijke pad van ‘t leven leent zij nieuwe kracht door het licht der maan van grootsheid het eigen uitzicht blijft bij hoop schijnt…

hoe helder is hier toch de hemel hoe talrijk zijn de vette meeuwen al schuimend tussen ’t volks gewemel terwijl er noeste werkers breeuwen hoe zuiver schijnt de kustlijn er rondom het hoedend hart geslagen waar westenwinden her en der de duinen met hun kracht belagen hoe lief is mij haar zilte land het fleurig voorjaarsmozaïek de jutter…

Dicht Sneeuwt aan de hemel, Sneeuwt aan de loodgrauwe hemel gewemel Van volle, van koelblijde blankheid in feestelijk, zachtgedempt licht. Traag Reikt mijn begeren, Reikt mijn afgunstig begeren, te keren In tot de sneeuwkoele, diepe, volkomen rust omlaag. --------------------------------------- uit: Nieuwe verzen (1909)…

He echtpaar verlaat dat wazige gewemel, door licht grijs omhuld, gaat naar wenkende leegte van wachtende verrassing.…

Dan breekt de lange vlucht naar eindeloze vertes aan waar ver van aards gewemel de ware vrijheid wacht door het diepe van de nacht naar de oneindig blauwe hemel.…

We moeten inpakken en wegwezen, meenemen wat hoognodig is, paspoort, bankkaart, ballast achterlaten, vertrouwen hebben in de bestemming en onszelf, geen geschenken kopen, herinneringen bewaren, verbroederen met lokale bewoners, toeristen mijden, ons ondergraven in het forse gewemel, reisverzekering, landkaart opbergen, ons redden met tandenborstel…

De avond verfde rood de zee en zwart de wijde hemel, een late vogel scherend glee langs 't koperrood gewemel. Een vreemde stem gromde van ver en neurde zwarte klachten, en uit der wolken zwarte vachten glansde een bleke verre ster.…

Verheven boven aards gewemel. Heel de horizon van jou. Je leven, één melodie. Een warreling van klanken. Samengevat in schone poëzie. Nooit genoeg kan ik je danken. Stimulator der zinnen. Prozaïsch is je stem. Akkoorden, zinderend van binnen. Neem mijn vers, vertolk hem.…

Hoog-open de lucht met het gouden gewemel van het zonnelicht, fijn, en rustig de wachtenden wouden en licht het harte mijn. Daar ginder al over de heide was weelde van leven en lach, mijn ogen keken zo blijde dank, dank voor deze dag.…

in ‘t jonge gras liggen zachte regendruppels borsten koelen de warmte want jij beweegt liefde dromend de droefheid afgepeld onstuimig gewemel niet verheffend buigend, tere halmen rollend zand onder lijven jouw zwijgen niet breken mijn hand jou wekkend genot, een zweem avondwind over ’t stille water druiven, herfstgerijpte jouw laaiend…