Alle inzendingen over Gehaast

De uitnodiging was daar De verleiding onvermijdelijk De nat glanzende lippen Bewust raakte zij de juiste snaar Bespeelde gevoelens Ongemeen in zinnen Grijpen aangeboden lust In geilheid te beminnen Vervullen van de daad Na het roekeloos bestijgen De snelle eenzijdige ontlading Vergezeld van haar gespannen hijgen…

Wat is het gezellig om steeds weer avontuur op te zoeken vanuit alle rust en vrede die ik ook bezit Ik bewandel een gladde ondergrond waar een gangetje wordt gepasseerd tegelijk worden enige sporen nagelaten op een droog wegdek. Van een frisgroen blaadje tot een oude boom stuk voor stuk kom ik hen allemaal met voetjes tegen Ze zijn altijd…

Het nieuwe jaar heeft zich gehaast en staat al op de drempel, het oude jaar zegt nog verbaast het is al om warempel.…

juist als zonnestralen mij ten dans vragen fladdert er gehaast een kleine vos voorbij Dag Jan !…

De herfstwind raast te zeer gehaast weer langs onze daken ik krijg geen kans in deze rondedans mijn zomer af te maken.…

Ik me op de private tekst verlaat, het ene dicht de ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie, fluitend riet waar de wind van de me toegemeten tijd in blaast, steeds hoger en altijd gehaast, reikt naar de toonhoogte van mijn verdriet, een odyssee naar een remedie tegen dyslexie.…

Héél langzaam stappen door gras: naar alle kanten vluchten jonge padjes heen.…

(tanka) Berken op een rij glanzen in de morgenzon, ontvangen telkens een vluchtige penseelstreek: die pimpelmees kringelt rond.…

het gebeurt je kijkt naar jezelf in de spiegel je verliest jezelf in een landschap van ravijnen je zoekt gehaast naar een uitweg maar juist die haast speelt je parten Lejo van Kuijeren…

gedachtes in kroniek summier in uitvoering of toegewijd en nauwkeurig gehaast in nonchalance een register van lotgevallen tegelijk een vergeetboek inkt verbleekt in onleesbaar van loodgrijze pagina’s…

Nee ik zal niet meer aan je denken terwijl ik je op de drempel nog even uitzwaai je kijkt niet om want dat toont sporen van zwakte daarvoor is je rug te recht en loop je volgepropt met verwijten gehaast mijn leven uit…

je tuin houdt me verborgen tussen onkruid en wildgroei een schaduwkind snakkend naar licht onder geamputeerde bomen afgemaaid gras groei ik gehaast wil het leven inhalen ademloos…

December komt er aan het is al koud in de stad aan den lijve voel je dat minder woorden meer gehaast weer de laarsjes aan weer de mantel aan sjaal en hoed wat een beetje winter al niet doet…

Tijdens een wandeling kom je haar tegen "de mens" de een kijkt somber de ander blij en verzonken in eigen wereld meestal gehaast of starend op een scherm zoekend naar het leven dat voorbij raast…

De wereld kleurt donker onder een gebroken wolkendek mijn hemel, blauw druipt uit mijn pen van mijn stuk gebracht beschrijf ik het licht heeft mij te pakken gehaast vullen woorden het papier zal ik dan toch maar een luchtje scheppen…

Ik kom weer voorbij die beuk een lange sleuf een slanke holte in zijn stam in zijn kruin azen kraaien doodstil een handvol eekhoorntjes nesten hier rennen gehaast een koers op leven en dood…

Oranje blijkt niet sterk, wel religieus, ze prevelen gehaast een schietgebedje, maar schieten weinig ballen in het netje, het laatst vertoonde spel was desastreus. Hier helpt geen haptonoom, geen apotheek, alleen een dominee met donderpreek.…

De secondewijzer is gehaast. Minuten registeren. De grote wijzer wordt angstig. Uren zien verstrijken. De kleine wijzer blijft aandachtig. Stress is voor grote wijzers. Kleine wijzers zijn wijzer.…

Gehaast werden mijn dagen langer, mijn nachten korter Is dit alles echter wel de moeite waard? Het antwoord......Laat het me bespaard.…

de dag wolkt en druipt nat van tranen de straat glimmend onder gehaaste schoenen op weg naar onvermoede troost onwetend nog het licht kent uur noch ongeduld en zwijgt de bron wacht op de juiste tijd…

Bijna iedereen leeft, gehaast of met spoed. Iedereen musturbeert. Moeten, moest en moet! Mensen, het wordt hoog tijd, om tijdzaam te gaan leven. Tijdzaamheid streeft niet, doet niets, maar voldoet.…

de vlinders zijn allang gevlogen: geen afspraakjes meer, gehaaste onzekere kussen, aarzelende ogen zoals die eerste keren..... gebleven is het begeren vanzelfsprekender maar meer intens het geloven, vertrouwen in een mens in een toekomst die geen verleden kent..... als liefde went…

Overal drukte, overal tumult Overal gehaast, en nooit geen geduld Overal moeten, en overal kunnen Altijd gestresst, nooit geen rust gunnen Waarom toch zo veel problemen ,en waarom al die zorgen? Want weet je? Misschien is er wel helemaal geen morgen!…

vluchtige momenten van lang vervlogen kussen met altijd onrust en haast omdat ik met hoge snelheid opweg was naar volwassenheid nu het zoveel later is de spijt ver voorbij en allang niet meer zo gehaast komt het besef dat ik destijds meer tijd had moeten maken…

op een dag die ontspringt in voortijdig vergeten meldt mijn deelgenoot het nalaten van een voornemen ‘of we dit alsnog schriftelijk kunnen afhandelen’ voor het besef van ogenblikken is een klok te gehaast en voor mondeling akkoord is een kroniek te chronologisch rest stilzwijgende verlenging van inschrijving…

meeuwen in slow-motion boven het stationsplein trekken cirkels over de hoofden van gehaasten... een meisje blijft staan trekt haar moeder aan de mouw en wijst omhoog maar moeders van vandaag hebben dat onrustige van bijna te laat en inderdaad gaat daar de bus…

Nu weet ik het zeker: God is liefde zoals ik hem laatst tegenkwam op een winderige straathoek in verschoten spijkerjas, pijnzend over iets zeer lastigs ik wist niet wie hij was en vroeg hem naar de weg, gehaast zoals altijd die wist hij niet- hij was hier niet zo goed bekend maar uit zijn onbeholpen worden sprak hoe graag hij me geholpen…

Gehaast of opgejaagd de hal uit loopt. Verlaten kartonnen bekertje.…

zij zit daar maar stilletjes op de straat temidden van vogels die zij laat eten uit de holte van haar hand onverstoorbaar zijn zij samen het middelpunt dit kind en de vogels om hen heen de wereld gehaaste voetstappen Ieder voor zich god voor ons allen fietsen wachtende kinderen rondjes auto 's in wedloop op weg naar thuis…

Marc groet des morgens vanuit de dingen de keukenkraanboog en kotste helder water Marc kon zoveel geweld van spetters tappen met achteruit stappen niet bedwingen hij boog dan nog dieper oorzaak en gevolg de som keek naar zijn broek greep naar de keukendoek stootte daarbij de vaas met bloemen om ploem ploem, jammer van de bloemen stom…