Alle inzendingen over Hazelaar

Het is de tijd van het jaar dat koper dat blinkt die krul in je haar de rododendron die nog eens bloeit het is de hazelaar…

de hazelaar bloeit op het gras de twee eenden onafscheidelijk…

dans met mij op straat de notenkrakersuite hazelaar geeft oogst…

Onder de hazelaar op het restje grauwe sneeuw een vleugje stuifmeel…

Wel wenkt de hazelaar nu nog Van uit de verre geboortegouw, Wel wordt mijn gang allengskens log Bij ‘t rekken van het levenstouw, Wel klim ik dikwijls in de geest Met buurmans Mietje onbevreesd Ten struik op om de zoete keest. -Ach, ‘t notenkraken is een feest Geweest, geweest!…

Onverwacht mij tegen in 't nog winters jaar op de sprong der wegen bloeit de hazelaar. Tegen 't licht gehangen slingertjes van goud; aarzelend, bevangen raak ik aan het hout.…

Ik verlangde te vertoeven bij oude en verweerde muren aan geduld geworden water Daar in de prilte van de lente plantte ik een winterharde hazelaar Voor later …..…

Katjes in de wind bruine blaadjes verwelken winter ademt stil…

in dit grijze weer komt de hazelaar tot bloei met minuscule bordeauxrode bloemetjes…

De dagen zijn mild tegen de avond hoor ik in de hazelaar licht en schaduw pokeren om de allerblondste noot…

nooit zag ik je zo lenig nooit zag ik je zo welig bloeien als dit jaar als een hazelaar daag je de zon uit met je outfit en je roodbruin haar…

B.H.Tazelaar ) de vage dominee Tazelaar die dichte als een hazelaar zó heerlijk ongecompliceerd en alles gefingeerd…

Langzamerhand vervaagt de prent van winter De sneeuwrand van winter door autoband gewist Een list van vorst niet voor de hand Ik heet de hazelaar welkom 'het eerste goud' van lente.…

Nooit meer verwacht ik een sneeuwvacht, vaarwel. Mijn hazalaartjes priemen langs mijn bladeren heen die ik straks laat neerdwarrelen, zo bleek en geel als zij blikken. De windvlagen krijgen toch geen vat op mijn jonge loten, zij groeien al na Nieuwjaar. Vergeefs hunkert een kind naar vlokjes. Crocussen krieken al aan de voet van mijn stengels.…

Nooit meer verwacht ik een sneeuwvacht, vaarwel. Mijn hazelaartjes priemen langs mijn bladeren heen die ik straks laat neerdwarrelen, zo bleek en geel als zij blikken. De windvlagen krijgen toch geen vat op mijn jonge loten, zij groeien al na Nieuwjaar. Vergeefs hunkert een kind naar vlokjes. Crocussen krieken al aan de voet van…

Ik trof je daar bij een groene hazelaar en een paarse lepelaar of haal ik nu, met m’n stomme kop alles door elkaar? Het zal vast wel. Waar het om gaat, het is er prachtig, godallemachtig wat een paradijs! Hier hoef je niet vér voor hier is het dus altoos genieten. En dat is wat ik deed, bij jou.…

Het nieuwe voorjaar is al aangebroken Een vroege lente in het nieuwe jaar Waarbij het speenkruid en de hazelaar Verwarring zaaien en veel onrust stoken Een tijd, waarvan een mens niet eens wíl dromen Is langzaamaan tot volle bloei gekomen…

Ze sieren sieren het kale hout niet veel meer dan grillige staken winter met met z'n nurkse nukken .....overleefd Ze sieren de staken als bij 'n modepop .......oorhangers die Hazelaar heet hebben nog geen weet geen flauwe notie van de komst van voorjaar LENTE........…

de hazelaar siert.…

de nootjes vallen auto's rijden door de straat het is meesjesfeest…

Tussen de lage nevels van de vroege morgen Voorbij de weidehagen waar de dauw het gras kust Zoek ik aan de bosrand de vogel van onrust Hij wacht op het zonlicht Lacht als het daar is de schaduwen weg achter beuk en hazelaar En dan roffelt het door het woud De specht bekvecht met het hout…

er bloeien kinderen in mijn tuin tussen rozen en margrieten ogen stralen als duizendschoon blond wiegt mee met groene sprieten langs zonnebloem en hazelaar drijven ijle stemmen op de wind en mijn geluk groeit in klein genieten van een zomer bloeiend kind…

De oogst geschoren een overschot aan rozen driftig in de knop tamme kastanjes hazelaars in volle dracht en al die noten peren hangen zwaar en appelen die blozen abrikozen ook een drink in de zon een roman van Foenkinos Délicatesse denkend aan Parijs al een tijdje geleden een haiku van mij…

Een nat uur brengen we door in de omringende natuur We wandelen langs boom en struik in winterkledij Een in de rij kleurt al naar lente: de hazelaar We wijken niet teveel van pad of weg Het regenwater aan de lippen Mij dwingt 't niet langer zuur .....te kijken.…

wat maakt dat alles nu zachter voelt zelfs mijn hortensia bloeit midden in de winter hazelaar kriebelt neuzen jonge geiten springen rond en ergens daar in het midden zet ik een kerstboom op jouw grond met een vogel wat dennenappels en een ster versierd omdat ik zo graag wil dat ook jij dit jaar de kerstdagen viert…

En de hazelaar. Alleen zijn naam is al een lied. We gaan ons aan hem hechten, want zijn nootjes klinken door heel veel heerlijke gerechten. Ieder mens zingt ook zijn eigen liedje, bereiken soms de top. Vandaar zovele componisten. zij schrijven hun nootjes op. Chopin, Mozart, Beethoven.…

Opgewonden Zonder sleuteltje Hakt de merel in een klokhuis Pasgevallen sneeuwvlokken Plakken nog op zijn staart Smeltende parels glanzen Aan de zachte twijgen Van de hazelaar.…

De rug buigt als een hazelaar. Een hand omsluit een hand, een berm rijst op. Met reeds ontstoken lampen rijdt een auto, glimmend, door het land. ------------------------------- uit: 'Fratsen' (1993)…

De wereld is obligaat aan het andere de ontheffing geschiedt in een een koppotigheid en aan de maatstaf meet het de onsterfelijkheid af het omgekeerde pralen met ooievaarsbenen grijpend in de hazelaar de knieholtes lengend richting het vertakken het vraagt wat belichting van boven af genomen vanuit de onderloop wordt een foto…

Ik had moeten weggaan, zei ze Toen het nog kon Maar er was altijd wel iets: Te laat, te vroeg, te koud, te donker Ik had moeten weggaan toen de dooi intrad en het smeltwater in beken stroomde naar het dal Waarna de katjes van de hazelaar Kwistig met hun stuifmeel strooiden Ik had moeten weggaan nog vóór de zwaluwen weerkeerden uit het…