Alle inzendingen over Heimelijk

Je naam in volzinnen gespeld, elke letter zorgvuldig geteld... Door mijn ziel opgevangen ogenblikken breken mijn gedachten in tweevoud van stil wachten... Op mijn adem die stokt totdat in liefde vertaald jouw naam zich herhaalt...…

angstvallig vasthoudend aan wat ooit was manoeuvrerend tussen vier muren om niet te veel af te wijken van het dagelijks patroon daar vernieuwing graag op de loer ligt weer al het licht uit de kamer dat herinneringen niet zal doen vergelen noch doen aantasten zodat schaduwen op z'n plek blijven net als ik…

de mooiste plekjes die liggen in het donker liegen in het licht!…

Misschien loop jij onderwijl wel achter mij aan, eveneens op zoek naar een heimelijke aanraking. Mijn lief laten we de achtervolging toch staken en elkaar met lijf en ziel omarmen.…

koel neem ik afstand van de verte laat het verduisteren gaan ondergronds meert de dood mij een witte horizon aan…

Oude wilgen, met gespleten stammen, gesnoerd tot buigzaam griend, verwijten taaie takken de schemerzon, die het heimelijk licht, openlijk laten vloeien, waar harten branden zullen, groeien vermolmde zielen de hemel in, verspreiden sporen van narcistische zwammen zich in de grond, die te splijten en zich te behoeden met het overschot…

vertellen die jij bent vergeten in dit lenteland van leven het is de vrucht die het sap doet smaken de bloem die de bij zal lokken het water wat de rivier doet stromen het is mijn geluk wat bij jou niet op gaat het is bijna avond kijk maar op de klok voor vandaag is het grootste avontuur voorbij je was even bij me in heimelijk…

Zoiets doe je niet heimelijk maar tactisch, zo -- dat het niet opvalt.…

Aanraken, ruiken, proeven wil ik je je vasthouden tot de dageraad mijn zoete droom verstoort en de werkelijkheid mij dwingt tot heimelijke ontmoetingen in de nacht…

maan en sterren spiegelen op de golven heimelijk dein ik met ze mee in wiegend licht verzonken ben ik vol maan en zee…

even reikten wij samen naar de hemel was er rust een heimelijk verbond namen we afscheid voor heel even…

Die man lijkt mij godengelijk te wezen, Die van tegenover gezeten toehoort Hoe gij vlak nabij in uw zoete stemval Over en weer praat En verlangenstekelend lacht, wat noodschiks In mijn borst het hart mij in angsten opjaagt; Immers amper zie ik U aan - geen woord meer Laat zich verklanken, Maar mijn tong blijft star en gebroken; aanstonds…

veilig weggekropen, tegen de verwarming maak je je klein. opdat de wereld jou niet ziet mocht je eindelijk wenen vol heimelijk zielenleed dat je altijd stevig wegpoetste alsof het dan verdwijnen zou…

Een schat van genoegens vertellen haar leugens door geuren die verdoven om mij te laten dagdromen. Met de smaak van kokos door gevoel van vrijheid op een onbewoond eiland waar geen wijzer wijst. Een schat van verlangens om in stilte te beleven en de uitgesproken wens tegelijk uit te spreken. In glinstering van ogen waar…

Weergaloos klinkt de echo van liefdesvriendschap wanneer de eenzame mannen elkaar ontmoeten in het bedwelmende duister van het Russische nachtwoud donkere vlinders dwarrelen in dronken buiken een baard houdt de wodkafles hoog in de lucht illustere wolken bevloeien intimiteit met regen en in het eenvoudige van de ochtend aan tafel met oma…

De Fransen zaten smullend voor de buis Te kijken naar hun staatshoofd z’n misère, De president heeft immers een affaire, Z’n partner ligt zelfs in het ziekenhuis. Terwijl de persbijeenkomst zich ontvouwde, Dacht hij: ‘had ik m’n helm maar opgehouden.’…

dat ze hem mist, en hoe fijn ze het vindt zijn gestalte nog in alles te ontwaren waarom zij hem vaak met een flakkerend kaarsje belicht maakt dat hij gebleven is, en zij nog heimelijk met hem zit te praten…

Heel even Haperend hart Heel even Heftig, heimelijk, hunkering Heel even Hoopvol Heel leven Herinnering…

hij spreekt me toe met ruisende woorden ik luister naar mijn oude vriend en laat me door zijn milde stem bekoren zoals een kind nog heimelijk bomen ziet…

ben ik een schim slechts uit een verdrongen verleden wordt mijn naam heimelijk de gedachtenis geleden ontkenning van het wel zijn tegen het beterweten in doch het bloed stroomt waar het niet gaan wil het laat je niet vergeten.…

tussen heiligen van glas in lood in het donker zo wonderlijk belicht bij verstilde stemmen en oude gezangen bekruipt me een heimelijk verlangen te leven als een vredige kloosterling…

Als een heimelijke kleur wonen bij Paul Klee, en niets meer zeggen. Een lijn zo zacht door zijn lichaam voelen en machinale diertjes vol veertjes doen springen tot een mijnramp van ontroering ontstaat.…

de klaarte van mijn woorden schep ik in je ogen mijn patio bekleed ik lichtgevoelig met je blik op de muren beeft veelkleurig ieder ogenblik nu ik heimelijk liederen zing die ik op je lippen ving.…

Zon de duiker dirigeert de aardkorst nacht beluistert heimelijk Engelse radio’s Jammer Morgen zonneschijn nu zelfs al sterrenschijn En de nacht weet niet waar kruipen…

Een kasticket met een blik die betekent wat je aanbelangt in je heimelijke kamers uit je betrokken wolkenhemel op je betraande vingertop. Mont Blanc met blauwe regen. --------------------------------------- Uit: 'Turbulenties!', 2017.…

Op deze dag worden heimelijke liefdes openbaar En zo ook de heimelijke ware gevoelens die wij hebben voor elkaar De verrassing zit hem bij ons niet in de afzender of de ontvanger Maar in het feit dat wij vandaag nog eens zeggen: Ik hou van jou, vandaag, morgen en nog heel veel langer!…

ogen die spreken er bijna om smeken maar geduldig wachten terwijl zij naar je lachten vlijde zij zich heimelijk neer en dat voor de allereerste keer kronkelt zij, nu lippen haar beroeren wachtend tot hij 't tempo op zal voeren…

Duitse melodie, langzaam en treurig. Mijn schat is weg, naar de vreemde heen - Ik weet niet, ik weet niet waarom ik ween. Misschien is hij dood, en stijf en stom - Dies breng ik mijne dagen zo treurig om. En als me mijn schat wou leiden ter kerk, Veel nijdige tongen er deden haar werk. Men zeide van dit, men zeide van dat - Het maakt…

mijn blik geniet de prille dag betast het zwijgend ochtendlicht een vroege fietser kruist mijn oog en een vrouw die het raam openzet ik loop nog heimelijk buitenspel terwijl de dag zijn tred hervindt…

hoe haar passie nog altijd in me gloeit nog stroomt onder mijn verweerde huid zoals ze heimelijk in mijn takken kruipt mijn knoppen schuchter blozen doet zo blijf ik ruisen tot het licht verkort mijn blad verkleurt verwaait verdort…