Alle inzendingen over Ik heb de specie van

soms hoor ik korrels specie schuiven tussen de stenen van buitenmuren vooral 's nachts maken ze lawaai in het duister schuifel ik op zoek naar sluimering…

Omdat het Heilig Jaar is afgelopen Moet nu de paus in de Sint-Pieterskerk Met specie en een troffel aan het werk, Want één deur mag een kwarteeuw niet meer open. De ziektewet is blijkbaar geen beletsel Voor onvakkundig pauselijk gemetsel.…

, ik heb de specie van je pijn tot de laatste genen geïnspecteerd , het blijft een muur met stenen en verder niets meer.´ ´Je hebt de voegen bijgewerkt, laag voor laag geredigeerd naar eigen werk, je hebt geleerd het masker van het ongeloof te laten zakken om deze hinderlaag te ontmaskeren en de angsten op heterdaad te betrappen…

Straks komt er specie uit de opening die zich ergens concreet en zinvol instort. Hoe veraf is het betonrot nu. -------------------------------------- uit: 'Circulaire systemen', 2002.…

Elk in haar waarde gelaten niet tegen maar naast versterkend wat samenhang bevordert monden praten oren luisteren ogen kijken hart bereikt bouwstenen stapelend stapelend tot een gebouw van solide vriendschap met specie van aandacht en liefde daar mogen de stormen des levens aanval op aanval waaien zon en regen vat op hebben maar ramen…

Langs de grauwe muur waar grijze specie verhardt door de tijd geslagen gaten dicht banen slepende sporen zich een weg naar de ras naderende lente welke licht ontluikt een verdwaalde krokus duwt groen gras opzij het lijkt wel of ze knipoogt maar er is geen beminnen meer aan…

De ijzige kilte in haar zwijgt in alle talen bevroren woorden zoeken geen plek zelfs de lach sterft in het harnas wil zij dan spreken ooit die ene morgen of was het gisteren toen zoute lippen barsten door het weten sprak ze geen stilte meer en sijpelde woede door gedichte aderen die laatste steen heeft geen specie meer nodig…

De ijzige stilte in haar zwijgt in alle talen, bevroren woorden zoeken geen plek, zelfs de lach sterft in het harnas wil zij dan spreken, ooit, die ene morgen of was het gisteren, toen zoute lippen barsten door het weten sprak ze geen stilte meer en vloeide woede door dichtgeslibte aderen, die laatste steen heeft geen specie…

Handen vagen ongevraagd koude vingers langs winterse dagen bevroren maanden smelten, opgepookt door laaiend vuur dat hard hout eist gooi nog een laatste houtblok en geef de laatste warme steen haar specie ooit zal het voorjaar omringd door sneeuw klokjes namen schrijven in het wakkere groen…

het uitzicht oogt hemel blauw in wolkfestijn de tuin kleurt meerjarig rood in winterse borders het huis is warm en licht door de lach in je ogen maar de kelder is gesloten met stenen uit verleden de specie brokkelt in een nieuwe wind we hebben alles open gebroken zonder fundamenten te slopen toch zal het nog jaren…

Aarde in een grijze jas, bomen in het rijp, met witte adem geschoren, seizoenen die in de tijd gemetseld zijn met de specie van de leegte, de takken van de wind zijn dood, in een laatste kreun verloren, ontbloot aangepast het zicht, as van verjaarde bladeren steunt nieuw perspectief onaangetast in opkomend licht, vergaan door te…

in de termijn van het gesteld proces, het inter-zijn dat waakser is dan mijn doolhof in het ontmoeten dirigeert de annihilatie geen bouwval die niet kermt, geen specie die draadloos spreekt geen verankering met trots slechts lege tonnen en spijbelende mensenmassa’s, allen op weg naar hun geweten het houvast in het falen van die ander, het…

mijn bouwwerk wordt langzaamaan geslecht erodeert door tijd en zorgen de specie was nog oorlogs best verdroogt en kruimelt op de weg naar morgen de stenen zijn hun draagkracht kwijt hechten niet meer als geheel het wordt hen allemaal te veel maar het interieur blijft bij de tijd in jeugdig renoveren de trends steeds uitproberen…

ze braken in hoorde de sloten kraken van mijn afgeschermde dagen in het leven hier had de muren zelf gesteend gehouwen uit gevoel dat daglicht niet kon dragen want spoken uit de nacht wisten het stollen van de specie jarenlang nog te vertragen ik fundeerde met mijn twijfels en een veel te grote mond die constructie bleek ook…

ik bak de stenen zelf weer heb genoeg geraapt met wat voor handen was uit rotsen die een levenlang partij beloofden in voegen slechts een fraaie schoorsteen deden roken de fundamenten delen we steen voor steen zal ik gaan bouwen met specie om samen van te houden zie je ogen in het nieuwe licht verschrikken door de open ramen…

je hebt je glazen huis gehoekt met de kantelen uit verleden de oude rode stenen zijn opnieuw gevoegd met specie uit de generaties genen het fundament verzonken in het veen aangepast aan heden het oogt markant de glazen wand is transparant naar buiten de inkijk biedt slechts schaduwen van huiselijk intiem bewegen na eeuwen van…

zacht speelde de muziek snaarde over gevoelige delen van de vroegere ziel maakte in mensen emoties wakker die lang hadden gerust er was al een lach uit het diep onbewust waar verbondenheid specie voegde uit een andere tijd waarin samen iedereen nog kon beamen toen wilden de woorden weer komen die vergeten waren ontstegen door…

De wereld uitgesneden langs sjablonen van het blinde geld, gevoegd in voorbewerkte stenen, ingelegd met specie van het zwoegen,waar geen bloed meer uit kan treden, zelfs geen tierend mos, zelfs geen onkruid welt op gave bodem, niets dan dode licht erboven, niets wat ons verplicht raakt evenwicht, van aarde losgemaakt, claimen vale schaduwen…

Als jij de onstuimige natuur bent toon ik je mijn keurig aangelegde tuin met madeliefjes van de notaris en vogelhuisjes in mijn bomenkruin wanneer jij tot bloei komt in mijn dromen heb ik je lief met meeldraad en bloemenkroon wees niet verlegen hier tot mij gekomen nu ik als cultivar mijn mooiste specie toon verander niet van karakter door…

Evenwicht in het extreme De wereld uitgesneden langs sjablonen van het blind geweld geweld, gevoegd in voorbewerkte stenen, ingelegd met specie van het zwoegen,waar geen bloed meer uit kan treden, zelfs geen tierend mos, zelfs geen onkruid welt op gave bodem, niets dan dode licht erboven, niets wat ons verplicht raakt evenwicht, van aarde…

druppels vocht lopen de letters door haar leven Zij fluistert zijn naam met zachte klanken klinken klinkers als een streling in de zwoele nacht Zij roept zijn naam met uitroeptekens even raakt het hem maar door gehard glas isoleert zijn gevoel Zij schreeuwt zijn naam met harde klanken zoeken de letters de muur om zijn hart als specie…

de laatste scherven van geluk gelijmd met deeltjes geduld niet voor lang want het ruiterpad is leeg van paarden en vol van wind het halssnoer hangt van nek naar stuit voeg daartoe iets van specie of cement roer de dagen door de weken en zie, de ziel zal breken het licht zondert de schaduw ver vanaf mijn reikwijdte, draagt de molensteen…

Onze wereld uitgesneden langs de sjablonen van het het onzekere, fantomen opgeteld ingelegd met specie van het leven waarvan de bouwstenen in los verband staan, zonder troost van de vanzelfsprekendheid niets dan het dode licht erboven, al wat ons verplicht raakt uit evenwicht, lijkt van de aarde losgemaakt, een onzichtbare schaduw…

als jesuita zuigen zij zich vol met elkanders specie herderlijk zetten ze hun beste beentje voor maar als je dan met een ander praat hoor je…

ik heb stenen gemetseld slanke arcades gemaakt verbonden wat aarde heeft los gelaten in ons nietig bestaan met jouw lieve woorden waste ik mozaïek de krachtige taal die jij temperamentvol uitte mocht ik als specie gebruiken je lach was als een beek in mijn tuin waar tussen rotsen je ogen de subtropen haar schitterendste bloemen…

gevoegd uit de specie van ongelijke bouw - stenen,ingelegd met zweet van het zwoegen,waar geronnen bloed niet meer uit kan treden.…

zij spraken alle talen kleurden gevoelens en emoties in het raken met de hand liefdevol ontmantelden wij het lang gedroomde huis ieder met eigen herinneringen als een onbereikbaar stukje thuis stenen zijn gestapeld verwijderd is de specie van de tijd dat wat door onze handen ging kende geen enkele spijt het momentum leven hebben we…

zag daar metselaars die met woorden spraken bouwend en rijgend aan beelden in verzen en ons al dan niet met gesloten ogen de stem in onze richting lieten horen op de melodie afgestemd op de zielenfibratie van de gedichtenarbeider ik hoorde de stilte van alle medewerkers met letters vol gevulde kruiwagens of zag ze glimlachen met gepaste specie…

ook de vrouw zo lief heb Ik voel me meer dan geslaagd: diploma ik voel me een praktiserende christen ik ondersteun en dien de liefde ik zing, vecht, huil, bid, huil, lach, werk en bewonder omdat mijn dochter daar niet om kan vragen Zij mijn enige dochter, mijn enig kind zij is zo beperkt maar ook onbeperkt zij is mijn fundament, cement, specie…

Nieuwe steden bevolken het gevoel, laten zonlicht anders op de stenen schijnen en hun specie als ruggenmerg zijn, opdat wij niet verstenen tot termietenheuvels, uitgewoonde gangen, leeg refrein.…