Alle inzendingen over Inniger dan het lich

ik schreeuw naar de zomer wil bloemblaadjes rapen jouw wang doen rusten in mijn hand onder de maan leg ik een spiegel wil sterren voor je raken maar de hemel valt in stukken wanneer een rimpel beweegt mijn vingers scheuren langzaam de rand van de lente, rozen zijn nog onooglijk klein ik sleep het zomerlicht tot in mijn buik, streel…

Als het kon wil ik je zien. Als het kon wil ik met je samen zijn. Als het kon wil ik je vasthouden. Als het kon wil ik je zoenen. Als het kon wil ik met je wakker worden. Als het kon wil ik met je verder gaan. Als het kon........…

kom laat me nog eenmaal bewegen onder boomtakken van licht en woorden van water uit golven ontstaan zoals het kind, in bloemen gehuld en blauwe zee in zijn ziel omsloten kom laat me nog eenmaal opgaan als bladeren in de wind, je vochtige mond en wat de maan heeft geschreven ik denk aan vroeger, de vogels onsterflijk voor later…

Door haar is straks de grauwigheid geweken De maartse fee betovert heel ons land Dat doet ze gratis, stil, met zachte hand Haar aanraking is inniger dan spreken Wat groeien kan gaat knoppen, stuk voor stuk En schenkt ons het natuurlijkste geluk…

Je bent weer bij me, poedelnaakt lig je naast me in het aardse bed jouw geluk straalt zoveel vrede inniger dan weelde, om zachtjes aan te raken voel ik jouw innerlijk wezen door de momenten die je deelde jouw liefde brengt zoveel rust door te kiezen voor ’t leven jouw eigen vrede kun je een ander zoveel geven poedelnaakt, en altijd…

Toen ik met jou een inniger relatie begon lag er nog sneeuw in je woorden Woorden waarop ik liep als een tapijt woorden waarop ik niet uit kon glijden Nu ben je stiller als een morgen met sneeuw versgevallen sneeuw Moe van het strijden? moe van het sneeuwballengevecht van de echt van de echt?…

Ontwaken in een omarming die vast is, losser wil, dan nog inniger wil zijn, een kronkeling op zachte huid ons wetend in het juiste nest, -terwijl alles raadselachtig- en bij 't ontknopen ontrolt je grommende geluid.…

De alpinist zoekt eens rust in de Ardennen, ziet hun najaarsbos, beleeft inniger dan ooit zijn tochten door de bergen. Brabantse busreis: zakelijke gebouwen glijden steeds voorbij, waartussen vrij bosleven onbelemmerd luchtig wuift.…

vertragen de ontkenning door metaforen naar de maan te gooien zelfs de kussens spreken vreemde talen ze zijn niet meer dan een illustratie daarom vraag ik, lief laat alleen het licht woorden schrijven en zeg dan dat jouw ogen een woning zijn mijn huid zal zich alles herinneren en het onverklaarbare weer als bestemming kiezen inniger…

Hij hoeft zichzelf Niet te vervelen Wel houdt hij afstand In onze relatie Het is liefkozen uit nood Een inniger contact, zo is bekend Betekent voor hem de dood…

Hoe gaat vandaag jou bandietjemijn Wat staat vandaag jou weer prachtig piraatje Ik vier jouw grollen ik vier jou en jij jubelt in mij mee Deze dag staat jou mooier dan wie ook Vandaag houdt oneindig veel veel van jou Morgen houdt nog meer van jou Als de paradox van het heelal nu al oneindig groot en desondanks koppig groeiend…

De teentjes van Midas tikken perfecte triolen in de tweekwartsmaat van mijn passen…

als de ziekte zich nagelt aan het bed en gekromde ruggen zich buigen over de lengte van het vergankelijke gloeit koudvuur na waarin geen leven meer te smeden valt en verzoent zijn laatste adem zich met het oneindige De “ vrije wil “ heeft zich vastgeklemd aan een dovend licht dat aan de kim verschijnt De stilte hecht zich steeds inniger…

Hoe schreeuweriger de verschijning, hoe groter de naam, hoe inniger de verwachting. Verwachten die jij nimmer kon inlossen, mijn lief... Aan het einde van het verhaal, word ik ten grave gedragen naast de ongekende soldaat, de naamloze strijd die ik wel heb willen leveren, elke dag opnieuw, vastberaden...…

een echt homo ijverige poster uit eimuiden, stond dagelijks onze autisme te luiden. eens keek hij niet autistisch, verstrikte in het lompe touw. toen hoorde iedereen echt gekke geluiden.…

hoe raak je dicht bij een pronte dame waarbij je voelt mijn haan slaat aan ga dan zachtjes op haar tenen staan fluister sorry schat we zijn nu samen je lacht een beetje linkebal brutaal vraagt of je mag raden naar haar naam met een blik vanaf nu ga ik monogaam teder luchtig diep op kleine schaal je praat zacht steeds inniger tot haar…

het nog inniger willen zijn, met jou! ja daar aan.…

En dit is zo vreemd dat nu àl inniger de stilte neemt aard van uw wezen, sinds van u begon vergetelheid van woord en daad. Van dit gemis drenkt zich de lucht om mij van u en ik verlies u, en ben gans in u. - Lang sinds geleden heb ik droefenis zeer liefgehad, om de gelijkenis dat zij mij smart en vrede gaf van u.…

Schijnsel dat draagt de mensen duister vult met licht dagen rijgt tot tijden vol liefde en geduld licht dat omvat de wereld ’t zij bij dageraad of nacht; breng vrede op aarde ’t mensdom heeft zolang gewacht.…

Ik ben alleen Alles is zwart Ik ga dieper Dieper en dieper Ik ben weg Alleen Verweg Het oog ziet niks Ik voel alleen pijn Alleen pijn Ik hoor niks Ik val dieper Dieper en dieper Alleen ik Àlleen ik Helemaal alleen Tot het einde Ja, dat wil ik Het einde Ja, het komt toch: Het Oog Van De Dood…

Zo was het misschien vroeger; nu mijn droefenis inniger is, Nu voel ik van de Herfst enkel 'd onvolmaakte, vunzige treurnis. Nu voel ik hoe een sterrevende zonneschijn Vermeerdert van dit treurende getij de werkelike pijn; Vermoeid of niet, - wie kan het weten?…

Stapje voor stapje. Alle beetjes die helpen. Neem gerust de tijd.…

Geritmeerd met galmende gongslagen doet de shakuhachi, de Japanse panfluit het orgel van schrik even zwijgen dat, vervolgens, de omhelzing inniger maakt met melodieën van Messiaen, Otte en Pärt. De zandfles komt tot stilstand en applaus klinkt omboog.…

Meer dan een halve eeuw bij elkaar en steeds inniger verbonden met grijs en kaal geworden haar in hun zwakte, ziekte en zorgen zo werden zij hoogbejaard man en vrouw de handen verstrengeld ‘s winters heel dicht bij de haard hun dagen eenzaam in deuren vergrendeld d’ ogen ver weggezonken brillen en sleutels vaak zoek toch bleef een geborgen…

Het Kasteel meer dan 90 Jaar Hoe het was en hoe het begon Van het Schuttersveld naar het Kasteel Met van de Wolk Ruffelse Formenoy de Korver en Huug het kanon Het Kasteel uniek en vertrouwd Al ging het goed al ging het slecht Sparta en het Kasteel blijven de trots van Rotterdam West…

De avonden worden langer, de lampen gaan aan, ook de kaarsjes gaan branden, wie kan ze weerstaan? Die lichtjes, zo simpel, gezellig en fier, bezorgen menige kamer knusheid en plezier. Dat een simpel lichtje zoveel teweegbrengen kan, dat is toch geweldig, dat is te gek, man. Dat de zomer voorbij is, daar doe je niks aan, maar die…

Wat kan 't raar lopen in een mensenleven, het begon ongeveer 20 jaar geleden. Na een huwelijk van precies 10 jaar gingen mijn ex en ik uit elkaar. Ik leerde na verloop van tijd een man kennen die vrijwel dezelfde voorgeschiedenis had, 't eind van 't liedje was dat ik opnieuw in 't huwelijksbootje trad. Met in dit huwelijk het schrille…

November/december 2001 Behoorlijk geschrokken zijn we van de week, je kwam binnen, had het benauwd en zag zo bleek. Binnen 3 minuten zaten we bij de dokter in de praktijk, daarna in stroomversnelling, besef van tijd een beetje kwijt. Binnen een uur lag je op intensive-care vanwege een infarct, dat hakt er stevig in, 3 dagen ben je er nu, opstandig…

De mooiste en tevens de ontroerendste gedichtjes zijn door hem op papier gezet. De woorden kregen bijna gezichtjes, 't was warempel bijna net of 't over je eigen leven ging. Ieder kon zich erin vinden, vond ze mooi en dat zijn ze ook. Je hebt de mensheid wat gegeven, je nalatenschap is groot. Zou er ooit nog iemand komen die jou evenaren…

Weemoed,heimwee naar wat eens was, wat nooit meer komt, wat groeit als gras. Verlangen naar vroeger,nee toch niet, kleine kinderen, 't is net of je nu pas ziet, dat jeugd veel te snel gaat voor je 't weet 't op eigen benen staat. Heb ik dan wel stil gestaan, of ben ik eraan voorbij gegaan. 't Lijkt als gister, is toch 20 jaar geleden…