Alle inzendingen over KRINGELEN

hij denkt aan haar fluistert haar naam en tedere woorden in haar oor maar zij denkt aan de erectie van haar minnaar en als ze klaar komt zucht ze: “oh my god” en draagt haar orgasme aan hem op…

Verdwaalde moegereisde zuchtjes uit het verre heideland zweven loom boven de stad verliezen zich langzaam in de ruwe fabrieksdampen die elke geur willen overheersen of verdrijven maar sterke zilte luchtstromen van de Waddenzee winnen de jacht hun zuiverheid doordringt het mensengewoel.…

Het schrijverke draait snel rond op glanzend water: Guido Gezelle, ziet u vanuit het Hemelrijk mijn behaaglijke weemoed?…

bewonderenswaardig hoe ze leegte met leven merken als pluizige sluier hun geelwolkende rijpheid omhoog laten kringelen zelfs in hun moment het zomergroen toelaten te verwerkelijken…

De laatste druppel water verloste haar niet dorst hij te naderen zonder verlet nabij daar waar broos geluk een kringel gooide en kolkend vervloog zwijgend zag hij toe alleen, verloste niet…

een stapeltje kleren op de oever keurig opgevouwen een bril erbovenop geheimen zinken kringelend naar de diepte rimpelingen komen langzaam weer tot rust het meer glinstert in de zon alsof er niets gebeurd is…

uitdrukkingsloos ben ik gestorven kringelend ging ik heen er is geen rook meer, geen vuur uiteindelijk uitgedrukt slechts as en een beetje tabak papieromhuld tussen al die andere peuken ik borrel nog even na in het besef van een saai leven…

Het sierlijke hek van krakelingen staat nodend voor het kleine, witte huis, dat zich als een sterke, maar milde kluis beschermend sluit om geheime dingen. Bij de open vensterluiken verdringen kamergeuren elkaar, verlaten hun thuis, zweven langs de woning met strelend geruis, laten de tuin toverachtig zingen. Minzaam zien wijde, helgele bloemen…

toen zijdezachte nevel hen erop wees dat er een nieuwe dageraad aan de hemel was verschenen beseften beiden dat de oude berkenboom ervoor had gezorgd dat hun sprookje binnen de cirkel van paddestoelen als liefdesspinsel voor immer zal verder kringelen…

we stonden daar maar te kijken naar jou zoals je niet meer was wie je was en toch weer wel hoe je de wind gebruikte om gek rond te buitelen tegen ons op te springen zodat we verschrikt terugweken ik hoorde je lachen om onze tranen zag je in de wierook naar boven kringelen en verdwijnen…

we stonden daar maar te kijken naar jou zoals je niet meer was wie je was en toch weer wel hoe je de wind gebruikte om gek rond te buitelen tegen ons op te springen zodat we verschrikt terugweken ik hoorde je lachen om onze tranen zag je in de wierook naar boven kringelen en verdwijnen…

zie hoe het zonlicht dralend de wereld opkruipt en ons langzaam doet ontwaken terwijl de dampen van de koude grond opstijgen kringelend naar omhoog ruikt het naar ochtendgloren de gouden zon hangt laag 't belooft 'n prachtige dag…

heb mijn woorden op je altaar gelegd kaarsen aangestoken in het bewierroken van zinnen mijn gedachten aan jou gezegd zacht kringelen de strofen in de grijze mist van ons gedicht naar boven langs muren en pilaren van gebed pijn en verdriet openbaart zich dan de pure poëzie…

tranen vloeien niemand ziet wangen blijven droog ze staat daar maar aan de oever van de rivier aan haar voeten kringelen rimpels in het water ooit gooide zij een kiezelsteen ze schreef haar boek zo vol van leven nu staart ze naar de rimpels in het water haar hand blijft leeg…

hoe schaduwrijk is mijn tegenlicht als de maan zich wentelt boven nevelig moeras en strohalmen zich sieren met gevallen blaren als een satanische jas als de damp zich kringelend omhoog drijft en laat galmend gekwetter in alle omvang klijft is de dag gestorven en door de ongrijpbare duisternis ingelijfd…

Door een spin verlaten dalend naar de grond Onderaan een draadje hangt het kringelend blaadje dat hier haar einde vond Het kan zich nog niet vergaderen met al die andere bladeren liggend op de grond Het leven hangt zoals dat blaadje soms aan een zijden draadje tot het de bestemming vond.…

ik kan ze niet traceren de zangers van de rei tonen kringelen omhoog geurig in wierook maar niet voor mij heb geen aflaat en verdiensten heilig niet de middelen zoals zij doelen zijn beschreven het ondermaanse is enkel geven dan pas komt de hemel naderbij waar onfeilbaarheid heerst heeft de mens nog niets geleerd van alle tekens…

Verdriet dat is een spoor, is een spoor, is een ellenlang spoor, is een uitgesleten spoor, is een paadje of een tunnel of een glijbaan, is een spoor, is een spoor, is een spoor, is een lijntje, is een treintje, is geen geintje, is een spoor, is een krom, kringel kronkelspoor, is een spoor, is een spoor, verdriet is wat me stoort is hopeloos…

heb mijn leven in het zand geschreven maar iedere vloed wiste de woorden het voelde niet goed zond mijn gebeden in verlangen omhoog zag in het kringelen van wierook en wind dat de wensen vervlogen heb de lijnen omgebogen ga met positieve krachten in op wat ik kan verwachten er is geen gevecht want in buigen en meegaan kom ik weer…

Jagend blad, kringelend naar de horizon.. Ik schurk tegen de einder aan, risico-bewust over de rand te kunnen vallen. En de glijbaan van de tijd af te moeten dalen. Eindigend in eeuwig zand, zonder enige verheffing. Met de horizon ver onder mij...…

Roze wolk Kringelende lucht opstijgende rookdraden wat een heerlijk spel. Nachtgedachte Ik denk aan een ster die in jouw ogen vonkelt als een hemelslag.…

de schaduw op de muur bekent geen kleur geen woord de wenskaart is vervlakt tot een soort geometrische figuur die uit haar lijnen beeft bij elke flakkering van licht de hoeken (telkens anders uur na uur) tasten de warmte af van het bericht spelen tenslotte open kaart en kringelen het duister in met op mijn netvlies jouw gezicht…

Zodat zij 5 keer stuitert over rimpelloos oppervlak, slechts doorbroken door kringels waar kiezel water kust. En met het wegebben van golven, plonst zij traag naar de bodem, waar, in een vloeibaar graf, zij in haar lot berust.…

droogte, van water ontheven uit poriën verdrongen in kelen geworteld hongerig, ontbloed dooraderd met steen ontbost, verbrand tot as kringelend in kale rook tot op het witte bot water, ontdaan van franje ontdaan van moleculen ontdaan van ontdoen zodat slechts ruimte overblijft intermoleculaire ruimte als vloeibare leegte als onaantastbaar…

gaat de mens die zich achtergesteld voelt niet serieus genomen vlijmscherp kwam hij tevoorschijn, getinte jongeren hingen hem de keel uit nu is het afgelopen ik maak er een eind aan dat dacht hij echt al zat er een drankje in de man en toen viel hij zelf ging pootjebadend tenonder in verbaasd kringelende rook onthutste motoragente…

jij kreeft keer op keer kringelend rond mijn tong ik haak me vast in jouw vijver die telkens langs mij strijkt aan de golf van jouw monding bij ons, bij wij nee, jij bent er steeds onmiskenbaar door de dreven van je druppelwoorden mijn diepgang meert aan in jouw havenspoor ik glimlach opwaarts gekroost door de riviermonding drijvend…

je neemt je pet af een diepe buiging in het water dat begint te kringelen een spirituele reiniging daarvoor stond ik stil als een standbeeld een lantaarnpaal in het water, waar je niks anders mee kunt dan enkel de tijd opheffen, gloeiende gloeiende was ik daarvoor maar ben nu weer wakker stap uit het water en laat de wind me…

niet meer Kunnen leveren De doorgang stokt Boek dat niet meer Te lezen is, na Een halve pagina Gaan mijn ogen nog Wel door, maar houdt Mijn brein er mee op Favoriete programma Dat voor mij al na Vijf minuten de deur Dichtgooit - Het denken wil Niet meer, Woorden blijven hangen En zijn niet meer Dan betekenisloze Kringels…

Ik wil dobberen op de stroom drijven in de wind getrokken als een magneet naar de plaats waar ik jou vind gaan we dan samen die weg van liefde en gelukzaligheid als twee herfstbladeren die kringelend gaan met opgewonden blos vleien aan het einde van ‘t pad teder tezamen naast elkaar moe van zwieren in het mos daar in gedempte zonneschijn…

ik zag rook wellustig kringelen speels nog net geen vuur je nam de tijd in luifel en plafond dekte vlammen af van binnen wachtte op de wind tot het uitslaan eindelijk kon beginnen vocht je weg naar buiten en was door water niet te stuiten ze hebben je gesloopt tot in de diepste krochten jouw warmte met hun kou bevochten je…