Alle inzendingen over Kwast

De ijdele kwast Denkt haar te kunnen vangen In zijn stilleven…

De vitale kwast schildert het landschap zoals een dichter in dromen zou schilderen aan zee met het uitzicht op de blonde duinen een glas schuimend bier en een sober palet hij denkt aan haar en hoe zij is heengegaan eeuwig onaantastbaar in haar woordenschoonheid hij denkt aan haar poëzie en aan zijn kwast iedere beweging doorbreekt de kalme…

Je woorden klonken Bitter, zuur en wrang, Het liefst, zei jij, Plakte je mij achter het behang, De tranen die ik om jou Schreide waren eerst Zout, daarna nog wat zilt - Nu er al wat tijd tussen zit Is mijn oordeel over jou Niet langer hard meer, Niet negatief, maar Eerder al wat mild…

een gloeiende huid gemaakt met honderd kwasten op een arm lengte…

sommige mensen vonden de schilder destijds maar een rare kwast…

De grote kunde Via de kwast beschilderd Wond er geen doek om…

als ik de wereld in mijn hand kon houden, dan nam ik een zachte kwast en schilderde ik steeds een stukje over, dat deed ik dan samen met jou, das zeker ja, dat staat vast, die kwast doopte ik dan in liefde, en deden wij samen, met een hele grote haal, de wereld veranderen, in een stukkie leuker... voor ons allemaal.…

Er zit geen schot in mij, Want ik draag een Loden last om mijn nek, Probeer me voortdurend Aan haar te ontworstelen Die begin en oorsprong was Van dit leven, de paraplu Boven mijn hoofd waaronder Ik altijd schuilen kon - Langzaam valt zij nu uiteen Als een rottend kozijn Dat zo veel jaren door Onderlinge verbanden in Het lood…

je schildert een impressie van het land waar je woonde in een paar streken verschijnt een witte weide en altijd weer die vage vrouw met zwarte hoed je zoekt geen grenzen wijst naar je hoofd alles zit daar en daar zit het goed kwasten en drumvingers een enkele wijze haar het zij geloofd…

Ze vormden samen een merkwaardige combinatie in het zoete duister van de volmaakte liefdesnacht de kwast en de wilgen en de lichaamswarmte van zijn beminde geliefde een bekende fotografe er kwam weer regen in de schilder tranen, nodig voor de onstuimige rivier in deze breekbare stilte vol abstracte wellust passie en ordinaire…

En maakte er een vrolijk kunstwerk van met een hele zachte kwast. Die kwast doopte ik in liefde. Mengde ik met vrijheid. Ik zou alle ongelijkheid wissen. En schilderde vrede tot een feit. Ik tekende mensen hand in hand. En ik schilderde heel royaal de wereld een klein stukje mooier voor ons allemaal.…

verwilderde tuin schildert zonder verf en kwast een feest van kleuren een schitterend meesterwerk van wonderbaarlijke Hand…

ik doop mijn kwast in liefde en met een hele grote haal schilder ik de wereld… een stukje leuker voor ons allemaal…

hoe langzaam de ochtend zich ontvouwt zal zij nimmer weten nog niet eerder zette zij met verdwaalde kwasten een portret van Aphrodite op…

een misstreven om met kwast en verf het volmaakte van realiteit vast te leggen hoe hard ze het ook probeerde er was enkel haar eigen wereld die op het doek verscheen…

Met een spons wiste je mijn horizon en tekende een nieuwe, met een kwast. Zo was het, dat het mooie voor mij begon en ik, elke dag weer, keer op keer werd verrast.…

ik begin daar aan mijn wenkbrauwen te eten met klauwen vet in de krul gebraden glazen tanig als kraaien kijken naar de spiegelscherven ik mag loetje zeggen ik loop door de bubbels van harde kelen in de lucht door naar kwasten en pennen gedoopt in de hete brij die cerebraal mag heten ik mag loetje zeggen van lichterlaaie achter de…

Geschreven bij het gelijknamige boek van Ernest van der Kwast…

De universiteit heeft rare kwasten. Genderbinaire plassen is daar taboe. En ook de oude pisbak is men moe. Je moet je nu genderneutraal ontlasten. Apartheid is ook hier een grote vloek. Ik krijg de slappe lach en doe het in mijn broek.…

Je zwaaide toen ik nader kwam langs de contouren van beschaving in de berusting van voorgevoelens als een kleine god sprak je me toe nabij de grenzen van bezinning door de gevoelens diep in mijn hart en ik aarzelde tussen schaduwen en rondingen de ruwe kwast met donkere verf in mijn hand jij was mijn land mijn schilderij…

Een linnen doek penselen kwasten palet tubes olieverf zonder dop onberoerd in zolderhoek verstopt onder voddig besmeurd kleurig doek -oude hobby- houten ezel -schildervriend !…

De smerige kwasten staan gelukkig in de schuur te lachen. Vijandig slaat de regen op het dak. En in de meter of zes wordt het pleit beslecht. Donkere wolken breken lachend naar elk luie kwast. Vandaag moet het gebeuren. Een meter of zes in frisse kleuren.…

breek de botten van uw wild belang wanneer ik met bloed de muur bezweer de muur behang met de levende kwasten van een lege tijd die ons in rode tekens van de angst bevrijd…

vele gieters huilt ze vol waarmee nieuwe aarde besprenkeld wordt totdat uiteindelijk de immense grijsheid open knalt tezamen met haar kwasten beteugelt zij de broosheid…

ik bundelde mijn gedachten op een namiddag in de winter haastig pakte ik alles wat ik niet nodig had erbij ik beschilderde een doek impressionistisch met een dikke kwast ik verliet het huis mijn tweede huid toen ik ontwaakte…

Ik stond vannacht met een kwast in mijn handen Ik stond voor jouw muur die blank was Ik stond op het punt om de waarheid te zeggen Goddank ik bleef staan en tekende niet Hier woonde Geluk vandaag…

mijn levenspaneel is uiterst grondig in de verf gezet de penseelvoering verandert voortdurend tijdens de schildering er wijkt veel af van de blauwdruk die bij mij hoort als de dood komt rusten de kwasten mijn "werk" is voltooid…

Of hebben Shiva’s kwast en fles en kris een archetypische betekenis?…

Ik sta op de steiger, de kwast smaakt naar de fabriek die het gras doet verdorren, boven mij zijn armen die driftig manen niet te talmen op ritmisch zwiepende sporten. --------------------------------- uit: 'Tirade', jrg. 37, 1993.…

Hij is veeleer een windbuil en een kwast.…