Alle inzendingen over Last post

Last Post in Genua Gaat me door merg en been Een zwijgend peloton Laat de wereld zien Hoe verslagenheid verbroedert Groots eerbetoon aan Wouter Die het leven liet Onderaan de Passo del Bocco Had het iedereen kunnen gebeuren Zijn equipe voorop Door de straten van Livorno Indrukwekkende beelden Een dolk in mijn hart…

De late verwoording zorgt dat pijn snel slijt troostende dankwoorden met een 'last post' verdriet verzacht voor vrouw en kroost. Na begrafenis wordt 't geestelijk testament als de grote stilte intreedt, thuis bezorgd. Van alle schuld vrij gepleit en getroost leven nabestaanden verder zoals gewend.…

Een zonnige dag in mei de doden worden herdacht bij Monumenten klinkt de Last Post morgen wordt voor vrijheid gevlagd.…

MVV wil haar harde kern belonen met een rustplaats op het veld van eer ’n rood - wit kruisje met net dat beetje meer en een “last post” op vuvuzelatonen Krijgen hun supporters dan ook bij God 'n abo of eeuwig stadionverbod MVV denkt na over een plan om een veld van eer voor overleden fans vrij te maken op de gemeentelijke begraafplaats.…

Bloedsporen in loopgraven "groote" die zich vermaken de last post is geblazen nachtdemonen, duistere paden gewond, gekwetst, verlaten, angstig achter gelaten, niet méér ontwaken…

Wederom klinkt ijl de “Last post” over het kerkhof. In onhoorbare verten gaat de oorlog door. Er is een gezamenlijk weten dat het nooit zal ophouden.…

Wederom klinkt ijl de “Last post” over het kerkhof. In onhoorbare verten gaat de oorlog door. Er is een gezamenlijk weten dat het nooit zal ophouden.…

Wanneer uw last post is geblazen medailles overladen. Zilveren visjes huiswaarts varen. Brabants paard haar veulen werpt woorden opklaren Fietsen verwonderd hun weide kent. Zeemeeuwen het land (h)erkend. Uw lach ingeprent. Zonlicht golven baren uw zout in voetje baden dorst ingebed wolken opklaren.…

Het kind wacht vol ongeduld Zwarte Piet ben je mij vergeten Geen brood zonder spelen Geen loopgraven zonder helen Geen nachtegaal zonder lied U die de Klaproos ziet Zal U ons bevelen Goedheid te Delen Speels te zijn Vrede na Oorlog te Tekenen U die" Het Hart "van de Klaproos Zijt U die de "Last Post" Zijt Laat ons elkaar…

als klaprozen uit de hemel vallen honderd en meer jaren later vraag ik één van de zeshonderdduizend die een brug te ver is gegaan het licht aan het eind van de loopgraven zwart zag mij als immer aards te herinneren…

Er is een lijst van zangers die allang hun muzikale pijp aan Maarten gaven, er niet meer zijn, verdwenen en begraven, en ons nooit meer bestoken met hun zang. Daarop is Elvis weer het hoogtepunt, wat jammer, ‘k had dat Gordon graag gegund.…

Wanneer ik op de late avond haar nog eens innig in de armen sluit fluistert ze hees langs mijn wang: doen we het nog even, voor je gaat? Uiteraard blijft dergelijke wens niet onvervuld. Ze leidt me naar de sofa, waar ze liggen gaat. De heupen geheven schort ze haar rok op om me de kans te geven haar kleine slipje uit te doen. Waarbij ik…

een leeg verhaal wat houdt mij dan nog hier vertel het mij, in mijn eigen taal * ik hou van rode gladiolen* ik weet men heeft mij lief, afwisselend bezongen, is dat nu het geluksgerief waarnaar ik schreeuwde met mijn geboortelongen * soms zijn er witte, vind ik ook mooi* nee, reeds toen blies ik al "the last…

als de merel bij het heengaan van de dag de avondwake fluit word ik stil en de nacht mijn bruid…

Wanneer westenwind duisternis brengt en hoop krimpen doet broze klaprozen van rozenschijn ontdoet verwachting fnuikt en verzengt, schalmt de ode aan de dode verborgen slagveld zonder morgen, aan hen die worden geborgen aan zhen niet weergevonden. Geen baken, geen vuurtoren alles gedoofd met ergens een moeder bij wie eeuwig gemis wordt…

Een witte roos bloeide op het vale veld, roos van de dood te midden der gewonden een jong gezicht had in zijn laatste nood de vage schaduw van een lach gevonden. "Ik heb het koud" klaagden zijn blauwe lippen zijn weke hand zocht tastend naar een maat ik zag zijn leven met zijn bloed ontglippen en steeds maar liever scheen mij zijn gelaat.…

Een postpaard uit s'Gravenhage Heeft al duizenden brieven gedragen Maar toen hij hoorde dat hij morgen Een dreigbrief moest bezorgen Is hij briesend op hol geslagen…

lief schrijf ik je letters die krullend op genegenheid drijven vanuit mijn kwetsbaar denken dans ik op blote voeten in het zand van het Noordzeestrand ik verstuur ze in de lege fles waarmee ik gisteren het gemis verdronk in de hoop dat je ze ooit eens zal ontvangen dat ik dan wat sterker ben…

De post, heeft z'n eigen graf gegraven, want zeker de oude van dagen: kunnen de weg naar de bus, niet meer lopen is te ver: laat staan dat ze nog zegels kunnen kopen!…

Die lang verwachte brief waarin een antwoord werd verwacht. Het toch en niet zo gedacht. Het warmen van een hart aan het smeden van een betekenis aan lieve woorden. De verstoorde woordorde die niet spoorde met de ratio die iets anders verlangt. Wanneer de ontvanger blinde liefde niet aan de realiteit hangt.…

een bureaulade vol gebroken souvenirs na de verhuizing…

(En morgen vraag je maar, waar ik gisteren last van had.)…

de stilte heeft mij toen geroepen een vinger op mijn lippen gelegd ach had ik alles beter begrepen ik had een laatste woord gezegd na jaren van dit dwingend zwijgen ontsnapt aan mij een luid verweer schreeuwt mijn mond van oude wonden en werp de last ver van mij neer…

Maar niemand, niemand heeft last van haar dwingend gezeur, haar oervervelend gekoer. Vooral in de zomer grijpt zij haar nederige kans met een simpel ritme de stilte te betreuren. Voor muzikale oren soms stompzinnig vals! Maar niemand, niemand stoort zich aan haar melancholieken.…

Er kwam maar geen post en hij doodde de tijd op het veld tot er post werd besteld. Hij kreeg kaarten: een gele en rode.…

De postbesteller dreigt een exodus Hij wil daarmee subiet de strijd aanbinden Om geen ontslagbrief op de mat te vinden En gooit de post weer in de brievenbus Er kwam een eind aan deze extra kosten Het is ontdekt toen iemand stond te posten…

haar mond wil geen vraag meer ze trekt haar wenkbrauw lichtjes op tikt de brief en likt stoïcijns haar timbre…

Plots verzonk hij net te diep in 'n kleverige angst voor de buitenwereld bleef voorts waar hij was en ging morgen de post wel halen…

'Alsjeblief, een pakketje voor je moeder' 'Ik heb geen moeder meer, mevrouw Ze is een jaar of wat geleden Doodgevroren, in de kou' 'O… wat erg. Is je vader dan soms thuis?' 'Een vader heb ik niet, helaas Hij is na een ruzie Doodgeslagen door zijn baas' 'Oh nee toch…! Heb je dan misschien een broer die aan de deur kan komen?…

Naast hem lag een vrouw die hij niet kende. Hij was bewogen om haar lot. Ze was verguld met een beschreven kaartje. Zielsgelukkig gaf ze het door aan hem. Hij las de woorden uit het Woord van God. Toen hij ze uitsprak hoorde ze Zijn stem. Ontroerd door haar geloof zag hij hoe door een mistgordijn een hand naar hem toe…