Alle inzendingen over Mijzelf weer

Zonder een verlangen vraag ik mijzelf waarom ik alleen mijn eenzaamheid niet wil verlaten en wacht op dagen die zwijgen en woorden die volgen wanneer ik mijzelf weer zichtbaar maak.…

Eenzaam ben ik wie ik zoek als het geluk mij wijst waar het eenzame vuur mijn schaduw verbrandt en de dood mij vraagt of ik mijzelf weer een kans wil geven.…

Het lichaam stribbelt tegen Ik wou dat ik nooit reuma had gekregen Mijn energie verdwijnt uit mijn lijf Vingers ze worden weer stijf Ach, wat zit ik nu te zeuren Ik moet mijzelf weer even opbeuren En dan denk ik aan mijn gezin Die ik met heel mijn hart bemin.…

Ik laat me niet verzwakken ik ben al zo ver gekomen gewoon mijzelf weer oppakken om de wonderen van de wereld te zien ik ben niet perfect gisteren ook niet dus vandaag ook niet ik doe mijn best ernaar te streven laat je niet van de wijs brengen geloof in je eigen kunnen dat zou ik iedereen gunnen…

verlies doet zoveel pijn Wie tilt mij van de aarde En laat mij mijzelf weer zijn…

Lichaam wat ben ik boos Waarom doe jij dingen waar ik niet voor koos Je hebt soms van die dagen Dan heb je van deze vragen En dan is er weer die pijn Dit maakt je als mens weer onzeker en klein Ach, ik zal niet te veel zeuren En mijzelf weer even opbeuren Door het schrijven van dit gedicht Aan mijn eigen lichaam gericht!…

Als ik mijzelf weer heb opgeraapt. Weer durf te lachen wanneer jij naar me lacht. Dank ik jou. Ik zou het gewoon moeten kunnen zeggen. "Bedankt dat je er bent". Je weet niet wie ik ben kent alleen mijn naam. Een groet in het voorbij gaan. "Bedankt dat je er bent". Je bent de back-bone van mijn bestaan.…

Als ik dan na een zoektocht Die mij langs hoge toppen En diepe dalen voerde Mijzelf weer heb Teruggevonden in de eenvoud Van dit moment, kan het Niet anders dan dat ik mijn Ogen richt op de wereld Die mij omgeeft - en zie ik In de volmaakte schepping Van mens en dier een wereld Met zoveel leugenachtigheid Dat ik niet anders…

Het is niet fijn Alleen maar pijn Een nutteloos gevoel Is dit nu mijn doel Kan ik voor niemand meer wat betekenen Je kunt nu even niet meer op mij rekenen Dat is wie ik nu ben In mijn hoofd hoor ik mijn eigen stem En pep mijzelf weer op Roep kwaad tegen mijn lichaam het is genoeg stop Nu moet ik steeds stil staan bij wat ik doe…

opdat het draaiend denken stilaan wordt gesust ik ontmoet mijn schaduw in een winkelraam zie aan mijn houding dat de jaren niet aan mij voorbij zijn gegaan dat is wat ik bedoel mijzelf weer even herkennen luisteren naar wat ik voel zonder weer door te rennen…

Als ik de foto met een zucht terug leg in de la, zie ik mijzelf weer in Den Burg op een zonnig terras met een kop chocola. Terwijl de kinderen zich vermaken met een draaiorgel om de hoek laten ze zich een ijsje smaken en de orgelman speelt op verzoek.…

op gang komt, En begint het Ook in mijzelf Weer te stromen…

gegeven En ben daardoor een stukje van mezelf kwijt Ik lach, doe vrolijk en lijk gelukkig Maar ben in werkelijkheid buiten zinnen Ik wil mijzelf weer zijn, maar dat is onmogelijk Als je je zo eenzaam voelt diep van binnen…

Mijn falen heeft mij weer achtervolgd, Geef mij een mooie morgen in ruil voor vandaag, Zonder eenzaam falen kan mijn geluk weer ontstaan, Dan zou mijn ziel vliegen onder het geluk van de zomerse dag. Zonder een eenzaam falen vind ik mijzelf weer terug, Zonder cliché - wacht ik op morgen; misschien verlicht vreugde dan de dag weer.…

van nergens naar ergens dat ooit ging verloren dwars door de angst die twijfel zaait van ergens tot nergens meer thuis te horen dwars door de angst die twijfel zaait zonder iemand bij niemand meer thuis te horen van alleen naar samen dat ooit ging verloren zonder die angst die twijfel zaait van samen naar alleen bij mijzelf weer thuis te horen…

Ik geef voortaan dus maar mijzelf weer prijs en streef als iedereen het zachte sterven na. Voel je mijn klank? Zie je wat ik beleef? Jouw lijf is mijn luister, het gaat waar ik ga.…

weer vind Leer mij het leven weer te voelen In alle puurheid waarin ik mij bevind Vlinder mij……

op een valse wens het is wachten, je van tijd ontdoen en als dan de rust is ingekeerd aanvaard ik mijzelf weer, ten volle, zo blijkt…

heden, kortom in de loop van de dag heb ik mijzelf weer rechtgezet in het lijstje met mijn zelfportret mijn gezicht was ietwat gaan schuiven; neerwaarts het meest ik raakte reeds de onderste richel en mijn fiere kop hing achterwaarts niet meer in de houding zo ik word gekend met mijn blik; ingetogen en bedeesd borst en buik…

Diep zit ik in vroeger te wroeten Bij sterren en zonneschijn; Hoe zal ik mijzelf weer ontmoeten Als kindje en gelukkig zijn? Herinnering kan mij niet leiden, Geen peinzen dat schift of scheidt; De ziel dier versluierde tijden Is louter doorzichtigheid.…

op te staan blij en verbonden voort te gaan handen uit de zakken hakken uit het zand handen in de zijne samen vaste voet aan land twee jaar zocht ik ver van huis kwam eindelijk bij mijzelf weer thuis maar waar oh waar kan ik veilig landen bij elkaar…

." Stilzwijgend laat ik me meeslepen In de heerlijke woorden van de muziek Die zuiverheid laat mij in liefde omarmen Verzadigd in troost vind ik mijzelf weer terug Wetend dat ik mijn verleden moet laten rusten "Lief, ga dan mee en omarm me, omarm me.. en breng me nergens heen.." Schallen de woorden van Blöf uit de speakers..…

dacht ik, bedácht ik naar bleek was haar huid en haar prachtig geknipt voor mij en mijn dromen zijn bedrogen want ze kwamen uit het niets zomaar tevoorschijn mij achterlatend als een gevonden voorwerp lijdend en medewerkend tegelijk en smeltende sneeuw stopte mij niet om op blote voeten naar buiten te stappen te ondernemen om mijzelf…

Ik peins ik heb er al met veel geslapen , en elke keer moest ik mijzelf weer bij elkaar rapen, de sex was lekker daar ging het niet om maar soms waren de vrouwen gewoon een beetje te dom. Ik wil er een waarbij ik geheel mijzelf kan zijn, om het uiten van wat levens pijn.…

Te kiezen, te delen om mijzelf weer te verliezen, maar wat geeft het, want ik lijk – in de verte – niet op de mensen die ik kende, waait het stof op van alle dagen en slaat de tijd terug, zonder dat ik weet waarheen. Ben ik het groene gras dat door de wereld wordt begraasd met een brok van onverteerde waarheid in de keel ?…

Het duurde wel drie dagen voor ik mijzelf weer was. Een golf van veel herinneringen overspoelde mij, als was het gisteren pas. Toch is het geen verdriet, waarom ik huilen moet. Het is veeleer geluk, waardoor ik tranen wis, geluk van vroeger, dat ik nu zo node mis. Toch ga ik wel weer zoeken naar iets wat ik toen had.…

Te kiezen, te delen om mijzelf weer te verliezen, maar wat geeft het, want ik lijk – in de verte – niet op die iemand die ik ken, waait het stof op van alle dagen en slaat de tijd mij terug, zonder dat ik weet waarheen.…

Waarom ben ik verliefd Want ik kan er niet meer tegen Voor mij is het een vloek Misschien voor anderen een zegen Het geeft mij weinig rust En het doet me heel veel pijn Ik doe veel gekke dingen En kan mijzelf niet meer zijn Die meid beheerst mijn leven In mijn gedachten en in mijn slaap En ben ik dan eens met haar samen Zet ik mijzelf…

Ik heb je laten weten wat ik voor je voelde toen maar ik wist het nog niet zeker tot onze eerste zoen Het was een hele mooie tijd met veel liefde en geluk tot er iets vreemds gebeurde en alles was opeens stuk Ik heb het nooit begrepen wat er gebeurde zo opeens en zelfs na een aantal weken weet ik de reden nog niet eens En ik zal het…

Soms sluit ik mijn ogen niet om te slapen maar om te sparen, want de drukke wereld trekt aan mij met onzichtbare draden, en in de ruis van al dat voelen, zoek ik een zachte kern, waar ik mijzelf weer vind, zonder dat ik mij verlies.…