Netgedichten

netgedicht (nr. 85.953):

Waar stilte mij heelt

Vlinder op de knop
verblijft in het bijna-zijn
ik wacht op mezelf

Ik voel de aarde ademen in
kleuren die jij niet ziet, stilte tussen woorden
weegt zwaarder dan geluid. Soms is één blik genoeg om mijn
hart vol te laten lopen, en nog voordat de dag begint, ben ik al vol van leven.

Ik geef zonder vragen, vang
wat onuitgesproken blijft, een geladen kamer
kan fluisteren en toch oorverdovend zijn. Mijn energie stroomt
niet rechtlijnig maar in cirkels, die dansen tussen aanvoelen, begrijpen en vergeten.

Soms sluit ik mijn ogen niet
om te slapen maar om te sparen, want de drukke
wereld trekt aan mij met onzichtbare draden, en in de ruis van al
dat voelen, zoek ik een zachte kern, waar ik mijzelf weer vind, zonder dat ik mij verlies.

Mijn energie is een bron, niet
oneindig, maar diep, gevoed door echtheid, kalmte
en het kleine wonder, en als je mij ziet verdwijnen in eenzaamheid,
weet dan: ik keer terug – met licht dat ik alleen in de leegte vond, waar stilte mij heelde.