Alle inzendingen over Misthoorn roerdompen

een misthoorn verspreidt zijn lage tonen - dertig roerdompen…

Nu rust ze in haar graf De misthoorn blijft pal op zijn post De mist van het verdriet ónopgelost.…

hoor je vallen, Zon prikt door de gordijnen Onweer komt met knallen Maar mist, die stiekeme mist Omsingelt je huis zonder geruis Hult stad en straat In satijnen gewaad Ontneemt het zicht, dimt het licht Ontlokt de roep “alles zit dicht” Verrast bij het opstaan Nooit met naar bed gaan De dokwerker raakt niet verstoord Als hij kijvende misthoorns…

Het rietveld en de roerdomp grotendeels verdwenen is er haast geen nood meer aan het camoufleren…

Je staat als een roerdomp zonder vleugels en kijkt naar het water dat rimpelloos wacht tot jij weer wegvliegt zonder vleugels…

het beroemdste levend standbeeld siert niet de straten van New York of de wandelgangen in Parijs maar weet het publiek te behagen met zijn luchtpriemende snater tussen de warme kragen langs duinmeer en moeras in het land van wieken en water…

Plotse paalhouding met dromerige ogen wakker in het riet galmt de misthoorn onzichtbaar in een camouflagepak.…

Sprookjesgeluiden in het bos maken sprookjes – echt waar, ben ik bang.…

Kinderen moeten leren liegen en het hopelijk niet doen Leugens maken je ongelukkig argwanig en onaanraakbaar omhuld door voorzichtigheid en medeplichtigen, als het groot wordt ook dienaars van de wet onderhandelaars en voorspellers met op maat gemaakte maten die alles voor elkaar praten niet dom…

De mist moet zo langzaam opgetrokken zijn, dat toen ik het landschap zag toen het tot mij doordrong dat het er was, ik het onbewust al gezien moet hebben net zoals toen ik verveeld zat te kijken naar de passerende mensen en dacht dat ze net zo terloops mij zagen, een meisje met bungelende benen zomaar een meisje dat ze niet kennen…

Als ik mijn gezicht schilder word ik geen clown of hindoegod maar bang van mezelf ik ren naar buiten de mensen wijken uit, ze laten me voelen dat ik gevaarlijk ben het trilt in mijn bloed op het ritme van de hamers van de slopers achter de schutting Midden in de stad sta ik alleen met gebalde vuisten en vuur- spuwende verwensingen…

Ik pieker me suf, ik kan iets echt niet vinden – wat is het ook weer?…

Het is ongewis waar je bent, je dwaalt maar rond – tot je dat beseft.…

Lange vlagrafels, zoals haar haren bij haar vertrek in de wind.…

In bed, in het donker onder de dijk hoor ik de brom van de rivier- schepen zwaarbeladen buigen door de bocht van de trage tijd waar wij ons nooit wagen, wetend wat er gebeurd is met die jongen die niemand meer kent waar wij 's zomers zwemmen een paar slagen heen en weer in de baai uitkijkposten bouwen en ons vervelen bij het kruipen…

Als een deur geen deur is maar schilderkunstig oogbedrog dan waardeer ik dat nog maar schulden als erfenis of een romantisch huwelijk in 'Paris l'amour' dat mislukt zijn zeker geen dromen die ik uit wil laten komen De sprookjes houd ik liever in stand Dus wijs…

Het pad was vrij van obstakels glinsteringen in jouw hand de zon partijdig ik miste haar aan mijn zij een doolhof vol verwarring in het midden een eikenboom die treurt om zijn verval - een misthoorn in de verte - waar zou je moeten zijn in deze nieuwe lente?…

In de weiden grazen de vreedzame dieren; de reigers zeilen over blinkende meren, de roerdompen staan bij een donkere plas; en in de uiterwaarden galopperen de paarden met golvende staarten over golvend gras. ----------------------------------------- uit 'Verzamelde gedichten'…

een schelp ruist vertelt verhalen over een verlorenheid aan liefde op zee golven vervlogen dromen roerende verhalen over onbeantwoord geluk weemoedige tranen stromen over het strand van weleer een misthoorn toetert het schip verlaat de haven zonder ommekeer…

Een vlucht wilde ganzen gesponnen uit zonlicht De schuwe roerdomp in de geslotenheid van het moeras Een veldleeuwerik jubelt naar beneden De zwaluw brengt zielen thuis Een weemoedige engel schildert Het licht van de beeldenzee Ik zal de dag roerloos ondergaan…

Als de hemel wil luisteren een hand vol aandacht schenkt aan ieder kind de misthoorn zwijgt dartelend zonlicht liefde brengt de zee zijn slaap bevecht klop ik wroeging uit m'n gemoed blijheid valt ten deel ik jij.…

Dat zo monotone zich bovenwinds herhalende van die misthoorn in de nevelen, in de nevel van mijn verloren en verboden jongensland. ------------------------------------ Uit: 'Pact met Pound', 2000.…

tak van wilg stam van berk roerdomp bank prullenmand en tussen riet dat je daar ziet een meerkoet een waterval een minderkoet een waterviel in ons geval afscheid van wat in woorden en aan water heeft bestaan van onze liefde van on zel iefd e rechtop lopen daar vandaan. ------------------------------------------------…

ver weg uit het zicht begraaf ik een droom radeloos rood gestampt tot net voor de dood zich als rots waant woorden huilen zich los en scheuren mijn lichaam open wanneer de misthoorn kreunt op mijn gezicht door het brandend geloei in de nachtstorm ik kijk nog een keer om en zie de bron van mijn ziel boven wolken regenrood…

waar voeten langzaam voortbewegen krakende takjes vermijden haast sluipend met schaduwgevoel achtervolgd de ril over rug en hart dat onbedoeld een keer teveel over- slaat scheelkijkend alle richtingen hand als spoorzoeker verdwijnt steeds even af en toe mag de misthoorn even blazen wanneer tot grote schrik geantwoord bijna…

blaast de wind zijn misthoorn sluit dan de luiken en wees gewaar dat er wraak door fuiken raast witte wieven die bedreven zullen lonken met hun rokken van doorschijnend filigrein laverend tussen stam en takken leggen zij hun wil op aan de wind die stilvalt voor hun klaagzang en de dood in ‘t water vindt wee de zee, met het pekelschuim…

het meisje zwaait naar de overkant niets te zien, dan het gortdroge land en wat magere koeien hoe kan ’t mij boeien, dat meisje en haar hand, wat ligt er verborgen aan die andere kant waarom stel ik mij die vragen zelfs de roerdomp die ‘k plotseling zie tussen dorre rietkragen verzet geen poot in de lucht wat gevorkte vegen de vlerk…

we luisteren naar de winter kijk, een roerdomp in paalhouding is zijn camouflage kwijt in het riet wat aangeslagen ligt onze polder te schitteren in het witte kristal jij draagt mijn liefde, helder straalt het heelal, we luisteren naar de roep van ganzen, verkleinen ons hart maken ruimte voor het ademloze…

Vlak boven het water blijft de zon hangen De oude mensen kijken met romantische gevoelens naar ons op de rotsen waar we elkaar voorlezen Zij zien de mieren niet alleen onze jonge lichamen en ze denken de hagedissen erbij Op zee klinkt een misthoorn maar er is niets te zien tot ineens om ons heen de badgasten op de blokken beton worden…

na het onachtzaam dansen op het ijle koord van louter woorden en weggewaaide beloften groeit in zijn hart een orkaan van verdriet ontluistering kerft zijn vermoeide botten na de vuurzee hoort hij het hout kraken kraken van gemis pas nu volgen zijn oren de misthoorns die aanhoudend van onheil roepen over de grauw grijze heuvels…