Alle inzendingen over Noodlot van woordkun

Eens dooft het vuur eens kan geen olie meer hoge vlammen opwekken omdat het brandhout opgebrand en verpulverd is Eens moet ik weer met beide benen op de grond gaan staan met open vizier mijn leven aangaan de lekke banden van mijn fiets aanvaarden Eens komen er betweters die mij uitgummen die mij als oud vuil weg bezemen die nooit mijn…

de ijzige stilte doorbroken door alweer een reeds vertrouwde gedachte het is voorbij maar ik leef nog voort als een bloem die geplukt is, voort bloeiend niet wetende dat het einde nadert. de weg naar vernieuwing niet gezien. achter mij daalt het stof net neer de omgeving valt me nu niet meer op ik ben één met het landschap...verdord, gebroken…

de gewaarwording van haar rondingen haar heerlijk stevige vlees brengen mij aan de rand van het diepe water waar ik me weldra in zal onderdompelen de draaikolken zullen mij tot op de bodem trekken als door een noodlot gedreven overgeleverd uitgehongerd ook na zo lange tijd weer drinken van de nectar de hare uit haar beker gulzig…

Een lichtkegel splijt het gewelf Een waaier van pijlen Dan dekt de damp het azuur af Zwelt in een dalende kolk Langs de rotswand, een steenlawine Het veulen valt Het noodlot beslist In een halve cirkel het volk dat spot De dwerg rolt in een kloof van mist Geen klif kan hem redden Voor de kreet is zijn tong te lam De grond nadert niet…

Gelukkig die d' oorzaken van de dingen Verstaat: en hoe zij vast zijn onderlingen Geschakeld zulks dat gene levendheên, (God uitgezegd) ooit iets van zelven deên Of leen, maar al door ander oorzaaks dringen. Door oorzaaks kracht men al wat schiedt ziet drijven. Waar’ die te flauw, geen werking zou beklijven, En oorzaak zijn geen oorzaak. Wat…

Ik ben zelfs het noodlot niet waard. Had ik haar zachte voeten maar gekust. Nu is ze mijn guillotine geworden, terwijl ik juist mijn hoofd erbij had moeten houden.…

ik schep deze letters in de schaduw van mijn hand het blad is met naakte maagden gevuld al maar meer vervliegend in droog blauw een zilte traan valt te laat uit aardse dauw…

O, brave dichters, dichterinnen, word niet zoals ik blijf elke dag de vezels van uw hersenspieren flexen denk niet, als ik, 't komt morgen wel, vandaag moet ik relaxen: uw hoofd gaat zwellen, als uw buik, en tot uw grote schrik ziet u des morgens in de spiegel een pedanterik de teflon-buitenkant van minderwaardigheidscomplexen beschaamd van…

De zee kent zijn geheimen, elke hoge golf is anders. Als de storm toeneemt en je beweegt je in of op de zee blijft het een ware gok. De geheimen van de zee kennen wij niet, maar in Scheveningen zullen ze de ramp die er is gebeurd nooit vergeten. Sterkte aan familie en vrienden met dit grote verlies.…

De hooiberg toonde mij mooi hoe het noodlot ons steeds achterhaalt: ik vlijde mij neer in het hooi, en natuurlijk precies in de naald.…

Hebbes, de hond pakt de stok, maar komt niet terug: de eb heeft hem beet.…

tussen noodlot en vaste land poog je als je kopje onder gaat het onheil te vermijden drie schikgodinnen leggen je het zwijgen op de oren voor tover- spreuken gesloten het noodlot vaart de ramkoers van een mammoettanker op drift spuugt hij je ergens bij Fatum meedogenloos uit…

Wachtend tot de tijd stilstaat speelt noodlot met het toeval spant alle energie zich samen in een flitsende donderslag die de boom net voor je splijt Maar je tijd is nog niet gekomen of eigenlijk misschien juist wel als je door toeval ontsnapt aan het dodelijke noodlot krijgt je leven een nieuwe kans…

verkleurend noodlot stroomversnelling genomen voorbij de berenklauw eitjes in een kiezelnest uitgewaaierd voor het neusje van de zalm…

Een mooie brunette uit Oirschot die zag mannen echt als haar noodlot zij deelde hun bed maar had nooit eens pret nu is ze gelukkig als een pot.…

In het holst van die vreselijke nacht klopte het noodlot ruw op mijn deur Zijn melding ontnam mij alle kracht uit mijn gezicht vluchtte al de kleur Woorden gelijk kiezelsteen zo hard werden grof voor mij neergesmeten Had het noodlot dan echt geen hart?…

Laat mij de last niet wegen die bittere dagen in zich draagt Die het licht van witte muren steelt en vormen groeft in mijn gezicht Zink in mijn ogen noem mijn naam en zeg me dat het niet waar is…

(De vertwijfeling van de mens) Ik ben de tijd met strakke wijzers de balk die rechte ruggen knakt de staar die aan Uw ogen vreet Ik ben het kapotte oorlogskind het wondvocht dat blijft druipen Ik ben het zijspoor in Uw denken Zo heb ik U als mens verwacht Zo hebt Gij mij als een God gedacht Ik breek ijzer met ijzer ontvlam vuur met…

Als door een glinsterend vlies bekijken ze wazig de wereld noodlot was weer opgedoken ongenood, onwelkom als immer slaat het zwarte gaten in het licht leven in het nu klinkt volmondig als er sprake is van wat geluk desnoods evenwicht of harmonie vol eenzame heimwee verlangen naar gisteren of overmorgen bijna overal willen ze wel zijn…

In het museum staan we stil bij de suppoosten: een gangster een strandmeisje met slaapogen en een net niet omvallende man die opschrikt en weghinkt naar de zaal met glazen grafstenen We zien mensen somber wachten, op het einde nog genieten van een sigaar de ramp lachend verdringen aan de piano, bij hun man schreeuwend hun gelijk halen…

veel water Berg en dal mogen schitterend groen pronken Een Schot zei: you’re never finished with Skye in de pub en ik hoefde niet te vragen why De natuur is ook onthecht onverschillig Herbergt alles voorbij geboorte en dood Adembenemend riante vergezichten kunnen hart en hoofd niet altijd verlichten Karma doet leven soms vroeg stoppen Noodlot…

De manisch depressieve alpinist wist Toen de dood hem plots kwam halen Het noodlot had hem eindelijk gekist Na een leven vol toppen en vol dalen…

Gedenk hen in kringen van verlies die pijn en littekens dragen hun noodlot in oranjedagen.…

willen wij dat nog wel ontkennen Het is het gevoel dat het niet went Ook ons eigen eind te erkennen Maar weten we niet van het begin En kunnen het eind niet bepalen Dan zijn we stuurloos tussenin En kan het resultaat slechts falen Dan zijn we schepen in een storm Willoos, zonder veilige haven Op koers zonder enkele vaste vorm Die zich aan noodlot…

als bij een fado de zoete klacht over het noodlot onbestendig het verlangen naar een tijd van zonneschijn in blijde harten... nu de nachten het geluk verduisteren rest slechts het luisteren naar een lied van weleer…

sterren tekenen lichtelijk hoop rond de duisternis stilte valt daar waar De Mens door het noodlot wordt geplaagd verstikkend slikkend met gestrengelde vingers naar antwoorden in onzekerheid vraagt…

Bekend in Stad en Ommeland Loeks peerd crepeert is niets meer weerd Geen doktershand die het noodlot keert Het stond al dikwijls in de krant Heette Oom's Peerd niet stijlvol Forum, Of ben ik nu wat in de lorum?…

Mijn noodlot is al jarenlang bezegeld: Het is bij mij één zootje ongeregeld.…

school die iedereen vindt en toch met alles om me heen dat dromend leefde wist ik dat hij me niet zou vinden ik was nooit alleen het noodlot geeft zijn ijskoude hand vraagt of ik mee wil gaan maar alles keek om ik was vertrokken met de stille trom…

Hoe we het ook anders zouden doen of willen; ons levenspad is wankel, heeft zijn grillen en steeds voortijdig slaat het noodlot toe. Ook nu vindt men in Kootjebroek, na jaren, geen reden om de rampspoed te verklaren.…