Alle inzendingen over Op de flanken van...

Er staat een bambi van ebbenhout voor het melkglas van mijn raam het staat er slank en niemand die het weet wie het tot in zijn flank zo teder sneed…

Trillende flanken, te paard in een leeg heelal -- vallende sterren.…

Twee jonge paarden liggen languit op hun flank hun buiken blinken…

zie het glippen door vingers die je eerder behoedden voor een lijf dat je liefdevol omstrengelde rilt verlaten aan de flanken van oeverloos stroomt het net zolang totdat het al haar kleur verloren heeft…

ik bemin jouw zinnenstrelende flanken zij wiegen als bedeesde golven met ruisende klanken ik blaas mijn streling langs wuivende haren in stotende zuchten speel ik muziek op gewaande snaren…

De zin van rouw, de ranken van de stadsmuur gerukt, verdwenen als stil silhouet op een altaar van pulserend licht, alsof er voor het laatst een bruin getinte engel is gezien, zijn de rijpste druiven geplukt, op de flanken van een herfstgedicht.…

Heb ik je ooit verteld over de oeverzwaluw die koketterend scheerde langs flanken van de wind waarop ik wankelend balanceerde en met gesloten ogen ver voorbij verlangen greep om net als de zwaluw terug te keren naar het vertrouwde nest…

Neem mij zoals ik het verkies Berijdt mij zoals een ruiter betaamd Teugel mij woest aan de haren Dans de dans der liefde met mijn billen Mijn knieën omklemmen hard haar flanken Hard ruk ik haar hoofd naar achter Ik stoot toe tussen haar vragende lippen Even rilt zij en fluistert, ik heb je lief…

Gaf Sint een trippeltrap tegen de flanken En overwoog hij zelfs een arrenslee? Amerigo kwam niet meer zo goed mee Tijd om de schimmel zoetjes af te danken Nu loopt hij (ik had een staf! En eigen boten!) Zijn tijd als dakhengst voluit te vergroten…

De meester bespeelt mijn lichaam als viool strijkt langs flanken en haren roerend de snaren van toekomstmuziek. Een ritme van lauwwarme jazz Tong tanden handen Tong tanden handen voorzichtig langs de randen van modern en klassiek…

Nog een keer wil Ik bij jou zijn Alvorens ik Verdwijn Als een kaarsje In het duister Uitgestorven in ‘t zacht gefluister Vlammetje teer en klein In z’n laatste tel verstikt Laatste momenten weggetikt Ik vlieg Op de flanken van de tijd Naar de mooie Eeuwigheid……

mag ik je sprookjesprins voor even zijn je bestijgen en met mijn sporen zachte voren rijten in je warme vlees nee ik ben geen beest maar jij galopt geweldig als ik in je flanken aangeef dat de wegen klaar zijn voor ons samen leven ik teugel niet je mond is vrij de andere dressuur komt niet van mij…

Haar gebeeldhouwde lichaam, bewegingsloos en bleek een sierlijke kaars, eens flikkerend als levend wezen ontdaan van de vlam die eens de hele streek verlichtte, maar nu, zonder te genezen het beeld voorgoed vervagen ziet het dansend licht verliet haar ziel, ligt roerloos aan haar flank zo doelloos slank.…

Binnen aardse muren, op de eindige flanken van leven en gedurig verduren, valt de avond over de dag zonder morgenlicht. Een onbewogen stuiptrekking tart het laatste beter weten. Een gelaten vertwijfeling ten hemel gericht. De handen ineengevouwen tot een onafwendbaar lot.…

dorstig lik ik de woorden van jouw lippen eet vol zinnen uit je hand het vraagt me niets maar geeft een uitgesproken kans om licht uit donker te zeven heel even, geborstelde woorden te bewegen in vervoerende klank de luister van het ritme proeven kloppend aan mij flank…

Lievelingsklanken klinken langs frêle ranke flanken Mijn ogen schreeuwen wijn, gehoorgangen lang In het midden sta ik, jullie zitten in mij, mijn tranen waren al lang opgedroogd in de laatste oase Ik lach schuchter en loop wel achter de feiten aan Bier vanavond.…

daar zul je het gedonder hebben regen tikt als 'n ongenode gast op pannen en tegen ramen rennen mensen voor hun leven vechten ruitenwissers 'n verloren strijd voor beter zicht delven fietsers het onderspit door passerende auto's die hen laf in de flank bespuiten…

Eenzame huizen liggen als zieke dieren op de ingevallen flanken van de heuvels, uit de grijze verte van de zee zeilen vruchtbare wolken aan en gaan voor anker in de stoffige vallei. De aarde drinkt met kletterende kaken, in het duistere woud likken onrustige herten zilveren druppels op.…

Flanken zonder littekens van sporen of roede. Duizenden paarden - wild en vrij. Als golven die rollen over de oceaan. En in overvloed tekeer kunnen gaan.…

Aan het front of in de flank Zwoegen en zweten Schieten en bloeden Soldaten tegen wil en dank Slachtoffers zonder schuld In lompen gehuld Met miljoenen op de vlucht Hun adem één lange, vloekende zucht…

op dwaze dagen gaan gedachten jagen hollen hoeven vonken ketsend snel voorbij op hol geslagen in een briesende galop oortjes in de nek ontembaar is de rug gestrekt de vrije teugel is genomen in de dolle jacht op dromen die met verschrikte blikken abrupt door chaos wordt gestopt nog dampen de flanken rollen woeste ogen in paniek…

in een wereld waar jonge reuzen wees zijn en schepen moeder voel ik de hete adem van de vale ruiter in mijn nek en vlucht langs dorre akkers over Moria’s flanken naar de dorsvloer waar de man in wit rode wijn schenkt en met mij het brood breekt en weet me gered…

hoe zal ik het zeggen jij bent zo gewoon zo alledaags en toch bijzonder zoals ik jou ervaar en beleef blijft daarom een volslagen wonder van alle gehoorde klanken word ik steeds weer geraakt door jouw uniek zuivere toon jij beroert dat wat er huist tussen mijn beide flanken…

virtuoos overdansen lenigjonge vingers de vierweg op een elegantslanke hals harenstokberoeren doet borst- en taillesnaren sidderend ontwaken trekt registers open melodie breekt pareljuichend uit de open flanken de heupen kingeklemd bij haar boventoon in orkestrale luwte tuimelt mijn ziel een kortstondig arcadia binnen…

bezocht de krochten van mijn geest had iemand die me leidde samen zagen we de beelden langzaam in verglijden hoopten dat het was geweest maar haakte aan bestaande scherpe kanten ze verwondden me in flanken dacht de spiegel stukgeslagen maar steeds zie ik mijn beeld opdagen die eigenwijze kop alleen met jou voelt leven niet meer…

De haard beschermt het vuur, en mij tegen het vuur het huis beschermt tegen het vuur van buiten de mannen en de jongens die overal oplaaien in de flanken van de huizen ze willen binnen woeden en doodslaan en dan met droge ogen uitdoven in as en onmacht dat is het gevaar voor mijn binnenwereld van keuken en bed waar ik mijn saaie…

Was zij de wind Zouden haar vlagen Flirtend langs de flanken Van een zwaluw strelen Zouden haar roze vlinders Fluisterend naar dansen Zingen in de wolken Warm omgeven Zou ze de zee Doen deinen, ritmisch Getijden stuwen en tot Stormen golven blazen Zijn adem willen zijn En in vleugen van Verlangen met hem In golven verdwijnen.…

juist wanneer de storm in ruste zijn wapen herlaadt de omgeving voedt met de stilte van een val grijnst dit obstakel als een tegenwind zich wederkeerig afwendt en de overwinning viert met een vleugje zonneschijn dan opeens uit het niets briest de storm over de getrouwe flanken die ons de zekerheid brachten dat zelfs de herfst zich…

zij is verschroeide aarde wie haar bezat, heeft haar verzengd en liet slechts sintels na zij is een schim, een schimmel in de nacht een postkoetspaard slecht afgetuigd een magere merrie zonder zadel die zich bijna benaderen laat zij hinnikt niet, zij heeft het graag als men haar flanken streelt zij wenkt, zij zwenkt, ontwijkt de sporen…

De lichte rimpeling huiverend in haar flanken haar hete adem die zich aan me schroeit De kloppende aders onder de flinter van haar borst Beuken me een weg langsheen gebarsten lijnen en voel hoe adem teneergedrukt met bulderend geraas haar tirade zich spruwt de likkende vlammen een pagina…