Alle inzendingen over Op weg naar stilte

Mijn zicht verduistert op een verouderde weg in stilte naar jou.…

En plots is dan Het lachen weg De stilte was nog nooit zo luid Hoe hard ik het ook zeg Ik krijg het er niet uit…

ver weg in stilte leegte zonder alles met niets in volle rust me alleen en alleen van mezelf bewust…

Zoals water door vingers heen vloeit ,zo glijdt tijd weg. In stilte zonder woorden maar met de klanken die mij beroeren.…

Schrijf ik met leegte blikken vol niets zien wordt staren het idee vervliegt als ether vluchtig weg de stilte bijt zich vast in een tel en verglijdt in een moment van aarzeling het wit blijft wit zonder het zwart van de inkt zonder de kleur van het gedicht.…

hoe je vluchtig aandacht blaast in wolkjes kou en de verwarming onzichtbaar in het nauw leg je mijn adem stil ik ril tussen deze vier muren weeg de stilte en tel nog maar eens je lach echoot door ’t gebouw en ik warm twee handen aan mijn hart…

je vinger behoedzaam op de mond maakt de weg naar stilte vrij ik lees je gedachten nog voor het woorden zijn de kamer om ons heen vervaagt als het kloppen van het hart één ritme vindt om jou verbrak ik ooit de moederband en vond een andere vrijheid ik kan je voelen lief al ben je mijlen ver ik kan je voelen…

laat maar ik wil niets meer bezitten dan de kiezels die ik uit eenzaamheid raap langs een veelvoud van rivieren, onzichtbaar voor hen met dode gezichten niet dichter dan jij al weg voor stilte in mij vloeit en dichtklapt tot gevels met luiken gesloten zoals mijn woorden die ik tel en bevochtig wanneer uit de dakgoot…

we aanvaarden de reis leggen een lange weg in stilte af we vervlechten de beelden tot een onsamenhangend weefsel we zijn reizigers zonder woorden passanten zonder grond we reizen met gesloten ogen gekleed in weerbarstige huid en dan is er het woordenloos weten: we komen nooit meer thuis…

stootte tegen glas dacht de wereld transparanter dan die in betreden was vol uitzicht in een perspectief van jaren maar de kennis moest ik zelf vergaren ik liep weg met stilte om me heen praatte met gebroken steen zij hadden de massa’s zien passeren in hun steeds opnieuw proberen tot de eenling overbleef die zich met de rust kon…

Steeds als er een gedachte is, Glipt hij door mijn vingers weg. In stilte zoek ik om me heen. De koele ochtend bries verkoelt mijn geest. Dromerig staar ik voor me uit. En losse flarden van mijn denken Dansen in het rond, ongrijpbaar stil. Lachend kijk ik naar hun dansen. Een verlegen zon verwarmt mijn denken.…

in stilte…

Sporen en sokken, de schat ergens in het veld: stilaan verdwenen.…

Is er nog wel plaats voor wat weer te voorschijn komt -- nadat het kwijt was?…

om stilte liefkozend te beminnen nog de schrik van een luide knap van een droge tak door de laatste stap op weg naar die uiterst smakelijke zak patat met…

Jij, op mijn pad naast me zolang of zo kort: het is bedoeld, het was nodig we leerden elkaar onze eigen regels, ervaring en wetten. Jij, op mijn pad, het zat al langer in onze groei, jij naast me was noodzakelijk voor onze bloei, apart en afzonderlijk, uiteindelijk ook samen. God doet nooit zomaar iets, bracht ons bijeen.…

Zeg lief mens, mag ik je even ontvoeren, meetronen naar kleuren en geuren om deze grauwe dag even op te vrolijken. Je hoeft nog niet om vrees te bevriezen nog niet te kiezen tussen de kleuren laat staan de muziek of hun klanken ik wek je , zonder te janken nog elke dag weer een keer tot leven. Al weet ik , vele illusies zijn al gestorven…

Wanneer men luistert naar zijn ziel dan begint taal zowaar te leven...…

Een leven ver weg Van hier Is dat wat je wil?…

hij braakt zijn droom in een dronken nacht vergrijpt zich blind aan roemloos denken beschuldigt zichzelf begrijpt enkel de leegte zonder rust en met een stervend gelaat met onbestemde vleugels breken zijn ogen en de grens waar nooit meer een dag zal wachten een schaduw valt neer marmert zijn mond donker glijdend - het is voorbij…

verlaten valt niet mee Voorzichtig dalen ze af Verstild is de achtergelaten ruimte Nu nog ogenschijnlijk met z'n twee Een schreeuwend hart hoor je niet Ze lopen maar waar naar toe Navigeren heeft geen zin Voorbij het laatste lied Ze doen hun ogen niet dicht Kijkend naar de zon, zee en sterren Goddank, dat is er nog Ze lopen nu op de weg…

Dit uur zwijgt harder dan te laat De mens die geen drempels wil het walhalla van tienermoeders en ontblootte vrouwen want men zoekt vertier van oorlog en de woeker met menig dier en van het kind een maand vermist… Het mes snijdt dieper dan de pijn overdekt met schone schijn en dikke vinger men roept meer en meer om minder En U…

Kijk maar naar een held van vroeger, zijn standbeeld, ach -- wat een misverstand!…

in het tonen veranker ik mijn ziel met beelden die wazig hangen te dromen aan de baleinen van mijn doorwaadbare ogen morgen zijn ze gedroogd en staat het spel strategisch opgesteld voor het doel dat geen onderweg kent maar slechts een obstakel voor de geur van bloemen onderweg…

Waar het gras In vrede groeit En de bloemen Onschuldig bloeien, Zelfs het onkruid Tot schoonheid komt, Zie ik in jouw ogen Liefde die geen afkeer kent Doch louter mededogen…

de wijze waarop het brein het duister van de dag zoekt in de schaduw van de nacht die zich staat te bedrinken aan de trog van de macht dewelke mijn schedelpan genadeloos heeft gelicht en het heeft gevuld met afgrijzen en waardevolle prutsige beloften niets kan waar zijn, wat ik zie zijn schepselen die mijn geest bevolken wat ik hoor…

weg is ze en het is oorverdovend stil kan ik dit is dit wat ik wil zonder haar mijn liefde mijn ogen haar vermogen om lief te houden van het is weg voor even dan en daarom is het stil hier zo stil zonder jou…

Wanneer je op de volle Duitse wegen Op weg naar de begeerde wintersport Reeds door de winter overvallen wordt Beschouw je dat natuurlijk als een zegen: Dat je per auto door de sneeuw mag ploegen Doet echte wintersporters vast genoegen.…

Voor de laatste keer loop ik het bos in. De zon schijnt, de vogels zingen. Het gevoel bespringt me, ik geef me over. Ik ben zó ontzettend blij. Blij met de bomen in het bos. Blij met de geplette egel op het pad. Blij dat ik ‘nee’ zei tegen mijn vriendin en mezelf nog één wandeling alleen gunde. Ik kan het schreeuwen van de daken, alsof…

De sneeuw kent eenvoud en vertrouwen want durft te vallen zonder vrees terwijl de bange mensen aarzelen om nu hun weg te gaan in wit dat enkel schittert en kristallen sterren schept waar wij niet kijken.…