Alle inzendingen over Plataan

Een oude plataan solitair op het stadsplein een bewaarde schat…

zere knie Drukke kinderen en stille roepen schreeuwen gillen verstoppen hollen vliegen lachen luieren liegen Pootje haken pret maken potje knikkeren of schaken voetbal op het plein vechten is maar schijn Drie is teveel vier is beter struikelen over een losse veter Zonnescherm bij ’t zomerfeest regendruppels vang jij het meest De plataan…

nooit was koelte klaarder dan het water dat ik dronk in de schaduw aan je bron platanen koesteren groen de stilte blauw en wit de milde eenvoud van je plein…

Platanenleed Takken Nodeloos geamputeerd Ik was het die ze op moest pakken in niet te tellen moten hakken Moedwillig de natuur versjteerd…

Laagje per laagje vervelt de plataan zijn schors camouflageprint…

tere krokusjes aan de voet van de plataan kleurig gezelschap…

een oude plataan duizend slapen verder op losliggend schors ontwaken we onder het bladerdak van een oude plataan een buigende tak verwijst naar ons verblijf vroege ochtendregen brengt het blad in glanzende pracht traag pas jij je hand op een blad parels op je borst soms is het verleden ineens overal duizend slapen verder…

platanen staan maar zonder mot er aan bewoners daar moeten er voor op reis naar hippolytushoef beter nog hippodörrep voor een boom onder genot van een slörrep drooggelegd toch bekend als klein parijs…

in te tomen brengt zelfs geen rimpel op hun huid Maar als op zondag psalmen galmen dan wuiven platanen als wulpse palmen.…

En ik denk: dat is te wijten aan dat is te danken aan dat is het gevolg van het vellen der platanen de reuzenplatanen de rottende platanen op de speelplaats. Een half uur later is het krachtige vierkant reeds een lang uitgerekte zich ontbindende lichtstreep geworden.…

ik hou van deze plataan wellicht door zijn dwarsheid hoe de boom balorig en met lak aan regels zich vergrijpt aan het verbodsbord... bomen laten niet altijd met zich sollen blijkt hier weer eens en daar heb ik dan weer een zwak voor…

een plataan schilfert stuk naakte bast blootgelegd kwetsbare groeipijn oud vel valt in stukken af maakt plaats voor nieuw omhulsel…

de oude plataan in onze buurt die hier al jarenlang het beeld verrijkt, verliest reeds zijn blad alsof hij de roep van de herfst als eerste verstaat, nagenoeg doorzichtig wordt, gaandeweg afweziger lijkt tussen kaal verweerde takken en twijgen louter zijn leegte achterlaat…

een sierlijk masker vooruitgang moet waar gaat dat heen geen tijd Toscane voor meer uitleg of voor ledigheid groet aan jouw platanen hun groene hoed wij hebben haast Toscane gegroet!…

ik hou van deze plataan wellicht door zijn dwarsheid hoe de boom balorig en met lak aan regels zich vergrijpt aan het verbodsbord... bomen laten niet altijd met zich sollen blijkt hier weer eens en daar heb ik dan weer een zwak voor Lejo van Kuijeren…

Plooien van plataan. Geen baas die zegt: “Kom, we gaan!” (Sfinx van Wang Keping, 1999, tentoongesteld in het ‘musée Zadkine’, mei 2010)…

Vanaf de aanplant was er blad van 't grootste tot de allerkleinste onopgemerkt bleef het, in ieder jaar. Naar stam en takken ging de aandacht uit dragers van schaduw in de zomer een koele plek voor rust, of bij avond, feest te vieren. Mensen, van jong tot oud somtijds groot en sterk, de boom hij zag ze, gaan en komen. Seizoenen daarentegen…

Een boom waarnemen van kroon naar wortelstelsel in schoonheid verstild Hoe onafhankelijk vrij je door het leven gaat waarin je elke keer weer in een nieuw jasje wordt gestoken Het begint allemaal in lente met knoppen van waaruit gevarieerde bladeren ontspruiten terwijl dagen worden gevuld met baden onder de (ont)wakende lucht en zon. Tijdens…

buiten mijn raam op het terras zie ik het vogelfeestje van mussen, mezen vinken en éen roodborst ze hangen in wiebelslingers pikken zaden en vet uit groen omhulde bolletjes als het echt gaat vriezen smeer ik pindakaas op mijn plataan…

uit piëteit voor Vincent heb ik in St.Remy een strooien hoedje gekocht en opgezet dagdroomde ik bij de fontein op een schaduwrijk plekje onder de platanen... het provencaalse zonnetje deed de rest en wiegde mij langzaam weg van de werkelijkheid tot ik wreed gewekt werd door de tijd van vandaag…

Genoot ik niet van de plataan? Genoot ik niet van zijn koelte en zwoelte ook als de zon was ondergegaan? Geniet ik nu niet schijnbaar onbewogen? Ja, ik geniet altijd van alles dat groeit en bloeit omdat het me raakt en roert aan mijn ogen.…

juli stroop ik af als nat en klam vel de zon verhulde zich in lange grijze dagen mijn armen reiken naar zonneloomheid overvloed van trage uren waarin ik zalig niets doe 's avonds onder de plataan zal ik sterren tellen…

De merels vliegen dagen af en aan met strootjes, blaadjes, draadjes uit een touw voor de voltooiing van hun nest in bouw verscholen in de kruin van een plataan. De ekster die al in zijn vuistje lacht verkneukelt zich in ’t ijverig gesjouw en denkt: ~Ga zo maar door, dan heb ik gauw wat voedsel voor mijn komend nageslacht.~…

ze staan er de donkere bomen sinister schemerend hemelschreiend het loof de naalden prikkend naar de ondergaande zon maar daar waar geen sterveling komt, scheurt de bast van berk en plataan loot en ent hebben geen weet van knokige knoesten waar de wind uitgedroogd takken kraakt daar wil niemand gaan…

sneeuw dwarrelt langs zijn raam wijl hij de godganse dag bleke muren ziet en stijfgestreken hagelwitte jassen hij staart bloesem aan de kastanjeboom, zee en meeuw het oude jachtpad met die scheve plataan winter is te koud om te verkassen hij vloekt niet om het sterven, maar hij was zo graag met de lente gegaan…

In 't meer, omkranst met wilgen en platanen, Wier top de bodem peilt, staart avond-gloed En spiegelt zich: de wind wiekt aan, en spoedt Zich naar de kim.... En met hem gaan de lange water-banen, De lauwe geuren.... Het rozen-blad op de gefronsde vloed, Het deinend dons der dommelende zwanen....…

van de oude plataan is alle schors ontdaan een naakt ondersteboven en juist daarom misschien wel zo erotisch... de vrouwelijke rondingen zo dikwijls teder betast door mannenhanden schonken het hout de intense warmte die zo onontbeerlijk is voor wat het is geworden ik schiet nog snel even een foto voor dagen van groot verlangen…

De klanken van de avondklok weergalmen tussen de berken van het oude kerkplein na een lome zomerdag talmen mensen in het park zoeken naar verfrissing bij een sprankelende fontein de avondvrede is voelbaar onder de bladstille platanen genieten zij van de luwte en spreken gedempt met elkaar of wandelen door de lange lanen genietend…

Plein, platanen, fontein, alles was zoals het hoort, volmaakt van barsten, kloven, mossen. Het was gezellig met zijn weduwe op die avond van het oude jaar waar hij niet was. Hij kon niet. Hij was - dat zagen we toch?…

Als in vogelvlucht fladdert daar ineens een koppel bladeren op uit de platanen, om heel ergens anders neer te strijken. Deinend klimop met bijen en vlinders. Alleen de mussen pikken zenuwachting door in het korte gras, alsof het winter wordt.…