Alle inzendingen over Rimpels en

terwijl de zee zich terugtrekt laat hij het strand na in rimpels zand in rimpels leven soms zacht golvend dan weer hard en diep gegroefd rimpels leven steeds meer zichtbaar in de lijntjes van mijn gezicht…

Rimpelingen na het einde; na het later, waar alles; op zijn eigen manier op wacht. Zelfs de mensen om je heen, zijn slechts rimpelingen die voorbijgaan. Want er is er geen één, die ontkomt aan de laatste traan. En kijkend in glanzende ogen, zie ik de eigen rimpelingen verschijnen.…

rimpel in vijver vibreert en raakt voorzichtig mijn verwondering…

zo windstil kan het op de vijver niet zijn dat er geen rimpel aan het oppervlak opkijkt als de loopplank onder mijn voetstap meent te moeten kraken…

Met rimpels komen we ter wereld, met kreukels groeien we ook op.…

elke rimpel heeft een verhaal je had veel verdriet en dan is het logisch dat men dat in je gezicht vooral ziet.…

Het is een zo natuurlijk gegeven, net zo natuurlijk als wind en regen rimpels trekken in een waterplas.…

Jij die mij doorleeft En mijn gesleten Gevoelsoppervlak tot Een rimpeling brengt En met nauw'lijks Hoorbare vleugelslag Licht brengt dat het Donker in mij aanraakt En verdrijft…

Haar lichaam is oud vol rimpels en vlekken ze heeft het snel koud wil oud zijn bedekken. Jong is haar geest maakt graag een praatje ze kaart, puzzelt, leest maar denkt, lijf ik haat je!…

Een houten brugje over rimpelend water als een wenkbrauwfrons…

een souvenir voor mijn gedachten die in donkerzwarte nachten adem, licht en vangnet was mijn hand en mijn gedichten las en daarin de liefde vond een rimpeling in het water die ik meedraag tot ik later de herinnering vergeet zodat niemand dan nog weet waardoor de rimpeling ontstond…

De rimpels, dat zijn wij. De rimpels beginnen na te denken. Over wat menselijk is. Over wat mensen angstig maakt. Wat hartelijk. Wat blij. Narcisten kijken in het rimpelloze water. Zij zien alleen zichzelf. Harteloos als steen.…

rimpels de lijnen van het leven rimpelen het rulle zand korrels krassen in het nu vervormen wijze woorden de beelden in mijn geest verstuiven voor het oog vluchtige veranderingen vervagen verse sporen wie ben ik en waar ik was zo even daar in de rust ontstane rand groeit gekartelde oneindigheid wind vereffent het reliëf door golven…

staan we nog wel stil bij een rimpel op het water in oeverloos verlangen als deining naar geluk waar cirkels vloeiend weerkaatsen in zichzelf zachtjes breken in golven naar elkaar en ringen van liefde samengesmolten eindeloos groeien als rimpels op het water…

Geen rimpel in het water Ik staarde naar de zon In dit heden werd het later Ik wist waar het begon De ogen van deze stad Filterde mij met een doel Je toekomst is een pad Dat je leidt uit dit gevoel…

Vergankelijk broos Waterlichte verbeelding In rimpels weerkaatst…

Voorjaarsschittering waterspiegel oogt zonnig waarom die rimpels?…

tranen vloeien niemand ziet wangen blijven droog ze staat daar maar aan de oever van de rivier aan haar voeten kringelen rimpels in het water ooit gooide zij een kiezelsteen ze schreef haar boek zo vol van leven nu staart ze naar de rimpels in het water haar hand blijft leeg…

Eindeloos water Een rimpeling slechts te zien Kwakende kikker…

Keek in de spiegel alweer een rimpel erbij was even iebel…

Mij ontgaat het niet maar ja ik heb je lief hoe vreugde en verdriet op je gezicht een lachplooi en een rimpel achterliet…

~~~ achter elke rimpel schuilt een verhaal en wie gooit er nu boeken weg ~~~…

tranen zoeken zich een weg tussen rimpels van een leven lief en leed…

tekens van leven doen water rimpelen en breken het spiegelbeeld hoedt u voor de golven…

tekens van leven doen water rimpelen en breken het spiegelbeeld hoedt u voor de golven…

Spelen met water Twee voeten over de kant rimpels dragen ver…

Ze wast haar rimpels van haar gezicht geheel klaar, als nieuw; op toekomst gericht…

Wie zegt dat ouder worden lollig is, heeft nog niet eerder een rimpel aangetroffen die het zicht belemmerd!…

vers gebakken zucht binnen rimpelig vertier verleiding vinden…

De huid spant dubbel gelaagd Om skelet en vlees en pezen Vernieuwt zich in een wolk van schilfers Rekt zich in zijn opperste vorm Om een leren vlies Gebonden door weefsel Dat luistert naar spieren En traag sterft Waarna de punt van de zeis In dat gaaf gelaat Een kraaiepoot, een rimpel kerft…