Alle inzendingen over STROHALM

Aan elke strohalm klampte ik me vast op het laatst stond er nog maar een Ook hij bezweek onder mijn zware last en daarmee ging alle hoop van mij heen O, eindeloos leeg en verlaten hart je had het toch kunnen weten nu zit je daar met al je smart je zult hem toch echt moeten vergeten.…

tussen wit en zwart buigt in krampachtig gevecht de laatste strohalm…

Duizend rozen heeft mijn tong gegeven Fonkelend en vlammend, ware kleurenpracht Eender aan het blozende stilleven Door en door met eigen falen voortgebracht Langs de afgrond manoeuvreert mijn stem Onuitgesproken val ik over randen Hoop en vrezen zetten mij nu klem Tussen doodstille zwart besproken tanden Praten doet nu niets meer tegen muren…

Weet ik mij, standvastig van geweten, zeker van vergaan. Gedachten niet vergeten en blijven we altijd staan? Aan het einde niet meer zeker, van liefde, dodelijke kreten en is er leven op de maan? Zo houd ik mij verdrietig vast aan de laatste dag, gegeven hoop misschien of een volgende keer maar blijven staan is geen keuze meer.…

wijze dwazen rennen door de slingerlaan zoekend naar herinnering een cynische opmerking is zo gemaakt naar velen wij geen schaamrood op kaken boze tongen laat maar varen zo hebben wijze dwazen altijd nog wat laatste kaarten zo ook de contaminatie van het voegen van woorden en kaarten geduldig lopen zij verder weg wijze dwazen een strohalm…

De wind die huilde en ik deed mee op die ene dag waarop jij mij verliet Waarom je met mij stopte, geen idee jij strohalm, mijn laatste grasspriet De maan schreide en ik even droef op ‘t moment dat ik daar wat stond Jij, die ons verleden zomaar begroef, staarde wat schuchter naar de grond De nacht weende en ik even zacht mijn wereld werd…

De plastic rietjes wilden we vervangen, Want die zijn desastreus voor het milieu, Papieren rietjes zijn we ook al beu, Ze blijven veel te vaak in keeltjes hangen. Dus als ik iets bestel voor mijn Sophietje, Vraag ik om ranja met een rieten rietje.…

Tot het diepste, tot ik hard kan buigen, breken, zal zoeken naar een teken van mijn eindeloos verdriet verdwaald in die grot ren ik steeds vaker steeds verder, niet dat iemand me ziet weerspiegeld in de beek leek het toch alsof getroost en geborgen iemand naar me- plots echo en galm je strohalmen in het donker in de droom van jou…

kan soms seint een mens een strohalm een subtiel zilveren rimpelloos draadje: ik ben ontredderd wilt u ons verbinden…

Onkenbaar wordt bewogen wat bestaat en verwaaid steekt achter een strohalm en verrekt.…

Touw is strohalm, is mijn angst die beter past. Ik blijf dus hangen zeker van de afstand die ik nauwelijks durf te klaren want dat touw... hoe houd ik dat in godsnaam vast.…

De laatste strohalm knakte door, een mensenleven gaat teloor.…

Als ik heel goed luister hoor ik een mooi psalm en als ik die beluister zie ik ook de strohalm. Die strohalm is God, de Heer Hij beschermt mij elke dag ook al zondig ik keer op keer Hij vergeeft mij telkens weer. Daarom ben ik blij met Hem als leidsman in mijn leven.…

in de bloei van de laatste tere strohalmen voorbij het lente-licht de zoemende zomers voorbij de altijd herfst altijd wind en regen waaide zij naar de bloeiende winterheide daar viert zij de laatste strootjes van het leven…

Ik klamp mij vast, mijn strohalm staat in Ommeren!…

Rampzalige spiegeling Stuitert voor mij uit Mijn stappen gaan voort Mijn lichaam wordt onttreden Armen schreeuwen houvast Zich vastklampend Aan strohalmen Rustig wiegend aan de waterkant Het rimpelende watervlak Overdenkt mijn daden Ik hoef alleen maar Te verzinken…

Mijn baken in zee ben jij, Strohalm die uitgestelde Teleurstelling genoemd wordt - En die toch het verlangen brandend houdt Waarvan het licht nooit doven zal In vriendschap opgedragen aan buurman Gerrit Hingstman, met de beste wensen voor een voorspoedig herstel.…

Zij klampen zich vast aan een laatste strohalm en hebben weliswaar hun hoop op de toekomst gericht. Hun leven heeft zijn glans verloren. Men verliest elkander uit het oog. En is nog bij elkaar als zon en regen, maar dan zonder regenboog.…

Zij klampen zich aan elkaar vast Aan een laatste strohalm en hebben Hun valse hoop op de toekomst gericht. Het leven heeft haar glans verloren. Men verliest elkander uit het oog En zijn nog bij elkaar als Zon en regen, maar dan zonder regenboog.…

een handje van jantje altijd daar eerlijk waar een houvast die mij past tijdens dip stevig grip bij mijn pijn gewoon zijn de strohalm even kalm soms strelend wel bekend zo vertrouwd lang getrouwd het handje van jantje altijd daar wij, één paar…

hoe schaduwrijk is mijn tegenlicht als de maan zich wentelt boven nevelig moeras en strohalmen zich sieren met gevallen blaren als een satanische jas als de damp zich kringelend omhoog drijft en laat galmend gekwetter in alle omvang klijft is de dag gestorven en door de ongrijpbare duisternis ingelijfd…

Mijn zak is goed gevuld met ontzettend veel geduld ik neem bewust de tijd ook al geeft dat soms een strijd je kunt allemaal maar één ding tegelijk dat is hoe ik het allemaal bekijk ook al wordt er meer van je gevraagd ik zorg dat ik niet word opgejaagd blijf rustig en kalm ik hou mijn vast aan deze strohalm.…

daglicht doet pijn, zij wil het niet meer zien en schuift de gordijnen toe schuilend in de slaapkamer krijg ze kopjes van poezenkind en ze voelt zich veilig, want dit is wat ze verwacht de gordijnen blijven dicht slechts een peertje dat de hal verlicht strohalm naar de straat waar ooit iemand langs moet komen…

de tijd spaart je niet onder dit onbegrijpelijke schouwspel, je leventje dit vat alles samen maar ben je nog steeds alleen geen sprookje waarheid zie ze vliegen die nietige muggen schrijf mij weg afwezig onverklaard een strohalm is tegenwoordig niks meer waard de regels tussen regels lang geleden…

onstelpbaar huilde je je wangen nat de longen uit je lijf oeverloos schreeuwde je je naar het einde van de pijn de korte mouwen van je T-shirt legden je bont en blauwe armen bloot ik gaf je een strohalm voor het bloeden een zakdoekje van papier daar was de arts die onderzoekend naar jou keek…

Kom je mee mee naar huis mee naar mijn huis Dan laat ik je mijn strohalm zien mijn woning zien mijn ogen zien waar ik in woon Waarom vraag je mijn naam waarom vraag je waarom Kom dan laat ik je mijn naam ook zien mijn naam waar ik in woon…

Boven elke afgrond bruggen aangelegd terwijl het licht naar beneden suist Strohalmen voor houvast doekjes voor het bloeden voor het stuurloze hart Geen handen als Hybris struikelt wankelt voor de val In een stofwolk van stilte met de mond vol tanden tussen gebroken porselein…

als je van steen was zou ik huilen nu wil ik schuilen met mijn gezicht in het mulle zand tot de kilte voelbaar zoekt naar helmgras een laatste strohalm stijf en stug zucht in de wind net als een kind de zee stilaan bedaren strandribbelend aaien wat er ver zoet en ver zacht tot rust gebracht…

de man aan de zelfkant voorbij alle sprookjes wil voor zijn arme donder nog wel in een vallende ster uit de ruimte geloven, zonder poespas de hemel als strohalm, redding misschien in de ster die eraf waait, suizend het firmament achter zich laat gloedvol repeteert hij zijn wens en staart in een leegte voortdurend…

Nu jullie gans zijn uitgedoofd zet ik de bijl in alle takken van de stamboom in mijn hoofd om het leven te herpakken moet ik de verwachting doden en in oude wortels hakken zelfs het mooiste mij geboden heeft nu alle vrucht verloren van geloof in jullie goden niemandsland zal mij bekoren tot ik uit de laatste strohalm als eerste nazaat…