Alle inzendingen over Stoel

Ook wel zetel, troon, Als de koningin gezeten, lezend voor de Staten Generaal, vanuit papieren niet zelfgeschreven proza, maar fictie van de minister-president.…

dansend op akelig lange stelten waaien ze naar binnen schuifelend langs de stoelen flessen omgooiend van de gedekte tafel bedrukt kijkend door de ramen hangend de jassen aan de kapstok het hoofd verloren op hol in gedaanten verschijnen jouw woorden in een signaal waarin kijken tot kunst is verheven…

Bij het woord "Heilige Stoel" Krijg ik altijd een onbehagelijk gevoel. Wordt de stoel als heilig wezen Straks ook de hemel in geprezen, Als u begrijpt wat ik bedoel.…

Zo´n stoel geeft een bepaald gevoel van macht Al draaiend hou je alles in de gaten Je laat ze soms een toontje lager praten Maar neemt altijd de regels goed in acht Ach Vera het is echt een slangenkuil Sommige mensen snoer je nooit de muil…

Op de maat van sfeervolle klanken zwaaien wij onze armen up. Van rechts naar links en van links naar rechts. We doen de warming-up. Dan maken we een dansje op het ritme van een muziekje. Van één, twee, klap, klap, klap, drie, vier, stap, stap, stap.. We draaien ons hoofd naar rechts en langzaam weer naar links. Tellen onze vingers één…

De versleten rand waartegen jouw benen schuurden bij het verzitten De kale plekken op de leuning waar jouw hand de bediening omklemde De losse stof op de zitting van het draaien in je slaap Ik haatte die stoel waarin jij zelfs je laatste adem richting de tv zuchtte Tussen de kussens vind ik een paar muntjes en ik glimlach…

De stoel staat stijf en stevig witgeschilderd op de binnenwerf van de luiheid…

bij etenstijd hou ik me sterk in doen alsof ik zie nog steeds het bord met barst je mes en vork wat water in een glas met pil ernaast voor rek-een-levenslast pas met de leegte van je stoel zit ik aan tafel met een doodsgevoel…

Zijn stoel Die ik optil Is zo zwaar Alsof ie er zelf nog Op zit. Zouden het de Financiële zorgen zijn Die hij erop achterliet? Of heb ik het mis En is het dat niet?…

Voor het open keukenraam, uitkijkend naar de tuin bind ik haar vast aan de stoel. Zij zingt. Ik vind niets om haar kwalijk te nemen. Ik betrap mijzelf met een schaar en begin haar natte haar te knippen. Langzaam. Zoiets vraagt tijd. Of ze gaat dood, of ze doet dat niet. Maar ze gaat dood.…

Inmiddels was ik al niet veel groter dan een speldenpunt en innerlijk dronken de stoel zond mij zijn gedachten, vrij technisch maar gevolgd door het ruisen van bomen voor even, een seconde of drie werd ik stoel. Het was zalig, zalig dat hout in mijn wervels! De klop in mijn been, een bestaan zonder bloed of gedachten. En stil te staan eeuwig.…

Stoelen, dans. Dansen onder de wolken van het vergeten land. Samen met mij en mijeen, ik dans van been naar been. Poot naar poot.…

ze blijft staren naar de lege stoel waar haar naam nog niet genoemd is.…

Ze ziet dagelijks zijn lege stoel waar hij altijd zijn krant zat te lezen, en krijgt een weemoedig gevoel omdat het nooit meer hetzelfde zal wezen. De kinderen komen soms thuis, maar zijn er alleen op bezoek. De rest van de dag is ze alleen in huis, staart voor zich uit naar die lege hoek.…

maar nog niet uit het zicht draait hij zich langzaam om met de ogen niet op mij maar op zijn innerlijk gericht twijfel beheerst zijn gevoel en hij vraagt zich bevreesd af is dit wel mijn juiste weg naar de gewenste openbaring of kies ik voor mijn oude stoel…

gebogen leun ik op de steunen van mijn statigheid een rustpunt terzijde van de schouw een monument van waardigheid een hoge zetel met leder en uit donker eikenhout opgebouwd de jaren zijn ons aan te zien als het sierlijk schrijnwerk verschoten rouwt de haard uitsterft gelijk mijn toekomst die stilaan verflauwt…

het was de stoel die meteen al tegenstond, veel te blij in rood en zitten deed hij ook niet echt op het puntje, breekbaar bijna, balanceerden gedachten die zij strak naar buiten keek terwijl de muren zich wachtten en 'n klok haar in de gaten hield, er zelfs even bij stil stond zo zwegen ze alle tijd verleden en slikte ook daar de wanhoop…

het licht heeft zich bevrijd en heeft mij een volle schaduw nagelaten ik zou je kunnen vragen hoe het is om op papier in duisternis te verblijven jouw tegenspraak is zwak ook van het lot dat dwarrelt rond woorden van eindeloze eenzaamheid die dode vlinders begraven achter het roestig hek dat niemand aanraken wil behalve de nacht immer…

caféterrassen- de stoelen zitten nog steeds schootje schootje…

Iets is een stoel of een gedicht. Op een stoel kan je zitten. Op een gedicht ook mits het gedicht op een stoel ligt. Een stoel is dus belangrijker, maar wat zou een stoel zijn zonder gedicht?…

n blauwe lucht waarin ‘n berglandschap van lobbig geklopte room aan de horizon een eiland van grijs zand voor het eiland helderblauw water en daarin een stoel een stoel in het water niets meer niets minder en toch is de stoel zoals hij daar in het water onder de blauwe lucht met wollig witte wolken meer dan een stoel veel meer…

Dagelijks einddoel toevlucht, veilig gevoel daar staat de stoel. In dezelfde hoek gevangen als je verlangen die zitplaats te vervangen. Nergens heen de horizon verdween de stoel staat daar alleen. Blikken door het raam buiten, eenzaam de stoel vormt nog je naam. Pijn van wachten in je eigen gedachten kan de stoel niet verzachten.…

wat als ik … een stoel zou zijn zo’n doodgewone eetkamerstoel recht en stabiel met vier poten op de grond van stevig leer of onverslijtbare stof gemakkelijk verplaatsbaar en overal in- en neer te zetten niks geen wankelmoedigheid bereid om elke persoon of lot te dragen zonder protest en die zich gewillig onder de tafel zou laten…

Ik woon hier in mijn hoekje op het pleintje, stil en vrij. Met de blauwe regen, bloeiend in Mei. Ik voel de kou van winter, grauw en grijs de dagen. Zoek wat warmte en welbehagen. Een merel zit doodstil te kijken. Hij kent me wel misschien. Alle dagen is hij hier, fijn om hem te zien. Want als de mezen komen, vertrekt hij weer, meteen…

een houtworm zat op een stoel hij at en at een heleboel op die stoel zat tante mien zij had die houtworm niet gezien die at en at en at maar door totdat het krikte, totdat het krakte en tante mien om kwart voor tien pardoes door haar stoel heen zakte…

je ziet iets je zegt 'stoel' had ook anders kunnen zijn 'chaise' wat het ding dan is: stoel of chaise en nog zoveel andere woorden en je beseft dat je het ding eigenlijk niet bereikt zeg stoel of chaise maar dat is het niet op zich zeg God of het Oneindige je weet dat je het niet haalt met je woorden, zeg beter niks…

Ik zat wat in mijn stoel, gewoon maar wat te dromen, want zeg nou zelf om op die manier de dag door te komen, daar kan een mens toch alleen maar simpel in zijn stoel van zitten te dromen?…

Hij kijkt naar een stoel en denkt: ik ben een stoel. Ik sta hier net zo alleen als hij daar: de man op de rand van het bed. Valt hij al in slaap? Of noteert hij nog even dat hij net zo leeg is als? Kijk, hij geeuwt. Hij praat met de stilte, wordt moe van zichzelf.…

De ouderen in het verpleegtehuis Die schreeuwen tegen andere bejaarden Geen sprake meer van normen of van waarden Ze vechten om een stoel of om de buis Zo krijgen grote mensen elkaar klein Of zou het hier een schreeuw om aandacht zijn?…

Deze stoel geeft geen blijk Van stabiele eigenschappen. Kijk maar eens naar de poten Om dat te kunnen snappen. Een stoel moet lekker zitten Denkt u wellicht verwonderd. Maar als je dat uitprobeert Ben je er zo afgedonderd.…