Alle inzendingen over Ten Holt

De componist Ten Holt is heengegaan Zijn stukken hadden haast dat transcendente Te midden van de nieuwsbombardementen Deed zijn memoriam bescheiden aan Muziek als eeuwigdurende hypnose Behoeft dan ook geen schim van glamourpose…

Zacht golft je muziek Bij me naar binnen, Ik zie de gordijnen Bewegen ook nu zelfs De lichtste najaarsbries Het heeft laten afweten; Klanken die alle stemmingen Laten horen die er in mij Gewoond hebben, de laatste Dagen, weken, jaren, en mij Voorgoed laten weten Dat ik er mag zijn…

Muziek die Vrijwel alle Gemoedstoestanden Die ik ken Vertolkt in Eindeloos refrein Van diepst verdriet Tot de blijheid dat Ik er ook mag zijn Tonen hoog en laag Komen er in voor Maar 't is de Ondertoon die me Tot leven maant Altijd terugkerend Tij dat zonder zich Zelf te verliezen Altijd weer het leven Brengt, aan…

Baan jezelf een weg door het woud, naar de vesting -- en bevrijd jezelf!…

Het is de grondtoon Van jouw canto Die het leven leefbaar Lijkt te maken voor de Mens die aan zijn Eigen leven lijdt Met ondertonen van Vrede en verdraagzaamheid En de boventoon een Sprankeling die hoopvol Uit doet zien naar De eeuwigheid…

Ervaringen van eenzaamheid, Vreugde, treurnis maken zich uit Mijn onderbewustzijn los wanneer Ik de Canto speel, ook al is het Voor de zoveelste keer, Bach helpt mij om deze Wonderlijk veelzijdige muziek Te spelen, en toch neem ik De moeite om met mijn diepste Gevoelens de confrontatie aan te gaan - Essentieel in deze muziek Is…

zich niet verder weet en instort stop een storm in mijn hoofd voor een spelletje pong de gedachte die droog blijft, heel blijft in een lege kom met regen die geef ik weg aan jou en volg aan een touwtje zachtrood touwtje het spoor van mensen blikken verdwaald tussen regendruppels en in de stoep, gewichtig geschreven de afdruk van je tenen…

Muziek die ten Diepste drijfveer Was van buitengewone Persoonlijkheden - Take Five waarmee Tientallen generaties Studenten hun studieleed Op benauwde kamertjes In de binnenstad Aangenaam verzachtten En de Canto die Voor miljoenen mensen Het lijflied werd van Hun eigen onsterfelijkheid…

Eenzaamheid draaft door de straat galmt tegen de harde muren zodat op dit late uur de stilte weggedrukt in donkere hoeken bijna tastbaar is In de holte van het huis vult de stilte elke ruimte verft de vensters met de nachtkleur van vergeten droeve zielen smekend om herinnering Beelden vloeien in de leegte nemen langzaam vaste vormen…

aan hun koude tenen op de hellende morene nader ik schuchter een boreling en klop voorzichtig aan. hij opent zijn stenen bemanteling zo kan ik binnengaan. wat ik vind is een verloren kind dat bevroren in zijn holte ligt. lang kijk ik naar zijn trekken ontstaan uit geest en pen. ik zal het maar niet wekken hoewel ik het herken.…

Met een onversperbare vlucht Werpt het zijn schaduw, sleurt de nacht, Duikt op in het geringst gesperde, Holt het inwendig grondig uit. Het zoogt zijn borst aan vleugjes long En transplanteert vernietigend En vliegensvlug zijn vliegerhuid, Maar valt op slot ook zelf ten prooi Aan vleugellamme statistiek.…

Onstwedder Holte glooiend wijd machtige stuwwal uit de IJstijd Onder de wolken die ik zie is het landschap pure magie Aan de Holte aan de straat een huisje waarop staat 'Zadowolony' als je het niet weet neem Google translate Pools voor 'tevreden' Opbollende akkers zonneschijn in dit toverlandschap kan ik ook tevreden zijn…

Mijn lichaam valt stil, alleen mijn hoofd holt nog door – en denkt vrij te zijn.…

van een licht gebogen knie over de enkel tot hij kronkelt om de hiel over de wreef tot onder mijn grote teen hij voorkomt dat ik voorgoed versteen hij is de tunnel van mijn ziel…

stokken laat De geep verbleken doet alhier gestrand Uit onverklaarbare verbeeldingskracht Ik ben een Wilgenvrouw, natuurfanaat Van tenen vlecht ik snel een hengselmand De stompen dromen lente, ik berg pracht…

'T is zwart en donker, kamerdonker als rook, rood kolengeflonker, daarboven holt de klok. Langs de wanden bleekt flauw een plaat en nog een - het witte is lichtlauw, 't lijkt alles lang geleen.*) Hoor, het leven vliedt, de klok holt, tik, tik - zingt het jammerlied van het ogenblik. -------------- Uit: Verzamelde Lyriek, 1966.…

De herinnering is een holte die woont in de holte van mijn geheugen. ------------------------------------------- Uit: 'De droom van een robot', 1976.…

Tergend, einderloos Verdwijnt de zon Kleurt onverwacht hemelpracht Noordzee verschiet nuances blauw Golven, oplichtend groen Kussen strand Doorwolkt, grijs gestreept Bloedrood, zon, bloedmooi Scheveningen, avondzand Golft stuk in deze brand Vlammend rood, immense stilte…

mijn dood karkas rust mijlen diep waar het voorgoed vergaan insliep tijdloosheid spon zijn kluwig garen streelde mijn lichaam tot bedaren hoog boven mij woedt nog de storm waartegen ik nooit meer optorn eeuwig heugt mij die agonie en doemt eind’loos de lethargie…

Mijn grote teen is de aller Grootste teen, Die kijkt boven alles uit, Daardoor ziet hij alles. Meer dan de andere tenen. Dan hebben we de Wijs teen Die is zo verschrikkelijk wijs, Als je iets niet weet, Vraag het hem en je krijgt antwoord.…

ik blaas je als een vlinder in de holte van mijn hand naar een uithoek van de wind waar ik ooit de ongerepte stilte van je voelhoorn heb bemind.…

. ------------------------------ uit: 'Holte van licht', 1975.…

Ik verklein, in minima gehuld ik zinspeel op zilte lucht waar het treft in zaligheid waar handen raken, in geduld En ieder lam gaat tot zijn slachting het raakt mij nu, die zwaveldamp blaas mijn déjà vu vol nieuwe dichtsels als plaksels op mijn nieuw behang Naast mij ligt de dwangsom in voleinding zinnen slepend waar niemand teder op de…

je stilt dagen van winter en geeft me onwennige kinderogen bindt bitterheid aan alle lege uren nu dood sneeuwt op koude voeten de meisjesjurken, de lippen gedragen, ongelezen bij iedere gebroken vinger en nu het donkere huis de verte meet zie ik door muren heen de oude stenen in mijn te kleine bouwdoos jij kust me maar maakt…

ik kijk omhoog en omlaag om de leugen te vinden, de ontrouw die de waarheid draagt boven de deur en zo naar je voeten maar de afstand, uitgestrekt in een huis vol gangen, gooit woorden vele malen los elke vlakte wordt vochtig en ruw uitgesproken, de onomkeerbaarheid ik kan falen en uit het raam springen maar het noodlot is…

zie mijn pink aangevoerd door de kleine nagel als schild terwijl mijn geringste teen, in deze, ter rechter zijde, ook wel de minste vinger aan mijn voet, kneuterig is te noemen en door verwijdering van een eksteroog genadeloos gevild…

de waarheid draait en vraagt kromme tenen naar een reden maar stomme tenen zwijgen een steen ligt zelden alleen en net als een stomme teen kan hij geen reden bedenken de waarheid als een kromme op zoek naar bestaansrecht in een voortschrijdende waarschijnlijkheid van stenen en tenen…

We hebben altijd al geweten dat de wet niet mag overschreden We hebben altijd wel gezegd: bij wet verboden, zogezegd. Je geweten, is iets anders heeft met wetten niks van doen toch zouden er wetten moeten wezen die zouden zeggen: naar eer en geweten: Heb ik de wet nooit overtreden, maar: mijn geweten, daar weet geen mens iets van, vandaar…

jullie heb ik niet gezien daar diep in het zuiden wel heb ik lang in de oude wereld als verdwaasd vertoefd werd zogezegd gedwongen om veel in mij uit te luiden dat vroeg om actief verzuimen in het heersende ritme van de verslavende gewoonte het was de overdadigheid opgeslagen in hoofd, hart en ziel die mij verplichtte te ordenen; de…

de vrucht ontstaat maar het dichten van holte is zeldzaam zoals de boom die zich ontpruimt eens in het jaar met het schuddebuiken ongewis van de gestalteloze wind…