Alle inzendingen over Ten Holt

De componist Ten Holt is heengegaan Zijn stukken hadden haast dat transcendente Te midden van de nieuwsbombardementen Deed zijn memoriam bescheiden aan Muziek als eeuwigdurende hypnose Behoeft dan ook geen schim van glamourpose…

Zacht golft je muziek Bij me naar binnen, Ik zie de gordijnen Bewegen ook nu zelfs De lichtste najaarsbries Het heeft laten afweten; Klanken die alle stemmingen Laten horen die er in mij Gewoond hebben, de laatste Dagen, weken, jaren, en mij Voorgoed laten weten Dat ik er mag zijn…

Muziek die Vrijwel alle Gemoedstoestanden Die ik ken Vertolkt in Eindeloos refrein Van diepst verdriet Tot de blijheid dat Ik er ook mag zijn Tonen hoog en laag Komen er in voor Maar 't is de Ondertoon die me Tot leven maant Altijd terugkerend Tij dat zonder zich Zelf te verliezen Altijd weer het leven Brengt, aan…

Het is de grondtoon Van jouw canto Die het leven leefbaar Lijkt te maken voor de Mens die aan zijn Eigen leven lijdt Met ondertonen van Vrede en verdraagzaamheid En de boventoon een Sprankeling die hoopvol Uit doet zien naar De eeuwigheid…

Baan jezelf een weg door het woud, naar de vesting -- en bevrijd jezelf!…

Ervaringen van eenzaamheid, Vreugde, treurnis maken zich uit Mijn onderbewustzijn los wanneer Ik de Canto speel, ook al is het Voor de zoveelste keer, Bach helpt mij om deze Wonderlijk veelzijdige muziek Te spelen, en toch neem ik De moeite om met mijn diepste Gevoelens de confrontatie aan te gaan - Essentieel in deze muziek Is…

zich niet verder weet en instort stop een storm in mijn hoofd voor een spelletje pong de gedachte die droog blijft, heel blijft in een lege kom met regen die geef ik weg aan jou en volg aan een touwtje zachtrood touwtje het spoor van mensen blikken verdwaald tussen regendruppels en in de stoep, gewichtig geschreven de afdruk van je tenen…

Eenzaamheid draaft door de straat galmt tegen de harde muren zodat op dit late uur de stilte weggedrukt in donkere hoeken bijna tastbaar is In de holte van het huis vult de stilte elke ruimte verft de vensters met de nachtkleur van vergeten droeve zielen smekend om herinnering Beelden vloeien in de leegte nemen langzaam vaste vormen…

Muziek die ten Diepste drijfveer Was van buitengewone Persoonlijkheden - Take Five waarmee Tientallen generaties Studenten hun studieleed Op benauwde kamertjes In de binnenstad Aangenaam verzachtten En de Canto die Voor miljoenen mensen Het lijflied werd van Hun eigen onsterfelijkheid…

aan hun koude tenen op de hellende morene nader ik schuchter een boreling en klop voorzichtig aan. hij opent zijn stenen bemanteling zo kan ik binnengaan. wat ik vind is een verloren kind dat bevroren in zijn holte ligt. lang kijk ik naar zijn trekken ontstaan uit geest en pen. ik zal het maar niet wekken hoewel ik het herken.…

Met een onversperbare vlucht Werpt het zijn schaduw, sleurt de nacht, Duikt op in het geringst gesperde, Holt het inwendig grondig uit. Het zoogt zijn borst aan vleugjes long En transplanteert vernietigend En vliegensvlug zijn vliegerhuid, Maar valt op slot ook zelf ten prooi Aan vleugellamme statistiek.…

Onstwedder Holte glooiend wijd machtige stuwwal uit de IJstijd Onder de wolken die ik zie is het landschap pure magie Aan de Holte aan de straat een huisje waarop staat 'Zadowolony' als je het niet weet neem Google translate Pools voor 'tevreden' Opbollende akkers zonneschijn in dit toverlandschap kan ik ook tevreden zijn…

Mijn lichaam valt stil, alleen mijn hoofd holt nog door – en denkt vrij te zijn.…

van een licht gebogen knie over de enkel tot hij kronkelt om de hiel over de wreef tot onder mijn grote teen hij voorkomt dat ik voorgoed versteen hij is de tunnel van mijn ziel…

stokken laat De geep verbleken doet alhier gestrand Uit onverklaarbare verbeeldingskracht Ik ben een Wilgenvrouw, natuurfanaat Van tenen vlecht ik snel een hengselmand De stompen dromen lente, ik berg pracht…

'T is zwart en donker, kamerdonker als rook, rood kolengeflonker, daarboven holt de klok. Langs de wanden bleekt flauw een plaat en nog een - het witte is lichtlauw, 't lijkt alles lang geleen.*) Hoor, het leven vliedt, de klok holt, tik, tik - zingt het jammerlied van het ogenblik. -------------- Uit: Verzamelde Lyriek, 1966.…

De herinnering is een holte die woont in de holte van mijn geheugen. ------------------------------------------- Uit: 'De droom van een robot', 1976.…

Tergend, einderloos Verdwijnt de zon Kleurt onverwacht hemelpracht Noordzee verschiet nuances blauw Golven, oplichtend groen Kussen strand Doorwolkt, grijs gestreept Bloedrood, zon, bloedmooi Scheveningen, avondzand Golft stuk in deze brand Vlammend rood, immense stilte…

mijn dood karkas rust mijlen diep waar het voorgoed vergaan insliep tijdloosheid spon zijn kluwig garen streelde mijn lichaam tot bedaren hoog boven mij woedt nog de storm waartegen ik nooit meer optorn eeuwig heugt mij die agonie en doemt eind’loos de lethargie…

Mijn grote teen is de aller Grootste teen, Die kijkt boven alles uit, Daardoor ziet hij alles. Meer dan de andere tenen. Dan hebben we de Wijs teen Die is zo verschrikkelijk wijs, Als je iets niet weet, Vraag het hem en je krijgt antwoord.…

ik blaas je als een vlinder in de holte van mijn hand naar een uithoek van de wind waar ik ooit de ongerepte stilte van je voelhoorn heb bemind.…

. ------------------------------ uit: 'Holte van licht', 1975.…

Ik verlaat het hart van Holten om het mijne te volgen Ik sla rechtsaf mijn volle week valt tussen de bomen Een warm welkom van fluitende vogels en loeiende koeien Tussen de beuken zie ik de sterren op het water Ik adem de lente voel tranen stromen mijn hart dat me zegt Ik ben weer thuis…

Rijdend over het asfalt Overzie ik mijn leven En hoor ik zacht Het bos dat me roept Ontvangst met open armen Wanneer ik het tapijt betreed Nog nooit zoveel kleuren groen De Flexa kleurenwaaier Ik snuif de energie Ik proef haar aroma Kijk het moois naar binnen En voel de kracht Na iedere bocht een verrassing Een saluut van geknotte…

in een fel licht-donker contrast van ondergaande zon leveren de wolken aan de horizon een veldslag zo reusachtig dat het verrast het land ligt rustig het wassende graan zwaluwen scheren lustig af en aan ik was nog druk reed over de wegen maar de sfeer, het land houdt me tegen maakt die overweldigende indruk lang kijk ik en stil dit…

ik wil je wel maar soms niet meer je hebt me zeer gedaan gekwetst gewond ja daar waar ik mezelf terugvond mijn kleine ruimte om te schuilen waar ik af en toe kon huilen mijn stil verdriet omdat de wereld holt en mij niet ziet toch reik je me de hand in je lach en ogen klimt je jochie weer naar boven…

de vrucht ontstaat maar het dichten van holte is zeldzaam zoals de boom die zich ontpruimt eens in het jaar met het schuddebuiken ongewis van de gestalteloze wind…

Jouw hart is zoals de Alpen mij tonen het sneeuwwitte is jouw onbevangenheid die mij laat landen in de schoot van mijn verlangen Maar ik wil geen vlag planten op je top je niet beklimmen met scherpe ijzers onder mijn schoenen je niet bezitten in mijn trots maar ‘k wil je slechts beminnen in de holte van je rots…

soms kom je ze tegen zonderlingen die enigszins uit koers zijn geraakt zo ook de man in Holten die overdag steevast aanwezig is op het tweede perron met de abri als zijn domicilie mijn gemoed weet nooit goed raad met zulke mensen...…

Ik verklein, in minima gehuld ik zinspeel op zilte lucht waar het treft in zaligheid waar handen raken, in geduld En ieder lam gaat tot zijn slachting het raakt mij nu, die zwaveldamp blaas mijn déjà vu vol nieuwe dichtsels als plaksels op mijn nieuw behang Naast mij ligt de dwangsom in voleinding zinnen slepend waar niemand teder op de…