Alle inzendingen over Toch zijn het altijd weer de bomen

Dit jaar weer geen boom maar lekker veel wandelen in het blije bos…

Toch zijn het altijd weer de bomen die ons beschutten en verstaan. De wereld mag weer eens vergaan, de mensheid zich te pletter dromen, zolang hun blaren ons omzomen, hun wortels in de aarde staan; -van Atman tot en met Brahman is niemand wijzer dan de bomen.…

De wolken gaan altijd verder maar komen ook terug de zon komt op en verlaat je 's avonds weer de bomen verplanten zich maar verdorren de bloem zal het na een tijd begeven maar de liefde die is voor iedereen altijd het leven…

Nu barst er in Egypte weer een bom Omtrent het aantal doden en gewonden Zijn heel wat speculaties rond gezonden Maar daar gaat het uiteindelijk niet om In plaats en aantal is wel vaak verschil Maar altijd maakt het mij weer even stil…

ganzen klonteren weer samen bomen raken stilaan in de rui spinnen weven glinsterende parels tussen kleurend lover een vlinder dwarrelt nog laat de zomer uit net als ik weer gedompeld in wazig geslonken najaarslicht…

een meerminvrouwe zoekt naar woorden in de woordenbron Melusine verwacht haar in haar ware gedaante duikt zij met voelende vinnen in een diepe poel de maan kust haar schouders als zij weer oprijst bomen staan beschermend rond bewogen water…

nu de aarde de maan verduisterd heeft laaien de gemoederen weer op bomen staan er bevroren bij evenals de meerkoetloze vijver ijsbloemen staren vragend naar omhoog waarom de maan ze niet kussen wil staat het riet roerloos aan de kant wat rest is een onheilspellende stilte…

Je ziet weer de bomen door het bos, en dit licht is geen licht maar inzicht: er is niets nieuws onder de zon En toch is ook de nacht niet uitzichtloos,zolang er sneeuw ligt is het nooit volledig duister, nee, er is de klaarte van een soort geloof dat het nooit helemaal donker wordt. Zolang er sneeuw is, is er hoop.…

weer een boom minder in de rij gegroeid naar mensleven te meten een mens minder met zijn warmte ofschoon hij lichtjes bevroor - van angst (als ik ‘t mij goed herinner) elf graven meer waar nog het eerste mij op het gemoed en aan mijn voeten groot, grauw en vredig lag onder zoveel verloren jaren niet de mensen niet de plaats…

En weer lichten bomen, decembertijd, met zingen en feest en cadeaus dan kijk ik omhoog naar het vleugelgordijn en bedenk hoe anders het dit jaar zal zijn zo eenzaam en slapeloos En nog steeds raast een oorlog en verjaagt mijn slaap.…

en het land ligt erbij als herboren; op het eind van het bospad staat de oudste boom, een- ‘Mondriaanse’ eik met kale takken, gehuld in zilveren webben, hij ziet mij komen en al zijn twijgen wuiven; onder de eik keert de zin om te schrijven weer; de bomen verdwijnen in het bos als ik huiswaarts keer.…

Van bomen maakt de mens vanouds papier, dat schrijft hij dan weer vol met mooie woorden, bijvoorbeeld over kap in verre oorden, zo wek je hoop en maak je goede sier. Beloften zijn ook dit jaar toegenomen, maar ook het aantal omgehakte bomen.…

Bij de eerste tekenen van de lente Worden verlangens weer gewekt. Een frisse wind waait langs kleuren, Ramen worden weer opengezet. Bomen gaan botten, Het nieuwe groen geeft je hoop. Weelderige bloemen groeten jouw rust, Je geniet van deze oogstreling, heel bewust. Je schept de geuren in je hand, Stofwolken verdwijnen in het zand.…

Dan ruist vol trots de bomenpracht, geeft schaduw aan jou en mij, dan is zijn naaktheid weer verborgen tot het volgende getij. Dan herhaalt de geschiedenis zich opnieuw en zo zal elk jaar weer de boom in naaktheid te zien zijn, maar geen mens die zich druk maakt om die bloterik, wanneer hij zich tentoonstelt.…

De hond is een kutdweil de kat is een loopse teef de papegaai moet dringend tegen de bek de kinderen jengelen de dartele kermis in mijn binnenoor als wespen die mijn kop in boren wespen zijn mierenneukers en mieren zijn kloothommels ik ben een tochthond gereed aan de deur bij het minste excuus aangeschoten door het schurften er moet dringend…

ik zie de bomen al groen bewegen voor de blauwe lucht, vogels schieten heen en weer, van boom naar boom naar boom en wij leggen ons neer op het kleed en genieten van deze dag, het blauw van de lucht spoelt de zorgen van ons af, verwarmd worden we door het geluid van spelende kinderen, en de auto's niet al te ver weg storen ons niet eens…

verzamelen zich voor hun vlucht De herfst is in zicht Dagen worden kort Duister is verschenen Het is zoals het hoort De zomer is verdwenen Knusse lampjes in steden brengen 'n geheel andere sfeer De herfst maakt het heden door verkoeling van het weer Kale bomen zijn in 't verschiet door ontmoeting met de wind Bemind voor 'n elk…

Een nieuwe dag, de nieuwste cijfers bepalen hoe ik mij gedragen mag. De nieuwe grafiek is van invloed op mijn vrijheid. Gevangen in een statistiek. Een nieuw gewicht onder of boven de streep. Obesitas in een ander licht. Een nieuwe moraliteit, de macht van het getal polariseert en scheidt de mensheid…

De grenzen worden constant overschreden We tasten af hoe ver we kunnen gaan Want zonder dat zouden we niet bestaan Die strijd is voor de mensheid nooit gestreden Maar soms is er een grenzeloos vertrouwen En kunnen we alvast een feestje bouwen…

De zon komt aarzelend op gaat sprankelend ten onder De liefdevolle eenzaamheid zal zonder jou, mijn lief nooit meer dezelfde zijn Ik zie jou zo graag zonder woorden fluisteren naar je ademhaling luisteren alsof voor de eerste keer een nachtegaal zich horen laat Gevangen tussen zon en maan ben jij het baken en boei zelfs op…

een afstand te bereiken en die enkele die snelle die te ver overhelt zal het bezuren en wordt door de wind genadeloos geveld bomen zijn als mensen en mensen zijn als bomen ook zij hebben stille wensen om ook net als wij samen te mogen komen een eenzame boom zie je bijna niet hij wordt vaak niet oud sterft eenzaam geveld door verdriet…

Wachten op de tram, bus of metro en de trein om ergens te zijn.…

Dat komt door al die omgevallen bomen, Want reken maar dat dat behoorlijk scheelt…. De wijziging, die ik bij haar bespeur: Een flinke bos met hout nu voor de deur.…

En hoe meer tij werkte, jij ontdekte tekent jou met zeeën vol schelpen op je wangen. Zo sprakeloos, hoe jij alles echt verborg tussen de hooglanden en laaglanden van je ziel , geïnteresseerd in al het pure. Vertel gerust hoe dagen achtereen wereld na de wereld zich in je ziel ontvouwt, vogel zijn of zangnoot, jij een goed oog gefotografeerd…

Het zijn de gouden muren van jouw hart het zijn de spelonken in jouw denken, waaraan ik géén aandacht meer wil schenken de creatie van jouw eigen leven heeft je vrijheid en verwachting gegeven van jongs af aan wist je je eigen weg te gaan wij dachten en wisten laat haar maar begaan toch is er een keerpunt gekomen waarvan wij nooit konden…

Nee, van doktoren kun je niet op aan, Dus heb ik boos mijn pen weer opgeborgen. Reeds had ik een ontroerend vers geschreven, Maar niks ervan, Prins Claus blijft mooi in leven.…

Soms ben ik te betrokken bij dingen die gebeuren, maar toch wacht ik af tot ook de mooie dingen mijn dag weer anders kleuren, dan de zwart- grijze dagen die me worden voorgeschoteld, omdat ik te zacht ben en te betrokken.... Toch beter dan HARD nietwaar?…

Mag ik nog een keertje, je gezichtje zien mag ik nog een keertje met je praten mag ik nog een keertje je stem horen mag het alsjeblieft? We dachten: alles is gezegd, alles is gedaan we dachten zo van: nu mag je dan wel gaan we dachten, maar alles ging zo snel we dachten: nu, nu kan het wel. Maar we missen je zo, ze vreselijk we missen je…

Komt ze weer de boom genaderd, Valt er weer zulk groen gebladert Voor de voeten van Agaat. Die zich thans toch gaat verbazen, Dat zo zonder windeblazen Hij zijn blaadjes vallen laat. Is de herfst alree gekomen?…

Het langgerekte weekend is voorbij We zitten weeral in het doordeweekse In delen van inwisselbare reeksen Daartegen helpt geen Heiland, haas of ei Zo is de alledaagse gang van zaken We kunnen er geen chocola van maken…