Alle inzendingen over Trede aftreden

Zodra ik van de trede stap, elke keer weer eentje Ben ik toch niet afgetreden, ondanks dat kom ‘k toch beneden!…

Gevallen Door grote druk Per ongeluk Met een strijdbaar Engelengezicht Was zij door het tragische ongeval Tot aftreden verplicht…

wil niet meer gevonden worden het leven druipt langs wolken laat me aan de hemelrand in mijn laatste zwijgen slapen in de dood van gekras in merg en been mijn laatste tred verstoort in geschuifel niets beweegt er meer urenlang verstreken er geen seconden meer ik verdween ergens aan de einder in het later…

Benedictus XVI geboren Ratzinger (1927) kondigt (2013) zijn eigen aftreden af, laatste en eerste boodschap, die de gehele religieuze en seculiere wereld direct begrijpt, accepteert en respecteert: "Bedankt voor de bloemen"…

De burgemeestersketen van Patijn Wordt weldra om een nieuwe nek gehangen Die volgens het gepeilde volksverlangen Het liefst die van een vrouw zou moeten zijn. “Het liefst een vrouw” is mij te algemeen, Zolang er niet gezegd wordt wat voor een.…

trappende treden treden hun trappen stijgend en dalend door weer en wind…

naarmate de tijd vordert kleurt het afscheid zich steeds verder in mijn gevoel dooft voor al wat ik bemin, het lijkt alsof de huid zich sluit wijl een zucht zich weliswaar vast in een herinnering neder vlijt wordt wat mij nog rest vaker door gongslagen ingeluid en volg ik het opstapelen van komende momenten onvoorspelbaar, onvermijdelijk…

je klampte slechts aan leuningen de trap was op of af in volgorde treden ontwaakte door mijn hand ik ben het die je spelen laat kijk in de spiegel wie je haat je stappen zijn onzeker struikelen blijkt leven zo ongewis onbeslist vertreden…

Je hebt er flink wat leiderschap bij nodig Een uitstraling van warme sympathie Begrip van wetten der economie Ook visie is bepaald niet overbodig In deze functie mag men niet versagen Zij hield het vol, liefst vijfenveertig dagen…

Hoewel ik op deze plek bij voorkeur een hommage hoopte te zien bij het verscheiden van een van onze grootste, veelzijdigste, alom geliefde naoorlogse acteurs, i.c. Willem Nijholt (88), kan ik mij ook zeer wel vinden in de keuze van het thema voor het snelsonnet van Bart Adjudant (zie aldaar) _______________________________ DENNIS' DRANG Één…

Je wandelt met mij door het leven al is het soms een zware tred we komen dichter bij wat we willen na iedere stap die door ons is gezet. Al slepen soms de voeten zwaar en struikelen we vaak over hobbelige wegen we klampen ons stevig aan het leven vast met alle kracht wat ons is gegeven.…

hebt het in je....sterke kracht Al lijkt het misschien nu nog uitzichtloos je krijgt je leven echt weer op de rail dan loop je met geheven hoofd omhoog is niets in het leven je meer teveel 't Verleden kun je niet in één dag kwijt maar er ligt een toekomst voor je open waar het geluk je eens weer toe zal lachen en jij weer vrij met lichte tred…

Ik ga nu aandacht besteden Aan over treden. Net als bij een trap Gebruik je bij elke stap Een trede. Maar overtreden Is met voeten treden.…

Nog niet zolang geleden Deed ik nog aan druiven treden. Dat is een vrolijke boel Als u begrijpt wat ik bedoel Een soort hof van Eden. En had ik genoeg getreden Dan ging ik mij vertreden.…

dan omstandigheden die zich aaneen hebben laten smeden tot de gedroomde drogreden dat aftreden van de ene troon van trouw onomstreden leidt tot het betreden van een nieuw hemelsblauw En dan opeens ... is ook officieel niet meer wat was…

Getuigen die langzaam wegsterven in beelden aftreden, niet meer verder te ontleden. Een flauwe echo blauwt nog na. In zo’n dag heel even de handen als stuurloos mandje. Toch ik, toch ik.…

een volle lach en toch beheerst tot in de puntjes altijd een hoed het kapsel bol en glad een laatste groet naar volk en vaderland stijlvol en goed dag koninkrijk en troon ik schenk ze met uw toestemming mijn zoon…

Zij overdacht haar eigen functioneren Ze woog en heeft ook nachtenlang gewikt Conclusie was: ze vond zich niet geschikt Dus zij vertrok om niet terug te keren Haar zelfkritiek werd een gewetenszaak Dat ziet men in het Haagse niet zo vaak…

Ik vroeg me af waar hub airport voor stond, Totdat ik van de vliegtuigtrap moest springen. Die achter mij begonnen al te dringen En met een hupje sprong ik op de grond. Het woordje is gewoon niet goed geschreven, Maar hup airport is ook weer overdreven…

Met lichte tred Ik zet mijn voetstappen in de tijd op papier niet zittend achter mijn bureau maar in de schommelstoel denkend in de nacht en ik zie het dag worden met lichte tred Straks Wakker in de nacht gedachten voor het raam vier koppen thee vier sigaretten één wisky gekrijs van meeuwen het is morgen er beweegt geen…

afkeer weer te ontleden, verstomd de reflectie van het spiegelbeeld, verhult verder niets, maakt dat ik stik, verstrikt aan lijnen als marionet vermomd, onderschrijft de noodzaak in het spoor van oorzaak en gevolg, processen te herkennen in het heden te ontleden, wordt genomen afstand van het toeval beloond, in evenwicht de logische treden…

Ik snel van trede tot trede met eeuwige haast tot de top was bereikt. met een uitzicht dat sprak in verre verten dat wat leek op dat dat wat ik al had meegemaakt…

Treed zachtjes, wandelaar; neen, treed vrijmoedig aan. Gij hebt geen nood van hem te wekken, Want ook al hoorde hij u op zijn grafsteen gaan, Hij zou het tóch in twijfel trekken.…

zo schots als rots natuurgeweld in handen van een stielman zonder waterpas met treden uit bomen met hun namen onuitspreekbaar hangt de trap uitdagend aan haar muren ankers trede voor trede een eigenzinnig verhaal voor iemand nieuw telkens weer gecharmeerd door de aanblik van een kasteel en niet zozeer het gebrek aan middel en vakmanschap…

500 gasten volgden hem naar de Buiten VIP-tribune Hij kwam met veel weg en ook weer niet; moest aftreden Hij kocht mijn appartement in het Scheepvaartkwartier Hij was mijn eregast in mijn nieuwe in de Hoge Erasmus Hij vond die mooier dan die oude van mij, nu de zijne Hij was lang mijn Burgermeester van mijn Rotterdam Hij was de 'Mini.'…

Ik schaakte speels een pink hief toen lief hand en mij omhoog naar van uit het vuur zo heet langs de trappen van Terug.…

waar je loopt dwarrelen lentebloemen keert wind heel zacht de kleuren om zo dat jij lacht willen ogen je blikken zoenen in een speels contact maar jij ondeugend weert het losjes af ik weet de lichtheid van je zorgeloze tred bewonder het vertrouwen dat jij in anderen hebt maar zie handen in gebed te vaak ben jij afwezig in vergetelheid…

Er is geen weg terug, haar rivieren zijn doorzwommen, haar groene heuvels zijn beklommen, ervaring hecht als klei aan kleine schoenen, loopt zij licht, waar de sporen haar gebieden, ontwaart een toekomst die zich strekt tot aan een oneindige purper horizon, om in verwondering te kijken, na elke tred, die verder reikt dan de schaduw…

Het park is aardedonker mijn voeten stappen straf ongenaakbaar over paden vol drammen in de benen. Knisperend kraken zolen ik plet de slakken dood die groene onderkruipels moeten subiet vermorzeld. Het adellijk loof kaalgevreten door het vunzig ongedierte van horden rups en bladluis in walgelijk wuft gewemel. De tengels kringelen…

stap voor stap pas ik m’ n pas aan aan jouw tred samen houden wij de gang erin en raken elkaars spoor nooit meer bijster…