Alle inzendingen over VERNAUWING

wat valt er nog te zeggen als stemmen zich vernauwen tot geluidsgolven, een beweging van lucht, een trilling in het universum, nu de bron is verdwenen en het oor zich niets meer voor de geest kan halen…

Van psychisch tot vernauwing van de vaten, Aan iedereen mankeert altijd wel wat. Waaraan ik lijd, daar ben ik om berucht, Je zal er mee behept zijn, rijmelzucht.…

Vrome gedachten: hierbij laat bekrompen geest zich dikwijls gelden. Vergeet men soms dat God zelf onvoorstelbaar ruim oordeelt?…

Een ding is zeker Je bent er nog niet uit Ineens breekt de gelijkenis, De vernauwing in de tuit…

vernauwen zich doorgaans de paden, herinneringen, ja de gedachten die het bewustzijn besprenkelen, nog altijd enthousiasme opwekken tegelijkertijd broos in werkelijkheid zijn, verbeelden oneindige luchten die wij ooit bewonderden, ontdaan van slaap en met dauw benevelde ogen.…

Met de beste bril Van de wereld kan ik De diepste waarheid Nog niet zien - Werkelijkheid die te groot, Te veel omvattend is, Gezichtsveld dat uitdeint Naar links en naar rechts, En ik die daardoor nog steeds Niets zie, hoe kan ik dan Mijn blik vernauwen, immers Dan pas krijg ik een helder beeld Van de weerbarstige waarheid -…

Opinies openen enge poorten, die ons zicht vernauwen. Oordelen dringen een gevoel op, van machteloze macht. Plotseling hoor ik de schoonheid, van de stilte. Ineens zie ik mijn gedachten wijken. Muren vallen geluidloos om. Een poortloze deur valt in het slot. Oordelen hoor ik machteloos bezwijken.…

soms hoop ik dat God niet bestaat zodat ik ongestoord mijn gang kan gaan geen straf krijg voor mijn kattekwaad en eigen baas ben over mijn bestaan maar al snel blijkt dat dit waanzin is een vernauwing van mijn trotse geest ik begrijp dan dat ik Hem echt mis en hoe eigenwijs ik ben geweest ik ben maar klein en zo beperkt en lig begraven…

Het gat in de grond het beloofde licht aan de uitgang de donkere gang de groeiende duisternis de langzame versmalling het kruipen diep diep in het donker de omklemmende wanden de beklemmende lucht de benauwende vernauwing vooruit vooruit in het donkere gat geloof onwrikbaar vastgewroet radeloos redeloos hopeloos wanhopig tot je razend-heilig-waanzinnig…

De aderen en de vaten vernauwen zich naarmate ik haar dichter nader. Een kind, een kras en zelfs de beweging van mijn hand lagen in de lijn van verwachtingen en ik bedacht alles wat ik nu veracht. Ik heb haar getekend. -------------------- uit: Tirade, 1996.…

Als seizoenen vernauwen tot een trechter met kille duisternis moeten wij nog hechter slapen gaan en het licht laten schijnen over dromen die ons benauwen, zelf zijn we de armen die ons weren tegen gestapeld grauw en tegen de ondeelbare wereld die buiten ligt te wachten en getekend in de nerven van doorschijnende gedachten.…

Beide hummels hijsen zich op de vertrouwde knieën van hun oude speelmakker wringen duwen krijgshaftig vernauwen bedelven de begeerde plaats grote stramme handen maken ruimte en vrede twee ordeloze boedha's zitten rustig samen voelen overal warmte die 't waaiende denken roept de stem boven hen bezingt onbekend verleden dreigend…

Hij verstijfde en werd roerloos in een poging te ontzeggen wat hij net gezegd had Hij zette zijn bril weer op tegenwoordigheid van geest op het oog hebbend de blik vernauwend tot een speldenprik Zuilen van grammaticale regen overspoelden zijn woordafleidkundig relaas Daarop werd hij gedachteloos…

Tussen geboorte, dood en heelal speelt onze leeftijd zich af. Al wat leeft is sterrenstof. Beleven we leven als ruimte? Als bewustwording daarvan? Als beperking. Als angst? Als creatieve liefde? Wie durft kiezen? Voor wie we zijn. Voor elkaar.…

bescheiden aan God worden gerefereerd het is als leven in de onbekende tijd van even immers verwachtingen zijn als de dood ja zeker, in overleven raakt men bedreven en kijkt uit naar de kruimels van het dagelijks brood ik nader de overgave aan het bestaan waar morgen niet verder reikt dan vandaag of drempels het zicht enkel nog vernauwen…

Oh kassameisje parelschoon van huid en haar Zie hoe ik u bewonder om uw zuivere pracht Uw lijf uw leden en uw hoofd en haar Uw haar en wimpers en uw wenkbrauwen Tezamen met uw opmaak en uw dracht Dit schone doet mijn vaten zwaar vernauwen Mijn hart krijgt artistiek en huppelend gebons Mijn bloed verraad gejaagd versneld gegons Nu ik u aanzie…

door een fletse of te gespannen nevel wrijft hen de slaap uit de haren piano’s likken hun gekuifde veren in een goudgeelslaapdronken bui weer tot toonbeeld van slepende elegantie Klarinetten ontkrullen zich strekken zich uit hernieuwen hun gelofte van uitwaaierende frivoliteit slechts met lichte weerzin Contrabassen protesteren revolteren vernauwen…