Alle inzendingen over Verbeelde

geen woord verbeeld de schoonheid komt tot leven niet op papier: mijn paradijs blijft onbeschreven…

ik schrap de verveling uit mijn verbeelding als dagen zich zonder ver zicht vullen ontken dan de leegte van mijn bestaan gedachten willen slechts dromen omhullen mijn handen aaien bloemen van nabij zal ze raken noch storen in hun pracht ze bloeien hun onbesproken gedrag zij aan zij vertellen van schoonheid in stilte van…

het is luisteren naar wat men niet kan horen zelfs niet met wijd openstaande oren ik kijk met mijn ogen en zie niet wat ik ervaar het is de herkenning die ik van binnen bewaar hoe schilder ik intiem ontwaken het dansen van nevel over een meer of het knisperen van gevallen bladeren als ik ze met mijn voeten bezeer waar ook nog het herfstfruit…

Trillen ze de woorden traag uit een cilinder Gooien ze een teerling of een bal De dichters Hun gedachten tekenen Merken het papier Overal in hun verbeelding Ver van hier Doen ze de horizon het water likken En toch tempert troebel glas Het zoeken om te zien…

Je vroeg mij of ik klaar was met de Goden, lieve schat waarom denk je dat ik je woordloos bemin en altijd zwijgend doorga in zuiverheid der liefde achter blauwe schemerlampen hoor ik zachte droeve stemmen van andere lijfzuchtige schimmen die voelen waarom denken aan taal taal schenken aan het denken is en in verbeelding vertrouw ik…

geschreven werd en wat daarover reeds bedreven is, mis ik beeld en baken uit de realiteit, met zelfstandigheid is vergeleken, anders dan met talenten blootgelegd, kwam de schoonheid met recht tot leven, daar werd de onechtheid uit geboren, waarin de onschuld niet ten onder ging en waar ik me onder verschuil, verruil de paraplu van de verbeelding…

Verbeelding Tussen jou en mij Verdampen de gesprekken tot Zweverige sneeuwvlokken In de roes van hebberige Weetheid op zoek naar Liefde Beroeren onze gevoelens Mond vol knetterzoenen Al bereiken onze levens Soms wat dwaalsporen Toch zijn we in wezen verbonden Met het jij en ik zijn En gloeit de verbeelding in onze Verdoken harten…

watersnood in '53 ik was nog maar een kind en waar ik woonde was geen ramp het onheil leek veel verder weg maar ik voelde wel de angst van ouders om familie, vrienden hoorde de toegeknepen stem er waren zo veel schokkende verhalen via de radio kwamen de berichten wij maakten ons een eigen beeld pas later zagen we hoe water genadeloos…

nacht Verschijnt jouw gezicht in de maan Ik doe mijn gordijnen dicht En loop weg bij het raam Het helpt niet Vanuit elk ooghoek Staar jij mij aan Ik wil het uitschreeuwen Ik kan het niet meer aan Wat heb ik toch misdaan Ik huil Uit jou oog Rolt ook een traan Ik wil hem weg vegen Maar mijn vinger Komt tegen een verbeelding…

ze zetten het leven dik in de verf kleuren zwarte woorden en vangen echo's ze bevriezen vuur laten geesten los en maken wolken ze dompelen donkere dagen in glinsterend licht openen onwillige deuren en zetten dichte denkramen open ze zijn hoeders hoeders van onze verbeelding…

hij ligt gespiegeld in het water zijn gezicht boom in tegenlicht…

dans je mee met het verkleuren van bomen en struikgewas als in een ritueel gezongen vriendschap en liefde dansend naar een nieuw seizoen. dans je mee met de dieren in gekleurde gangen liefdevolle krachten samengesmolten liefdevolle dag. het mag dans maar de kastanje kijkt naar de eik en terug naar het gekleurde blad gevallen voor je…

Hier zie je hoe er wordt gespeeld Met wat de kunstenares verbeeldt Worden de zinnen gestreeld Het perspectief verdeelt Informatie gedeeld. Kunst Is uit de kunst.…

Verbeelding is een kracht maar voor velen zo zacht zo zacht als boter Verbeelding voor mij een macht een lieve zoete kracht die mij toelacht Ik breng verbeelding spelenderwijs in mijn praktijk in de nacht en op de dag Ik beeld mij de toekomst in met heel veel zin en plezier in mijn zijn en nu en hier!…

in de beeldentuin fluisteren ze met elkaar is het verbeelding…

beelden van geweld achter de lens leg je vast wat je los wilt laten…

Kijk naar de wolken stuk voor stuk meesterwerken taal van een hemel Wanneer ik in de ochtend mijn raam open, kijk ik vol bewondering naar boven, een lucht bekleed met hier en daar verschillende wolken gegoten in ongerept en uitgestrektheid op hetzelfde moment komen nieuwe ontwikkelingen op het pad. Als een bijzondere natuurbeleving maken…

vol met zelfverzekerdheid begeef ik mij door straten van geluk alles zo prachtig dat vergelijkbaar is met Rembrandts meesterstuk willen pronken met al het schoon dat wij op ons levenspad tegengekomen zodat een ieder mag mee genieten waardoor ze even van hun angsten mogen bekomen de illusie van veiligheid loopt dan vol overmoed…

De kracht van de verbeelding huist in mijn hoofd zij draagt mij met vleugels op de wind waait mij naar verre landen met gouden torens vreemde klanken nieuwe kleuren en ander licht naar verre kusten woeste zeeën en verstilde stranden met reusachtige bergen drukke steden en kleurrijke straten mijn verbeelding is breekbaar…

ik zal plaats maken kom binnen raak me maar aan wees niet bang snij wat je nodig bent mijn poëtische verbeelding of mijn liefdevolle hart tast toe en en geloof in mijn laatste schaarse glimlach voel de feiten mijn geschenk aan het vernieuwde licht…

tussen beeld en nabootsing in de lijnen der ijdelheid in de sentimentele verbeelding van het bezopen geheugen in die kronkels beweeg ik mij op zoek naar geschikte woorden het is aan mij wanneer ik mij aan een frase waag als een onbevreesd roodborstje dat tegen het raam tikt zo tik ik mijn poëzie in een nest van zinnen van het brein…

een land waar paarden bloemen kussen terwijl de pad de stoel versiert om te zien hoe elfen bankjes schilderen Imagine een land waar de blinde muggen ziet terwijl de schol eksters vangt en ma de liefjes vertroetelt Imagine een land waar de nacht vlinders baart terwijl de aal bessen draagt en de week dieren telt Imagine een land waar…

tussen beeld en nabootsing in de lijnen der ijdelheid in de sentimentele verbeelding van het bezopen geheugen in die kronkels beweeg ik mij op zoek naar geschikte woorden het is aan mij wanneer ik mij aan een frase waag als een onbevreesd roodborstje dat tegen het raam tikt zo tik ik mijn poëzie in een nest van zinnen van het brein…

alsof ik zingend naast je loop je moeiteloos in mijn verbeelding naar me toe kan halen zo waan ik je bij mij en laat je dan weer gaan bij ieder woord dat ik verschrijf bestem ik je in het verleden maar kom je ook weer dichterbij beelden en zin wisselen op rij maar ik voel mij vrouw en vrij in mijn gedachten…

ik schep deze letters in de schaduw van mijn hand het blad is met naakte maagden gevuld al maar meer vervliegend in droog blauw een zilte traan valt te laat uit aardse dauw…

in gebroken licht sieren lijnen mijn avondbloem die haar tinten tonen, verbeelding beschijnen en zwoele zuchten nog verder bevruchten schaduw verschonen van een belegen dag zo’n fluistermoment maakt van tederheid gewag schept vertraging die tot verwenning leidt…

Vogel vliegt zover als ver beelding doet reiken. Op de maan dood gegaan wegens gebrek aan leven.…

hou de ogen dicht betreed paden en blader het bos verzand in duinen dicht letters toe aan het wit en stijg boven taal uit…

blijf kijken, blijf bestaan, zie er gaat een lijn langs ogenblikken, water langs griploze lucht een einder zonder ooit te snijden, om met vlakke stem te dempen, te liggen roerloos, ondeelbaar te reiken zonder te raken…

soms is het er weer in mijn zoldergrot tussen de uitgehangen was voorzien van spijtoptanten dat grijsblauwe schijnsel door 'n ontijdige poort dan kijk ik een film in de bek -tanig en tandig- zoals dat past bij verbazing en misschien ook onbegrip laat ik het geen metafoor noemen maar een meteoor uit zelfverzonnen ruimte ploffend…