Alle inzendingen over Verminkt Verstand

verstand houd in onszelf geen stand U snoeit de wijnstok het onkruid verbrand door Messias Joshua gezeten aan Gods rechterhand…

In wegsmeltend koud winterlicht dwars door onherbergzaam duister uit grijs geruis en vaag gefluister nu de aarde achterover ligt ontwaken de verlaten oorden klinken de verminkte woorden Ik vang ze op het perkament zeef ze uit de klamme nevel loos verdriet en gehoekte wrevel uit laatste wens en testament Ik giet ze uit gebarsten vazen…

Wat als je niets hebt te geven, Als je bent uitgehold, Als je bent verminkt, Is het niet dat .... Je moet helen, Dat je mag ontvangen, En weer in bloei komt staan, Om liefde te geven, Aan hun die zijn uitgehold, verminkt.…

De mens is mooi, maar dat duurt maar heel even, Want op een kwade ochtend staan wij op En zien dan in de spiegel onze kop Die lelijk is getekend door het leven. Die angst die ons voortdurend parten speelt Is door Joesjtsjenko treffend uitgebeeld.…

Waardoor worden Gedrag en denken Nu het meest bepaald? Gewoon door de mens Die zich door zijn Eigen ik laat leiden? Is de mens uitsluitend In zijn psyche gevat, Of is hij opgesloten In het omhulsel dat Lichaam heet, dat is Bepaald door louter Biologische verbindingen?…

Ik ken verken verhaal verdwaal Herken herhaal verhaal verdwaal Verbind verminkt verloor verstoor Even geen gehoor…

't Geeft meer resultaat als je het verstand soms wat rusten laat. Liefde vraagt een hart dat geen hoofd je geeft. Liefde is verstand dat veel dieper leeft.…

Ik ben verstandig, maar uit liefde geloof ik -- in een voortbestaan.…

De oudste zal de wijste zijn omdat 't zo hoort, maar of dit ook 't verstandigste is?…

Ik heb nergens verstand van. Behalve van volhouden in vrede. Ook weet ik te verdragen, veel verder dan redelijk.…

Verstand is als iets te hebben gekregen. Als een toegift uit een hogere hand. Waar de onredelijkheid vaak lijkt te spreken ligt de rede voor de hand.…

Verstand, je gebruikt het of je gebruikt het niet. Je hebt het hart of een harteloos verdriet.…

meisje met je mooie gezicht in de zon naar de schaduw geroepen door een ingeving om niet verminkt te worden door vallend geweld in je gezicht lees ik nu nog de engel die jou eens riep…

Het dier dat mens heet Staat gelaten stil Kilometers stilstand Mooi gepoetst metaal Duurbetaalde blikken dozen Met de filemeldingen op één Ik zit en staar gedachteloos Naar groene weiden Waar stomme schapen slapen En koeien met hun poten In verkoelend water staan Mijn kont kleeft aan Het luxe leer terwijl het Asfalt trilt en de airco…

Apetrots sneed ik met mijn messcherpe verstand in m'n eigen vlees.…

ik leef uit de hand van een poëet hij denkt zwart en ik wit aan zijn verstand ontleen ik mijn geschrijf hij laat mij aanmodderen in mijn bestaan hij weet wie ik ben langzaam maar zeker komt hij tot oordeel van mijn daden…

Nu denk ik, laat ze maar praten, ‘k heb de snelweg reeds lang verlaten, maar misschien is dit wel ons lot, als hebzucht met verstand en weten spot.…

De professor stelt vragen en laat ze rijpen – tot de breinpluktijd.…

Naar daar waar men niets meer vindt Mijn gelaat verminkt tot bloedens toe Mist nu de gladde aanschouwelijkheid Raven ontfermen zich over mijn resten Zij scheuren gedreven mijn ogen los Angstig om slachtoffer te worden…

goethe zei ooit: al wat verstandig is,werd reeds gedacht ,bedacht en gezegd. we moeten het enkel,nu, met andere woorden vertolken. dit lijkt een beetje, op wat wij in de kempen zeggen: er is niets nieuw onder de zon.…

Een glimlach, verminkt. Hoop, verdwenen....…

Wie door een amputatie is verminkt Zit -zonder borst- heel diep in de ellende. Verzekerd wordt, die zich tot Menzis wendde: “Mevrouw, u wordt na één keer uitgevinkt. Al hebben wij beslist met u te doen, Bij ons draait het alleen maar om de poen.”…

Verhiervandaan midden in de woestijn een uitgemergelde moeder aan haar borst een kind huilend van honger en pijn Een jonge soldaat zwaar verminkt amper man eigenlijk nog kind God waarom moet dit zo zijn…

de foto van het roze lint dat vastgestikt nog net de tepel zichtbaar laat schokt diep volmaakte borst nu wel verminkt maar waar, dacht ik, wanneer er niets meer is hecht je in hemelsnaam dan nog het lint…

Ik verlang naar verlamde armen een verminkt gezicht diepe wonden met korsten gedicht verbrijselde botten in blauw en rood gekleed een lichaam vol pijn voor mijn hart vol van leed…

Ooit goudgeel wuivend korenveld verminkt door woeste voren de golven wreed onderbroken ...de harmonie verloren Ondoordacht vertrapte toekomst bedekt met stervende aren vertwijfeld brodeloos zijn ...het niet kunnen verklaren…

in dit leven gemangeld & vermalen vermorzeld & verminkt maar nooit stuk gegaan niet verslagen, of bij de pakken neer nee, keer op keer weer opgestaan opgewekt met liefde & levenslust m'n zus, zij rust…

Die mammoetmoeder leek wel zo verminkt, Dat je mag vrezen dat het zaakje stinkt.…

Je zou zeggen gebruik je verstand Maar je gevoelens neemen vaak de overhand Je verstand zegt je vele dingen Maar toch zie je het gevoel weer winnen Gevoel heb je niet altijd onder controle Gevoelens nemen vaak de overhand En je luistert niet naar je verstand Je verstand zegt dat je niet alles mag willen Maar verstand kan het meestal niet van…

na de vloedgolf dendert de grillige dood - zij klopt niet aan - ongenood de verminkte wereld binnen de zoekgeraakte zon kleurt zwart bij de verweesde aanblik van de onverbloemde rauwe dood tasten in het ontluisterende duister naar de onvindbare weg…