Alle inzendingen over Vermoeid verbroken

Mijn kaars brandt aan twee kanten het vuur vlamt verteerd door gedachten Verlicht en verloren verwacht toch verdwaald verdoofd en verspeeld vlinders vermoord Een vlucht naar het einde gezwommen verzopen vechtend tegen de stroom in vermoeid verbroken ...…

De stad in mij is vermoeid door een oeroud verdriet. Zware woorden klinken tegen de gevels die scherp omlijnd zijn in de eerste dagen. De bruggen overbruggen diepe sombere waters Geen lach weerspiegelt. Hoe schoon en mooi het klonk en was Het verbond is verbroken. De stad breekt zichzelf af Ze geeft niet meer Ze gaf…

Wandelaar, om u de waarheid te zeggen u kunt zo moe van het lopen niet zijn als ik van het leggen.…

Lief heb ik Jou zoveel Je bent Mijn lichaam En gedachte Mijn twijfel In de nachten Zonder jou Aan wie Wie ik ben Wat ik zou willen Anders dan jou…

Hij zag er vermoeid uit ik wilde hem verlaten zijn magere hand ging omhoog Ik wachtte Hij zei niets lag achterover met zijn ogen gesloten een tochtvlaag ging door de kamer de kaarsen sputterden Schaduwen bewogen er kwam duisternis over zijn gezicht het licht brandde weer gestaag Ik zag zijn ogen, die me, nog helder uit hun diepe kassen…

elke afwijzing een stapje verder op weg naar nergens heen. tot geen poging meer tot inkeer want dit pad keert nimmer weer steeds weer verder naar beneden tot het onbegrensde dal waar tot de dag van heden nooit een mens je zoeken zal Ook dit leven heeft geen grepen dus steeds kansloos stort het neer nimmer wordt er iets begrepen en de…

Hij zag er vermoeid uit ik wilde hem verlaten zijn magere hand ging omhoog ik wachtte hij zei niets lag achterover met zijn ogen gesloten een tochtvlaag ging door de kamer de kaarsen sputterden schaduwen bewogen er kwam duisternis over zijn gezicht het licht brandde weer gestaag ik zag zijn ogen, die me nog helder uit hun diepe kassen…

vermoeidheid is een reden om eens geen gedicht te schrijven... leemte is misschien een beter alibi ofschoon uit leemte iets kan groeien dat wellicht beklijft en zich toch weer laat beschrijven…

En zwijgend leggen wij onze vermoeidheid In het gras, en de jaren die zwaar En donker sliepen in de zoom Van onze jas ontbloten zich daarboven In een jongenskeel en dansen op En neer in een vochtige meisjesmond Als wij, de grote mensen, moe zijn Van het praten, Van het praten, Van het praten met elkaar, Gaan wij de tuin in en verzwijgen…

verveelde gezichten op hun bestemming aangeland snel achter de pc want het werk moet af en in de lunchpauze er even tussenuit op een draf tot een uur of 2 De middag vliegt voorbij dan staan we weer in de rij voor trein en bus of in de file :-( we hebben het weer geklaard de dagelijkse klus we ploffen neer op de bank voor de buis vermoeid…

Geen gedonder maar schouders eronder geen geklaag maar doorgaan gestaag het zit niet mee maar sterk zijn voor twee Helaas wil dit niet altijd lukken lijkt alles als loodzwaar te drukken voelt 't kleinste ding als mokerslag op zo'n "alles zit tegen" dag Terwijl je diep van binnen weet: dit is het vergrootglas dat vermoeidheid heet…

oude koolwitjes boven vermoeide bloemen vleugelwieken zacht laatste eitjes zijn gelegd herfstregen talmt nog even…

Ze trok zijn aandacht, maar liet die vallen, en toen -- raapte ze scherven.…

In schier onmogelijke taal gaat het gerucht dat wat verbroken of gebroken is zijn eigen schoonheid heeft en niet verloren is. Dat staat vast, onomstotelijk, zegt het gerucht.…

Je koffiekop bleef liggen, Roerloos op het parket, Alsof het nooit, Met brute kracht, Van de tafel werd gestoten. Alsof je nooit, Boos opstond, En ik niet huilde, Toen de deur werd gesloten.…

Ongeschreven wetten zetten een streep door onze diepe vriendschap die langzaam wegsijpelt uit mijn hart groen gekleurde jaloezie van opgedrongen kant steekt maakt stinkende wonden die zullen helen met de tijd de littekens blijven zichtbaar…

in mijn Hof van Eden flirten met het licht van Haagse Schoolschilders. en de nobele nimf Eva vereert mijn adamsappel en slikken wordt moeilijk en praten lukt niet meer en ik verlies alle puntjes op alle i'tjes, maar vind er twee terug om te plaatsen op de 'ij' van het woordje 'paradijs' waar Eva en ik zijn aanbeland. en het…

het blad waar ooit beloften op bevestigd werden lijkt te zijn verdwenen in ’t vroege ochtendlicht waar vale geheimen zich onkreukbaar wanen reit zonlicht onbezonnen de kamer in om dromen te verdonkeremanen…

toen de sneeuw verdween werd de stilte verbroken in en om me heen…

Verbroken woorden Bestaan alleen uit letters Geen herinnering…

verbroken contact alleen een boek met foto's ergens in een kast…

Ik zie het in je ogen ze bekijken mij zo ijskoud ik kan lezen wat er staat, lief zie dat je niet meer van mij houdt Ik kan het niet meer veranderen kon ik maar mijn leven dromen dat wat er tussen ons is gebeurd had allemaal weer goed gekomen Ik weet nu, wij samen zijn een boek dit is was ons laatste hoofdstuk teveel ezels-oren in de liefde…

Op het spoor Een zwaaiend handje Heel even maar En toch zo duidelijk Even verbonden Met een moederhand Ineengestrengelde vingers Klein en groot Woest verbroken Getrokken uit de veiligheid Heel even maar En toch zo duidelijk In de trein Een zwijgend mondje Ogen die spreken Een vuist gebald…

Een jaar lang kwam je in mijn leven en we deelden, op een afstand welliswaar; Lief en leed. Als twee kometen die, uit oneidige verten, even in elkaars baan samen, de weg vervolgden. Maar plotseling keek ik opzij De mail, chatbox of msn en zag dat jij er niet meer was. Verdwaalt of uit de koers geraakt? Mijn massa is te klein om je nog…

de vlam is steeds lager, het vuur is bijna uit, de antwoorden steeds trager, onbegrip waar je op stuit, hoe heeft het zover kunnen komen, al die jaren leken zo goed, niets is er over van de dromen, en nu maar zoeken hoe het verder moet, maar kijk eens in de spiegel spontaan, voel wat je ogen jou zeggen, jij hebt je best gedaan, dus je…

diep van binnen weet jij heel goed, dat jij hem moet vergeten, naar voren kijken dat moet, weg met het verleden, jij ja jij weet heel goed, dat jij haar moet laten gaan, naar voren kijken dat moet, jij zult op eigen benen moeten staan, maar mijn god voor beiden doet dat pijn, pijn om alles te moeten laten varen, want samen was het ook…

Het wereldrecord van Slovenië is hierdoor verbroken. In Espelo is het record verbroken, Men bouwde maandenlang met veel geduld Een zesenveertig meter hoge bult, Die ook nog ritueel wordt aangestoken. Chapeau, wat men in Espelo daar fikste: Ze hebben mooi de langste en dikste.…

De betovering Verbroken! Mijn droom Als flarden nevels Weggeblazen! Op de golven Der wind Uiteengespat!…

Ben mezelf voorbij gelopen Zo ongenadig hard voorbij gelopen Door alle grenzen heen Mezelf uit het oog verloren En ook jou, en ook jullie Zie ik niet meer, Heb het contact verbroken Zonder het zelf te beseffen - Heb alle records verbroken, Score niet meer waarneembaar In de tijd, ik heb buiten mijzelf gerekend, Ben terecht gekomen…

Werkend leven alles gegeven geveld vermoeide held geleden gestreden uitgeteld vermoeide held afgeschreven niet opgegeven sta versteld vermoeide held opgeveerd teruggekeerd hersteld moedige held…