Alle inzendingen over Vermorzelde

Ze versierden m'n handen met doornen ketende mijn voeten plukte de roos uit mijn schoot Vermorzelden me onder het gewicht van granieten stenen gebrandmerkt met al degene zonder naam Kom ik steeds dichterbij; bij de draad om de knoop te ontwarren…

In zo’n vermorzelde stad kon je Bijvoorbeeld zitten eten Met steengruis op de rand van je bord Als je geluk had En eten En van het bord was allicht een schelfje af…

Het leven had haar vies gemaakt tranen vermorzelden haar hart ze bleef lachen door haar oneindige nacht heen opdat anderen niet zouden zien hoe gebroken ze was en hoe alleen.…

(vrij naar 'Coeur supplicie' van Arthur Rimbaud) Mijn hart is zeeziek en het hangt te kotsen over de reling van een bombastisch cruiseschip, vergiftigd door tabak, alcohol en goedkope soep. Ik word uitgelachen door een troep wolven, die met bloedbesmeurde bekken hun scherpe snijtanden in mijn bevende hart kerven. Het woest verscheuren.…

ik zag de bloedrode kleur van granaatappels het wendbare gedwarrel van de granaatrode vlinder ik zag de bloeiende pioenroos in de tuin het karmijn op jouw lippen in het zonlicht ik zag de vermorzelde schelpen in het zand…

Het nieuws is door de machtigen gekaapt En wordt als hoer misbruikt, verkocht, gegijzeld De waarheid wordt vermorzeld en verbrijzeld Zodat geen mensenziel meer rustig slaapt Want alles, alles, draait om macht en geld Nieuws is het oudste wapen van geweld…

vergeten aangespoeld in verte dor land vage schim tastbaar voor enkeling onrustig in schemering loze winden dwalen vermorzeld door vermalen opstaan verdrukking gesterkt gericht op victorie overwin!…

in dit leven gemangeld & vermalen vermorzeld & verminkt maar nooit stuk gegaan niet verslagen, of bij de pakken neer nee, keer op keer weer opgestaan opgewekt met liefde & levenslust m'n zus, zij rust…

hoe klopte hij aan bij vermorzelde deuren verdwenen sprakeloze goden glansloze stenen en zo kwam het dan dat de mens met wat overbleef ondraaglijk alleen over de verlatenheid schoof…

de censoren zijn het tellen van woorden uitknippen van zinnen meer dan zat onleesbare brieven arriveren of sterven een vroege dood in de versnipperaar een ongeteld anderhalf kantje max dan maar de onbegrepen rijkdom van de taal vermorzeld met geen pen te beschrijven: de lieve brief aan je kind…

vervlochten haar haar verstikkende normen vermorzelden haar…

hij struikelt en stottert de dichter zonder pen zoekt beschutting in een mangrovebos van zoute ondoordringbare woorden waar geen raam uitzicht bieden kan vermorzeld onder de wielen van zuigende angst aangeraakt door een fluorescerende schoonheid dompelt hij zich in verrotting en vindt in stille duisternis zijn bevrijding hij vliegt…

verscheurd, verlamd, vermorzeld vanbinnen donkerzwart vermindert met de dagen ware marteling en smart ware het gepland een effectieve marteling zou t zijn ik sta op het punt mijn meest duistere geheimen in ruil voor pijnloosheid te spillen whiskey biedt het enige soelaas paracetamol en ibuprofen kijken werkloos toe…

in het aloude Mokum vonden zij na pogroms een wijkplaats aloude zeden en gewoontes leefden voort in tijdsspan tussen leven en dood bruiloften waren uitbundig na de huwelijkssluiting vertrapte de bruidegom een glas de brute laars van haat vermorzelde miljoenen levens toen, maar ook nu N.a.v schilderijen door Mels Sluyser…

nu ruisen de bomen in de lucht van koeienstront en apen in zacht gedempte stralen als je aan mij denkt herinner mij mijn woorden in de schittering van het zwaard dat de draak vermorzelde de zwarte kopie aan de andere kant van de doodsrivier als je aan mij denkt herinner mij mijn woorden voor nu en later…

wat ooit bijzonder was is verdwenen weggevaagd alsof het nooit heeft bestaan het bijzondere opgeslokt door het alledaagse maar het was er nog wel een glimp schitterde en straalde in diepe duisternis je zei, dat je het ook zo voelde maar vermorzelde het bijzondere smeet de stukjes weg en verdween nu is het weg dat bijzondere…

wat ooit bijzonder was is verdwenen weggevaagd alsof het nooit heeft bestaan het bijzondere opgeslokt door het alledaagse maar het was er nog wel een glimp schitterde en straalde in diepe duisternis je zei, dat je het ook zo voelde maar vermorzelde het bijzondere smeet de stukjes weg en verdween nu is het weg dat bijzondere…

Ik leef niet meer in de schaduw van mijn zelfkant, vermorzeld vertraag ik, ‘k heb mezelf niet meer in de hand. Door de waanzin van verzet strompelt mijn pijn krom en gebogen, stemloos zinkt mijn hart in het duister, de waarheid heeft nog nooit gelogen.…

Het scherp gestoken zolderraam, als gat onovertroffen, en het dagelijks bewegen; men zal er maar tussen vermorzeld - verontschuldigingen als wormen door de dag, die daardoor vrucht zal dragen, zich zal slagen.…

Je pakt me bij de lurven als een bok laat me draaien als een tol totdat ik wankel links of rechts om mij te ketenen gedwee en volgzaam op mijn grond in mijn licht uitstralende bloementuin waar je de lelies vermorzelde en de doornen plantte niet wetende dat de wortels met elkaar verbonden blijven in vruchtbare aarde…

Ik likte aan mijn bloedende poot, terwijl mijn bloedspoor mij verraadde en wrede hondsdollen mij vermorzelden.…

de bodem van de rivier is bezaaid met lijken de aarde waarop ik loop is bezaaid met lijken de lucht zwevend boven mij is bezaaid met lijken beklemd hart zeer ademhaling stokt hallucinant het verleden, mijn verleden komt met mach 9 dichterbij voorbij, haalt mij in blaast mij omver vermorzeld mij schept een toekomst die niet de mijne…

Meedogenloos zetten de tanden zich in het vlees het rode vocht gúlpt naar buiten de kiezen verscheuren, vermalen de prooi je hoort het kraken als de kaken sluiten De vermorzelde vlezige pulp voelt zacht de tong tongggleert het, loom ontsteelt de laatste druppels vocht zonder ook maar enige schroom Een simpele slok bezegelt dan het lot levert…

Knisperend kraken zolen ik plet de slakken dood die groene onderkruipels moeten subiet vermorzeld. Het adellijk loof kaalgevreten door het vunzig ongedierte van horden rups en bladluis in walgelijk wuft gewemel. De tengels kringelen omhoog als bloedbestorven slagaderen snakkend naar het uitspansel van onbedoezeld zuurstofrijk.…

De kogel slingert, puntloos beukt hij erop los Tot splinters, gruis vermorzeld verdoemd tot bulken puin. Gewond zonder dekkleed aan ’t is enkel nog geraamte trillend, onder het geweld trekken haar wortels samen. Ze niest en proest en huilt het hele nest bevuild bij elke stoot ziet ze rood haar statigheid verdwenen.…

Het geluid van de stilte wordt versterkt door het vallen van de dominostenen ze gaan allen in dezelfde richting zo zijn wij gevangen in het lijden waarom worden zovelen gepest vermorzeld in de spelonken van de ziel in een vergiet kan men zich verliezen En toch is het leven spannend alleen gevangen met je lichaam, maar niet met je ziel…

Soms doemen doden op zoals gisteren mijn moeder (1913-2009) toen geen vliegtuig vloog geen trein noch tram reed vrachtwagens omwaaiden voetgangers vleugels kregen bomen auto’s vermorzelden sommigen een engeltje droegen op het nippertje uitwijkend voor vallende brokstukken van daken, gevels en muren Mijn moeder zou niet wijken zij zou met…

en dacht hij 'onbemind kind' terwijl haar voetstappen geen sporen nalieten in het hoge tapijt, zij in stilte schreeuwde om liefde, maar hij onmachtig was, hij, de hogepriester van de Sophia, zeg maar buitensporig drugsgebruik, toen besefte hij even dat het niet Ingrid was die zou sterven, maar hij, want het bericht van haar zelfdoding vermorzelde…

wat hun gedroomde toekomst was die eens hun verleden ook zou zijn plots blijken eens zijn dagen geteld door de eigen kracht is hij geveld wordt zijn grootse kroon te dragen voor zijn stam te machtig en te veel waar hij geboren wordt sterft hij ook als na stil gestreden verloren strijd zijn hart gebroken de ziel ontworteld hem zijn takken vermorzeld…

Een storm raasde over land, vermorzelde de dijken, deed vluchten iedereen, het eerst gingen de rijken, als laatsten de mensen zonder geld, uit de sloppenwijken... De beelden hier op het Journaal vertellen het afschuwelijke verhaal van Katrina in een slecht humeur, zij raasde en tierde, en zegde leed aan van deur tot deur...…