Alle inzendingen over Willem Kloos

het is aan te bevelen bloemen in den knop te breken want voor je het weet is een ander je voor geweest hendrik (met posthume excuses aan Willem Kloos)…

Willem Kloos snelt op de jongens toe, ik durf niet te kijken hoe dit afloopt, als hij ze maar met respect behandelt denk ik nog. als ik opkijk zie ik niet ver van de jongens een bundel met zijn gedichten liggen, het is de vraag of ze hem opmerken. antonie…

Ik ben een God in ‘t diepst van mijn gedachten Zei Willem Kloos en ja hij ging zijn godgelijke gang Duizend gedichten - levenslang Totdat hij werd als God die hem - zo wil Het tegenwoordig - Reeds lang geleden voorging Hoe kan het toch dat hij die zo groot dacht Al jarenlang steeds zachter drukt op wat hem onderligt aan aarde En dat…

Yellema Willem Kloos en Egmond van Herendael Martinus Nijhoff en Anneke Brasinga Gerard Graudiaan en Geert van Istendael Willem de Merode, Redbad Fokkema J.J. de Stoppelaar en Henk van der Waal Esther Jansma, Adama van scheltema Theodoor van Rijswijck en Albert Verwey Gerrit Kouwenaar en Anton van der Stok J.C.…

(met dank aan Willem Kloos) ik ben een God in ’t diepst van mijn gedachten het Haagse luchtruim is mijn hoge troon ik wijk niet voor de dreiging en de hoon van hen die mij vervloeken en verachten Oost-Indisch doof ben ik voor jammerklachten een stad aan zee, ik ben een autochtoon u bent lakei en veegt mijn straatje schoon mijn schrikbewind…

Met dank aan Willem kloos…

Op een portretfoto van Willem Kloos uit 1894, hij was toen 35 jaar, zie ik zijn lodderige, eenzame, lege ogen en de blik naar bovenaardse verten of Atlantis-taferelen. De Amsterdamse bacchanalen ijlen nog na in zijn zwaar getormenteerde ziel, die gebroken is door de onderdrukking van zijn homoseksualiteit.…

(voor Willem Witsen) Je huisde in Oosterpark 82 te Amsterdam, waar alle kopstukken van de Tachtigers langs kwamen en bivakkeerden om te bomen en te zuipen. Je had vooral een zwak voor Willem Kloos, die leed onder zijn homoseksuele aandriften en een verslaving aan de alcohol.…

. ------------------------------------------- Redactie: Rond 1894 schreef Willem Kloos een groot aantal schimpsonnetten, waarin hij voormalige vrienden ervanlangs gaf. In bovenstaand gedicht moest Arnold Aletrino het ontgelden.…

[dit naar aanleiding van deze bekende regel van Willem Kloos: 'ik ben God in het diepst van mijn gedachten...' als je daarop voortborduurt...?]…

Tegenwoordig, Willem, dicht men emmers emotiepoëzie... Niet ver van jouw gedachtegoed: C.L.O.S.E.! Je past nog naadloos in het heden.…

...toen hij verscheen scheurde de hemel in een wilde glans en één uur lang is het hier brandend licht en warm geweest. Niemand was zozeer mens, zo schaamteloos en zonder voorbehoud heerser en prooi; geen onzer heeft in heerlijkheid en pijn zichzelf zo reddeloos vergooid aan pracht en laagheid, niemand heeft ooit een kostbaar leven zo blindelings…

de dichter droomt van oeverloze stromen die traag door een oneindig laagland gaan hij peinst over de zin van het bestaan en wat er na de dood zo-al zal komen hij is een god in ’t diepst van zijn gedachten z’n ganzenveer bedwingt het perkament beschrijft de wolkenvelden die frequent extase of een zwaar gemijmer brachten hij weent om bloemen…

Het schemeren legt intiemheid in de wereld -- tederheid in mij.…

Drinkebroer, laat me nu maar los, we hebben genoeg feest gevierd, het boeren wordt te erg, mankepoot, Korsakov staat voor de deur en wil naar binnen. Ik heb me genoeg in jou verdiept, kom op, dichters onder elkaar, ga nu maar bij een ander de boel op stelten zetten of liever nog, donder op naar de hemel, deprimongool! Ga je eeuwige roes uitslapen…

Hij koos de kant van Kloos, heer Woordeloos want Willem was een Tachtiger van woorden kunstenaars die dichten over roos en korenbloem in zonneweiden en sonnetten als van Perk uit de antieke doos Maar hij maakt zich er als Jantje van Leyden licht van af, 't is zonde; ben ik boos?…

De gekken zitten in hun kerkgebouw Als stomme mummiën: met stenen ogen Staren ze onwendbaar langs de lage bogen En horen van Geloof en Liefde en Trouw Uit 's herders mond, die kalmpjes staat en nauw Iets hoorbaars voor een oirbaar mens kan pogen Te geven aan de onzaal'gen, die bedrogen Om 's werelds eêlste goed, zien lauw en flauw. Dan…

Der mensen hoogste smart is wonderbaar. Zonder gelach, zonder geween, lig ik gestrekt, beweegloos gestrekt, starend en stom, in de nacht. Paarden-getrappel en wagen-gedraaf, donkere vormen bewegen zich zacht in de donkere nacht... donkere vormen, zonder gerucht, en ik zucht... Paarden-getrappel en wagen-gedraaf, paarden en wagen draven…

O, rozen, droef en schoon, ik heb u uitgekozen Voor àl mijn koude doden, rode en witte rozen. Rozen om 't dode haar, rozen op armen en borsten Vallen met zacht gebaar, of zij niet vallen dorsten. Rozen voor ieder, die met lachen, of kussen, of groeten, of schone melodie Mijn leven wou verzoeten. Rozen voor mij slechts niet, voor…

Aan Frederik van Eeden De Zee, de Zee klotst voort in eindeloze deining, De Zee, waarin mijn Ziel zichzelf weerspiegeld ziet; De Zee is als mijn Ziel in wezen en verschijning, Zij is een levend schoon en kent zichzelve niet. Zij wist zichzelven af in eeuwige verreining, En wendt zich altijd òm en keert weer waar zij vliedt, Zij drukt zichzelve…

Ik denk altoos aan u, als aan die dromen, Waarin een ganse lange, zalige nacht, Een nooit gezien gelaat ons tegenlacht, Zo onuitspreeklijk lief, dat bij het domen Des bleke ochtend, nog de tranen stromen Uit halfgelokene ogen, tot we ons zacht En zwijgend heffen met de stille klacht, Dat schone dromen niet weerrommekomen... Want àlles ligt…

Nauw zichtbaar wiegen op een lichte zucht de witte bloesems in de scheemring. Ziet, hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht, een enkele al te late vogel vliedt. En ver, daar ginds, die zachtgekleurde lucht als perlemoer, waar ied're tint vervliet in teêrheid... Rust. Oh, wondervreemd genucht! Want alles is bij dag zó innig niet. Alle…

Gij zijt niet slecht geweest: gij waart slechts zwak, Om niet in Mij te g'loven, die u liefde. Gij waart een kind, dat àl zijn speelgoed brak, Wanneer het langer niet zijn speelgoed b'liefde. O, kind.... IK wàs geen kind! IK ben 't, die kliefde Dit mijn schoon hoofd, zo sterk eens, tháns zo wrak, Omdat ik niet met mijne grote Liefde Alleen…

Zoals daar ginds, aan stille blauwe lucht, Zilveren-zacht, de half-ontloken maan Bloeit als een vreemde bloesem zonder vrucht, Wier bleke bladen aan de kim vergaan, - Zó zag ik eens, in wonder-zoet genucht, Uw half-verhulde beelt'nis voor mij staan, - Dán, met een zachte glimlach en een zucht, Voor mijn verwonderde…

O, dat ik haten moet en niet vergeten! O, dat ik minnen moet en niet vergaan! Ach! Liefde-in-Haat moet ik mijzelve heten, Want geen kan de andere in mijn hart verslaan. In droef begeren heb ik neergezeten, In dreigend gillen ben ik weer opgestaan... Wee! Dat ik nooit dat bittere brok kon eten, Van stil te zijn en héél ver weg te gaan.…

De bomen dorren in het laat seizoen, En wachten roerloos de nabije winter... Wat is dat alles stil, doodstil... ik vind er Mijn eigen leven in, dat heen gaat spoên. Ach, 'k had zo graag heel, héél veel willen doen, Wat Verzen en wat Liefde, -- want wie mint er Te sterven zonder dees? Maar wie ook wint er Ter wereld iets door klagen of door…

Ik zal mooi dood-gaan, als een vlammend vuur, Dat ééns nog flikkerde in zijn schoonste gloed, Eer 't gans geblust was. Want als enig goed, Rest mij de schoonheid nog, een korte duur. Hoe zalig is dat nu, wanneer ik tuur Naar mijn gedachten in hun brede stoet, Die álle schoon zijn, en niet één die doet, Of zij wou vlieden uit Mijn hoog Bestuur…

Nauw zichtbaar wiegen, op een lichte zucht, De witte bloesems in de schemering - ziet, Hoe langs mijn venster nog, met ras gerucht, Een enkele, al te late vogel vliedt. En ver, daar ginds, die zacht-gekleurde lucht Als parelmoer, waar iedere tint vervliet In teerheid... Rust - o, wonder - vreemd genucht! Want alles is bij dag zo innig niet.…

Ik ween om bloemen, in de knop gebroken En vóór de ochtend van haar bloei vergaan, Ik ween om liefde, die niet is ontloken, En om mijn harte dat niet werd verstaan: Gij kwaamt, en 'k wist -- gij zijt weer heen-gegaan... Ik heb het nauw gezien, geen woord gesproken: Ik zat weer roerloos, nà die korte waan In de eeuwge schaduw van mijn smart…

Ik ben een God in 't diepst van mijn gedachten, En zit in 't binnenst van mijn ziel ten troon Over mij-zelf en 't al, naar rijks-geboôn Van eigen strijd en zege, uit eigen krachten. - En als een heir van donker-wilde machten Joelt aan mij op, en valt terug, gevloôn Voor 't heffen van mijn hand en heldre kroon: Ik ben een God in 't diepst…