Alle inzendingen over Woordloosheid

Een gek zette al zijn woorden zonder schroom op internet. Waar ze elders enkel stoorden, bleken ze daar nu juist in trek. Toch zou de gek gaan kniezen, hij kon niet spreken van verliezen, want men ging er aan de haal met zijn gedachten en zijn taal. Die gek slaat nu verwoed de trom: woorden keer weerom, weerom.…

Uit het stof, kwam voort het zwijgen, daaruit het eerste woord, omdat er niets meer was, was het sprakeloos, alleen de stilte aangehoord, er viel niets meer te wegen uit de zee die steeg, daar ontstond een laatste woord, verbond daarin alles met wat lijdt te leggen, maar dat is nooit genoeg, dat woordloze blijft leeg, of de dood heeft…

Zijn ogen waren niet te zien De zwarte klep diep naar omlaag gaf schaduw en bracht afstand aan Een kloof die niet meer viel te peilen en onbekendheid liet bestaan Zijn ziel was langzaam rauwgeschuurd Elk woord etste een nieuwe groef Was als azijn in open wond Na lange jaren van miskenning kwam geen klank meer uit zijn mond De drukte in…

Woordloos en blind zullen We elkaar weten te vinden, Ook als De taal niet meer bestaat, De zon opgehouden is Met schijnen, Het licht zich Niet meer kennen laat…

geen volzinnen zullen ooit meer uit jouw pen vloeien daar jij woordloos opging in de mist…

aan de hemel staat woordloos adem ik geluk dat een zuiver en glashelder ogenblik van zachte heimwee is…

je haar piekt weer zo eindeloos fotogeniek ogen spreken in het breken van licht dwalen door het vertalen van mijn blik woordloos lach je fluistert stil ja ik wil…

Niets tussen mijn zinnen kan woorden beminnen niemand anders dan jij met lichtschetsende wanen, verdwalen van dwalen deze nacht in bewondering van een woordloos bestaan.…

overrompelend speelt muziek woordloos verlangen melodieën komen nog voor het horen uit het diepst van mijn hart tranen zijn de pijn van ervaren hoe ongrijpbaar dichtbij geluk kan zijn…

Als jij mijn handen vastpakt In een woordloos gesprek Houd me dan stevig vast Lees me Voel me Houd van me Zoals ik van jou Fluistert de wind Haar woorden In zijn hart…

als jij mijn handen vastpakt in een woordloos gesprek houd me dan stevig vast lees me voel me houd van me zoals ik van jou fluistert de wind haar woorden in zijn hart…

Zachtjes loop ik op mijn tenen alles is sereen Ik kijk om me heen heel stil verklaren kan ik niet Maar het maakt me woordloos stille kracht die mij De kracht geeft om het negatieve te negeren…

Je hemelsblauwe parels keken dwars door me heen Een kostbaar wit kraaltje smolt in mijn champagneglas Ik proefde begeerte in je vreugdedans Woordloos dreven wij in een luchtige bloemenzee…

Hoop is 't gevederd ding hoog in de ziel gezeten dat zingt een woordloos lied; 't wil van geen zwijgen weten, en in de storm gehoord ken 'k zoeter klanken niet.…

stoïcijnser heb ik je ogen niet gezien kwetsbaarder liet jij eerder nimmer intuïtief weten waarheid zijn het woordloos schermen laat mij triest spelen herdenken en ik ik ken en rust…

nooit heb ik dat woord gezegd zwijgen is terecht als ik de letters in je ogen lees ga ik over de schreef trek me terug en vlucht in consternatie stilte verkilt woordloos sterft de confrontatie…

waar stilte haar vleugels uitslaat daalt rust en ontspanning langzaam neer gaan oog en gebaar in een woordloos gesprek waarbij beelden slechts herinnering blijven…

dood als ik ben doolt daar in toekomstig onbestemd verleden die dame die mij met haar oog moordde mij woordloos doorboorde en dovend spoorloos wegsloot in verdoken oorden: geen botje bloot geen smsje geen flesje meer geen troost…

Wees rustig blijf kalm als een woordloos gedicht dat onleesbaar vult het wit van onschuldig papier. Refrein na refrein zingt het zijn lied van de leegte van het eeuwig slapen van het onhoorbaar zijn.…

kleine lijntjes punten en strepen heb ik ontdekt in de mimiek van je gezicht in eerste tekens van jouw lichaamstaal rondde je lach priemden ogen apart pas later in woorden en zinnen kwamen boodschappen diep van binnen zonder enig geluid in samen deelden we woordloos ervaringen uit bepaalden zaken voor dag en nacht in een…

Zacht en aaibaar is haar huid en koud; gehakt, geraspt, gepolijst schreeuwt ze woordloos naar wie maar naar haar wijst.…

Ik ben bijna zover dat al dat geschrijf me niets meer kan schelen, nog even en ik ben vrij van dat nare gedoe om sporen na te laten, terwijl dat nergens op slaat. Mijn diepste zieleroerselen worden door onkundige pooiers genadeloos om zeep geholpen. Fossielen dekken de lading niet en aan nieuwe hiërogliefen hebben wij ook niets. Ik…

koester de leegte op het papier herlees ongeschreven boeken staar je blind op het grote niets beschrijf woordloos je emotie en de warmte van gemis…

ik leg m'n oor te luister geroerd door de toon van melancholische strijkers nemen zij mij ogenblikkelijk mee naar verre oorden daar waar toewijding de boventoon voert men elkaar woordloos verstaat…

een ongedeeld woordloos ogenblik het verwarde gemoed scheept niet aan blijft bezwaard voor de drempel hangen het zoekend oog valt niet samen met het onvindbare de naar binnen gerichte blik het laat zich niet vangen door het oog van de camera…

je zingt tot wolken je volgen oplossen in lied de zon je melodie kan laten schijnen in blauw zonder verdriet mag ik je vangen in de kleur die is blijven hangen en woordloos bloeit op de bloem die wiegt op het refrein van jouw lied…

ik keek je aan jij lachte ons geheim signaal in een groet met doelgerichte pas ging ieder zo zijn eigen pad langs kleine ongekende sluipwegen die naamloos het landschap plooiden naar onze plek de stek die wij al een levenslang in ongestoorde vriendschap delen in hier woordloos samenzijn doet het leven soms minder…

ik ben bang voor de stilte die toekijkt bij ons woordloos gesprek oordeelt over mimiek en gebaar argumenten weegt in licht of te zwaar ooit was er de hand die reikte en een verlossende blik op beider gezicht maar er is enkel ruis en venijnig gesis op de golflengte van stemmen die geen enkele overeenkomst kan brengen over…

waar je staat zag witte nevels de mistige horizon kussen in de koude stilte van morgen voelde hoe onze banden braken toen jouw ogen mijn waarheid raakten doodlopend trok ik mijn cirkels recht kwam dwalend hard op mijn bek terecht woedend trapte ik jou van mij af terwijl ik nog altijd veel om je gaf verstikkende liefde een woordloos…

ik zag de ogen van de schreeuw haar blikken woordloos van verlaten de laatste stap brak af bewegingloos ervaarde ik haar zwijgend praten een mokerslag die mijn gevoelens niet ontzag die mij verwondde tot in de diepste gronden maar ik loop door nee struikel over al die sprakeloze monden vol aangeprate zonden door schuld gestild…