Alle inzendingen over ZWEVERIG

Op wind wil ik me laten drijven met vleugels sterk en groot zweven tussen wolken genieten van de zon gewoon zweven zonder zorgen kijken op de aarde neer op thermiek en zachte stroming over velden, heuvels en rivieren weg van al dat druk gewemel naar heerlijk stille plek in gedichten denken tussen weelderig groen.…

Zweverig droge denker met jawoord getakt witte vredesduif het is zo donker mijn lief zo donker doch spitse komeet waar aan de maan zich warmt tot dat het nieuwe licht verlicht het masker valt scheerslags langs dodenmasker ademnood verwoest de kruin van een oeroude boom het is donker zweverig zuur en nat.…

't Is of de schucht're maan zich wil omgeven Met breder floers van zwaarder wolkgordijnen, Nu ik het laatste schijnsel zie verkwijnen Van 't zwanendonzen licht, dat was gebleven. Maar zie, daar laat Seléne de ogen even Weer weiden langs de wolkenlijnen, Doch om weer even haastig te verdwijnen : Zij mijdt de blik van wie op aarde leven:…

Paulus breekt hartstochtelijk baan Jacobus beschouwt overleggend Johannes toont vaderlijke liefde Petrus oordeelt de wereld bedachtzaam deze bekende boodschappers vullen dankzij krachtige brieven menselijk denken met vorsend geloof zijn tezamen een grote bijenkorf vol zware honingraten waar het krioelende volk streng keurend en arbeidend…

Die innige zoen Teder, zacht en Voorzichtig Zwoel en zweverig Vlinders In mijn buik Roze dagen met Rode gezichten…

De zweverige spitsen van bergen en wolken vormen een zandloper. Inhaalbewegingen van de zee weken niemendal los, korrelig rollen ze ons in een ruis. Zo zijn we ver van huis.…

De mallemolen draaierig van het denkbeeld kleurt de avond rond.…

hou me nog staande in een kleurenstorm met penselenpracht geschapen een dans –droomrijk mag ik me gelukkig prijzen- maakt zweverig genot ik schets de nacht die sterren meer verdicht maar ruimte laat me open tot morgen in een ander licht ontwaakt…

het deelt de onmacht op in zweverige tonen, en zie: in de hete olie van de noten danst het lijf, de handen hemelen de aarde op tot het bloemen wolkt en water maakt. ’t wil het niet begrijpen, ’t wil het in zich laten doen wat het verlangt.…

Het verleden torsen, is een veel te zware last. Zorgen over de toekomst, kan bijna niemand dragen. Maar het moment van nu beleven? Ja, dat zal wel lukken gaan. In het werkelijk nu, vindt een mens zijn kracht. Hier zetelt ook de liefde. Precies daar en nergens anders, kan een mens op eigen benen staan.…

Schaduwen schieten van links naar rechts en jij, schuin met een glimlach haaks op de golven zo samen luisterend naar de geluiden van een zweverige nacht. Zo volgen we elkaars contouren, klinken op de toekomst en zingen over liefde.…

Als engel en juweel, zweverig in chemie. Mooi vol mystiek, breng je vervoering en warme erotiek. Fantasie of niet, blijf je een beleving waar ik van geniet.…

Op een vroege stille morgen In het licht van de maan Dansen op de vloeren Met visioenen van een land In het tranendal Een stevige omhelzing Zweverige stappen Een draaiende zwing Denkend aan het geluk Op de dans der liefde Een aards plekje Onder de maan Intieme gevoelens In een flitsende wals Onoplosbaar heimwee Door deze dans…

wij zijn wel losgekomen van oordeel en idee hebben standpunten ingenomen de zweverigheid viel mee toch met beide voeten stevig op de grond gebleven in een wereld die uitgaat van een andere kijk op leven in het volgen van elkaar deelden wij voortdurend steun toch was jij mijn toeverlaat die als vrouw haar mannetje staat…

ik duik in je woorden zoals een meeuw naar de vissen in zee letters krijgen vleugels als in zomerdromen neem je me mee naar een kleurenlandschap waar bloesemklanken luisterrijk bloeien pennenvruchten groeien tot voorbeeldige verzen van liërende metaforen ja, zo dikwijls ben ik zweverig in jouw poëzie verloren * opgedragen…

Zwever. ------------------------------------------------ uit: 'Sloop de stad met tedere woorden', 2008.…

de hemel toont haar charme een beeld van vertrouwen in spiegelingen van rust voor een tijdje lijkt het alsof een levend vuur de aarde schetsend kust hier ontmoet ik mijn verlangen het enkel nog willen vertoeven rond de kracht van de gouden stralen zijn waar de stilte nog spreekt de wind in een zweverig geruis over de velden weet te…

Mijn haren in de wind Mijn gevoel als een kind Mijn hart dat hier de weg vindt Wat begon met lege gedachten Begon te veranderen als de natuur Met zijn mooie blaadjes op de grond Drukke zware dagen Veranderden in lichte en zweverige maanden, Want alles ging voor de wind En tijden veranderden snel Maar het mooie gevoel Bleef rond mij…

Steeds vaker in mijn dromen, bidt nachtelijk smachten, het klare licht te komen in zwoel zweverige nachten.…

Verbeelding Tussen jou en mij Verdampen de gesprekken tot Zweverige sneeuwvlokken In de roes van hebberige Weetheid op zoek naar Liefde Beroeren onze gevoelens Mond vol knetterzoenen Al bereiken onze levens Soms wat dwaalsporen Toch zijn we in wezen verbonden Met het jij en ik zijn En gloeit de verbeelding in onze Verdoken harten…

Klokken luiden speels of plechtig; door de lucht zingt wereldwijze klank. Boogramen glanzen om ruim, liefdevol geloof zonder starre wet. Gebroken beelden: vergane eeuwen leven opnieuw in mijn brein. Onder gewelven scheppen muurtekeningen en schilderijen het vloeiende samen-zijn van…

Ontdek je een zweverig ik, twee liefdevolle ogen, dan kijk je naar jezelf en vindt de liefde in je eigen blik.…

de haren moedwillig verward het hemd nonchalant ongestreken de broekspijpen kundig versleten gemaakt gerafeld als echt de sneakers gelompt -tegen zweverigheid- een veter nauwlettend vergeten de trui met de naden naar buiten gekeerd al heeft mam het anders geleerd en dat ze zich hoedt om mijn vintage te wassen -een jekker uit…

Aan Chrétien de Troyes In onweer, storm en regen kom je geen fietser tegen. Alleen jezelf. Frontaal. Fiets door! Daar zweeft de graal!…

De nacht voelt bitterkoud en erg beverig Het ochtendgloren wordt toch wel wat zweverig. Een overwinning wordt vaak duur betaald Je kan dan wel pronken: 'k heb het gehaald. Een scherp stuk glas, brengt meestal pijn Maar de geheelde wonde aanschouwen... fijn!…

Beuzelen en talmen met verstilde blikken in half vergaan schemerlicht ze vertoeven hangend in mijn tijd in opgeloste tijden en halve tijden de dis duimendik onder vleugelslag een albasten schemering als enige dimensie rafelig en wazig de kaders waarbinnen alleen fantasieën wonen hullen zich in zweverige sluiers wikkelen mij in weemoed…

Hol in de lege kamer vol met emoties Eenzaam verslagen verminkt met pijn Ziet hij haar poserend op erotische foto Weet hij, zij zal nooit meer de zijne zijn Verlaten heeft zij van een op andere dag Ging voor die ander omdat het aan hem lag Vlammen schroeien in verscheurend verdriet Machteloos gilt zijn lichaam, zij niet, zij niet Zweverig…

Het gaat niet over, omdat het nooit begon Dit is eindeloos, zoals de warmte van de zon Een voorgeborgte van geborgenheid Eeuwige warmte die mij geleidt Gedragen door een onaards zweverig zijn Noem ik jou, mijn!…

zoek naar de eeuwigheid beginnen de aarde en hemel ons te schenken waar een generatie mee zal worden verrijkt tederheid is niet de juiste beschrijving want dat zou de perfectie verloochenen driemaal zucht je in mijn nek, niet van verlangen want dat zou het hoogtepunt van het moment afstompen Dan besef ik dat dit alleen liefde kan zijn zweverigheid…

zien bladeren geven hun adem ik ga mijn weg op zoek naar het wonder, spectraallijnen verblinden mijn ogen zie ik het bos, zie ik mezelf ik ben de boom, het blad ik hoor de warme kleuren de zon speelt haar spel, laat alles ontluiken in het prachtige groene bos vond ik de echte mystiek, ik adem, met wat de kosmos me heeft aureool van zweverigheid…