Alle inzendingen over afscherming

Als kleurige zeepbellen spatten mijn verzen vluchtig uit elkaar op je harde korst kille stugheid.…

vanavond draait het zwaard in de sterkte van de pees, hangwouden stangen lange takken aan de waarde van hun vrees, wie ontmoet ontluistert zich van zang dat geboeid de duisternis ontvlucht haastige treden ontvouwen de breedte waarlangs voeten strijken, iets gespt zich aan de werkelijkheid die in nuances als idolen zijn neergelegd -wellicht…

in het geweten is vaak het verleden van ijzige gedachten opgegeten het verschraalt de zachte milde wens maakt de huid tot afschermend schild ziet het verlangen door een ongeslepen lens toch straalt, soms heel even een gloed van zuivere glans door vermeende muren, als een vergulde lans het doet het gevoel een tel bestormend beven…

in nat zand letterbrij verstikt haast heel de dag breien woorden zich als een sluier voor mijn ogen voor uitdrogen oppassen hardheid beknelt pijnlijk daarom laat ik mij beregenen bewust van het feit dat dan mijn leven telkens opnieuw verdrinkt o eeuwige perpetuum mobile laat mij mij bemodderen mijn kwetsbare mensenziel afschermen…

geplaveid met de toon en het timbre van volle tintelende klanken en de kleuring van het ongeëvenaarde vleugelslagen geboren uit zebrapatronen ouverture van een spektakelstuk lichtgewichtvezels om te zweven wankel wiegend op het lome licht het woont in vraagtekens en witregels zonder de keuze tussen hem of haar onder de verhulling en afscherming…

heden ten dage waar licht knokt tegen donkerte en blaren dwarrelen naar vaste bodem lijkt het dat ook ik ga schuilen om mijn ziel weer te ontwaren niet dat ik in de vroege mist geheel zal opgaan ook in mij is een terugtrekkende beweging een tocht naar binnen waar in afscherming de dood rijpt naar winterse termen en mijn…

Heden ten dage waar licht knokt tegen donkerte en blaren dwarrelen naar vaste bodem lijkt het dat ook ik ga schuilen om mijn ziel weer te ontwaren Niet dat ik in de vroege mist geheel zal opgaan ook in mij is een terugtrekkende beweging een tocht naar binnen waar in afscherming de dood rijpt naar winterse termen en mijn gedachten doelloos…

Een vorm van afschermen. Sfinxachtig. Op zoek naar hem, die je zo intens blijft missen. Die nu anders verschijnt, maar nog dieper verbonden. Vanaf de bank voor het oude stadhuis keek ik naar de zangeres in het groene jurkje. Ze gaat naar Zuid-Frankrijk, vertelde ze. Misschien mogen we mee. Je keek somber. Je had geen tijd.…

vroeg jij mij: 'mag ik jou een kruisje geven' eerst dacht ik, wacht eens even wat krijgen we nou doen we even flauw 'k ben erover na gaan denken aandacht aan gaan schenken na lang de betekenis ontdekt en nu volstrekt de betekenis van zijn woorden die ik eerst niet hoorde is gewoon je willen beschermen van deze boze wereld afschermen…

het bewuste leven intimiderend klein is mijn wereld geworden ik mis geluiden, gesprekken, aanrakingen aan zuurstof geen gebrek eten laat ik mij door een robot geven nu leef ik toch gewoon mijn leven, besef dat eigenlijk alles ontbreekt ik voel me steeds kleiner worden ook mijn gedachten beginnen te slinken bekeken worden en je niet kunnen afschermen…

Bladerend door een vergeelde krant Strelen mijn vingers de vloeken Nee, met geen lijk voel ik me verwant Koppen die van ramp en nood kermen Altijd trager, vager dringt het door Hoe wij ons gelaten afschermen ‘Na mij de zondvloed’ ‘Het zal mijn tijd wel duren’ Als een makke zucht in koor Het tandwiel draait verder De planeet heeft zo haar…

zo ik mijzelf afscherm voor sinistere trawanten en al het divers gespuis open ik mij voor passanten, goed geaard in ziel en lijf, heet hen welkom in mijn onsterfelijk tehuis een plek van stil vertoeven en zeldzaam genoegen waar in het stille ven van de geest vreugdevolle vlinders zoeven in zonnige zomerse rust kom op mijn feest…