Alle inzendingen over aula

Zwijgen zal hier voorgoed een sprekend verleden, Wanneer in de aula de voetstappen hol opklinken in Een afscheid van een nimmer meer optreden.…

Een kleine week nog, dan is het voorbij En is een periode afgesloten Er worden bloed, zweet, tranen zelfs vergoten Aan tafels in de aula op een rij Ze wilden dat het nu al zover was Die feestelijke vlag met boekentas…

In de tijd van nooit Was het dat ik mezelf Was kwijtgeraakt - nergens Meer een spoor te vinden Van hem die ooit ik was - En toen ik dan tussen De dagen was gevallen Vond ik iets van mezelf Terug tussen varens aan een Zacht kabb'lend beekje Waar de rust zichtbaar werd Gemaakt door ragfijne dauw Die in druppels de Spinnenwebben…

Toen ik mijn hand legde op zijn rode doodskist, keek een blauwe pauw door het raam de aula in. Met zijn witte haren vormde het de driekleur van het land en taal waar hij zo innig van hield. Bilthoven,12 juli 2005…

Ik loop wel mee naar je graf ik wil je kist wel zien zakken ik wil voor jou m´n hoofd buigen dan zal ik mijn tranen laten lopen want wat heb ik van jou gehouden wat heb ik om jou gegeven wat hebben wij elkaar lief gehad in goede, slechte en slechtste tijden Maar ik kom niet in de aula, kerk ik wil echt niets, niets horen van wat anderen…

Probeer mijn aandacht Er bij te houden Ceremonie in een Aula die al voor De zoveelste keer Afscheid neemt van Een mens die bestaan Heeft, geleefd heeft Op deze aarde - en is Het niet de toespraak Van hem die haar lief Was die mij in vervoering Brengt, maar de scheefzittende Kous van haar die voor Mij zit die me totaal Van…

‘Ik heb aan alle omgangsvormen schijt: Wat bivakmutsen op de kop getikt Een rookbom stoer de aula in gemikt We komen in de Flevopost, geheid!’ Je bent een hufter, loser, zak patat Jij hóórt niet op die school in Lelystad!…

Je voelt het bij het beeld op elk journaal: Zo'n aula of zo'n gymzaal vol scholieren Die zenuwen die ongetwijfeld gieren Die droge stoffigheid van zo'n lokaal En straks, na duizenden gestorven doden Weemoedig afscheid van een periode…

een trillende stem in mijn zwellende aula geluid dat waait in de keel bewegende droge lippen aanzet tot veel mijn woorden werden al gevoeld eer zij werden uitgesproken mijn woorden ze waren nog niet koud of reeds gestorven in schoonheid woorden, woorden het scheppend sterven…

Terwijl we richting de aula lopen, werp ik een blik naar boven. De rokende pijp laat weten dat de oven brandt. Wetend dat jij daar straks ook in ligt in die nietsontziende vlammen ril ik, in de warme voorjaarszon en weet: dat na mij opnieuw iemand naar boven kijkt, naar die rokende pijp.…

Het orgel speelde jarenlang de klaagzang van de dood de organist, een oude man had nooit geluk gekend de aula was zijn arbeidsplaats iedere week weer werk zo somber mogelijk, speelde hij de trieste nummers van de dood en door zijn eigen tranen heen zag hij zijn kist hij wist het al die jaren lang geen orgelspel alleen gezang…

Rolande huilt de reus is omgevallen 'érable' is zijn naam in bomenrijk een panorama is voorgoed veranderd meer 'ciel' dat wel Rolande huilt ik troost haar, maak ons koffie Roger, Rolande, ik wij zitten om de tafel en praten zacht het voelt alsof wij in de aula zitten met na de dienst de koffie en de cake de bomengeest vliegt weg…

in de aula ontving ik je blik maar het was de glimlach die me deed blozen een warm gevoel gleed door me heen en voelde het meteen de vonken sloegen over maar doofden weer door de bel in de lessen waren mijn gedachten bij jou en wachtte de uren af zodat ik die blik weer mocht ontvangen meer zou ik wel willen maar durf het niet te vertellen de…

Ik voel mij onbevangen geen gevangene de schepping is puur en blijft een raadsel, al zijn dagen niet langer meer winstjagend ergens gloeit altijd wel een vuur om de as. Hoe dan ook, en ondanks dat, zie ik alles daar weer staan en zitten. Eerste pogingen om klanken te uiten zich in de hal voltrekken op fluistertoon. Je bent in mijn hart nooit…

laat fluisteren zachtjes wiegend of met krachtige vlagen waar dierbaren bijeen, in tranen en gedeelde smart naar jouw leven luisteren lijk je met lachende ogen van het leven lief te zeggen het is goed, ik ben hier heb elkaar lief, maak plezier de wind ging liggen tijdens gedempte snikken bij een laatste lied het was je lichaam die de aula…

De professor is moe, beste studenten, De lapjes op zijn elleboog die tijdskringen maskeerden laten zijn jasje in de steek en de pauzes in zijn woorden, zowat een sigaretje lang, verraden hem de leegte waarin hij straks belandt als hij het treuzelende minirokje de aula buitenjaagt.…

Op zich geen grond voor nostalgie - zo ging het vroeg of laat met allen - maar het is vreemd nu ik de smalle doodkist in deze aula zie.…

De aula zal rauw gestemd beginnen, verstikt dringt door `t kartonnen wonen nog een rondje rosé wolk als een brief, een fles te laat met de honger, zo die gaat druppel je uit het besloten volk en bevaart gloeiend hete konen…

Maandagavond, een snikhete aula Twaalfjarigen op de planken Een treinreis als metafoor Voor de door hen afgelegde weg De jongens staan er als mannen De uitgelopen schmink van hun baarden Ik ben er voor hem Hij staat tussen zijn vrienden Het eerste loslaten Lijkt vanavond voor mij Nog maar zo kort geleden Ik beleef het opnieuw Het gezang…

Met wanen die hem Elk moment van de dag Op nieuwe ideeën brengen Reist hij in zijn hoofd De hele wereld af, en Verder ook nog een Flink stuk van het heelal - Werkelijk geen ster Schijnt hij te missen, Hij komt immers overal, En toch lijkt hij zich In zijn eigen werkelijkheid Deerlijk te vergissen…

Of de stille, verlegen jongen uit de kroeg de scorende spits uit dopeland of dat ie mooi was mooi in een lege treincoupé met licht beslagen ramen of dat ie vrijde met Joyce die eigenlijk mijn liefde was De laatste keer dat ik hem trof was bij de dood van Tokkel vanuit het middenpad in de overvolle aula liep een wat oudere gebogen man…

Vanuit een slechtzittende stoel in de aula Elke maand week seconden lang terug En op de weg lag geen appel maar een slang. En ik dacht aan toen, aan voetbal op het plein. Geuren van chocomelk oude kranten en nasi rames.…

Kom kom, denk ik, periculum in mora ¹ en spoed mij als viator uit de aula ² de mortuis nihil est disputandum ³ ¹ Jaja, ik moet nu echt niet langer talmen ² en scheer mij weg uit deze necropool ³ al spreek ik over doden niets dan goeds haar schijnvertoon is een gebakken poets het riekt er kwalijk, naar funèbre walmen...…

jouw liefdevolle handen vol jicht, truitjes voor kinderen in Wit-Rusland mama jouw hart was groot tot in december bleek dat je hartfalen had in januari werd er een einddatum bekend mama lieve mama je hebt jouw tijd genomen om afscheid te kunnen nemen van het leven, en ben blij dat jouw laatste wens “dat jouw drie kinderen de kist de aula…

ze samen op de grond… maakt met haar woorden dat ie leeft Ze praat van Schiphol en ze wou dat hij met haar daar samen was ze praat en dan bedenkt ze pas dat dat niet past nu daar zijn vrouw… Ze zegt haar dat hij bij haar bleef, dat zij dat altijd vreesde, wist Dan loopt ze langzaam langs de kist en voelt met blijheid hoe zij leeft De hele aula…

Ook in de aula slaat zij wild kirrend om zich heen. Is er geen man voorhanden, dan doet ze het alleen. Dan grijpt ze een biljartkeu of vers fruit van de schaal. Mijn ontembaar geile oma gaat met alles aan de haal. Bij geen activiteit is zij meer welkom, ze sluiten haar kamerdeur.…