Alle inzendingen over beukenbomen

Mijn beukenboom sterft.…

ik keek met andere ogen tussen beukenbomen naar het gras alsof ook ik een eekhoorntje was.…

de wind speelt een symfonie met de bladeren in rake noten de wind raakt de boom zichtbaar zodat ze plots huilt van het lachen de wind wiegt als een moeder takken in slaap totdat de boom droomt de wind staakt haar wilde bui de boom komt tot rust de laatste noot valt…

Op zomaar ‘n grijze, doordeweekse dag omfloerst de mist de hoge beukenboom en houdt de bont-getinte bladerdroom gevangen in haar hand met mild gezag. Voorzichtig maakt een zonnestraal gewag van licht en warmte die de levensstroom in tak en wortel stuwen, zonder schroom: dan straalt de tooi die eerst in nevel lag.…

't Is avond in de beukenbomen. Zacht keert lucht - ook aarde - weer tot sabbatsrust.…

Achter de heuvels van mijn dromen staat een huis vol zomerbloemen en in de tuin de beukenbomen van mijn jeugd. Gefilterd licht zachte rust als een moeder in een leunstoel voor het venster ouder wordend.…

Wat is ons leven broos als blaadjes van de beukenbomen die dwarrelen in de wind al is de lucht nog vol van zomerdromen... Al is de lucht nog blauw en straalt de zon met vreugde - ons lied is kort van duur hoezeer de melodie ons ook verheugde...…

het dorp stierf verstikt onder lagen van as en puin een stille dood in het dorp leefden bedaarde beukenbomen groeiden bloemen in het korenveld vervallen huisjes krom geteisterd door weer en wind en altijd in de donkere verte die eenzame fietser onder de grijszwarte lucht de sonore klanken van de kerkklok mijn gesmoorde…

ze zijn nog maar met enkele bewoners in 't vervallen dorpje op de heuvel vergeten en in de tijd verloren primitieve boerderijtjes waarin comfort ontbreekt 's winters vochtig en tochtig lekkende daken en muren veel verrot hout 't ruisen van de wind door toppen van kale dikke beukenbomen het dorpje is reeds dood en koud…

Vandaag liep ik in ‘t hofje naast de kerk Waar beukenbomen tot de hemel groeien De wilde bloemen in de paden bloeien En korstmos grijs de tijd schrijft op hun zerk Hun namen Pieternel en Adriaan Door zon en regen bijna weggesleten Zal ik zo lang ik leef niet meer vergeten Omdat ik zo veel moois van ze heb staan Een cabinetje van mahoniehout…

strekt het paard de broze benen het linnen spant in de krakende lijst en het wegbarstend vernis laat ongepolijst het tafereel de glans van het echte leven lenen het ros verdwijnt in galop naar het achterland grint en hoefijzers spatten tegen mijn ledikant Ik stap uit mijn slaap, bed en vergeten droom aan de wand hijgt een hengst onder de beukenboom…

Hoe ik op de beukenboom Onze namen heb gesneden? Wist gij eens, hoe 'k in de droom Als uw ridder heb gestreden! Hoe ik eens uw liefde en trouw Als mijn enig doel beschouw.…

Zo staan zij eender allemaal, Geknipt, gekapt en afgeschoren - En toch is elke stronk eenmaal Uit een beukenboom geboren,- En geen van hen wordt immer groot, En geen van hen gaat immer dood.…

geroeste golven in de rails op bielzen groen en geel van mos slenter ik in zacht’ gedachten speels vol met verwarde vragen door het bos de krakende kracht van oer oud hout draagt over ‘t vol gegroeide doornen dal de gebroken brug, op palen ooit gebouwd, al jaargetijden lang gestut van wal tot wal verweerde bielzen vormden ooit een beukenboom…

Hoe eigen zijn de bomen al, van dracht en groeibaarheid: de hulst en bloot zijn takken nooit, hoe fel de buien bersen; de beukenboom zijn handen naar de hemel openspreidt; en, slaande, schijnt de berkenroe de wilde wind te dersen!…

Stond ik niet zelf in avondwind Vol hooigeur, daar, en zag ik niet dat kind Buiten de poort onder de beukenboomen? Ik twijfel...ging ze soms tusschen mijn droomen Mijn oog voorbij met scheemrend droomespel, Een slaapschaduw. Neen neen zij was het wel.…