Alle inzendingen over bevrijden;

Bevrijdingsdag, geen moment te verliezen onzekerheid over wat je wilt, moet en mag. Angst vanuit het verleden en voor de komende dag zoekend naar ruimte om te kiezen.…

raken zachte vingertoppen vertrouwen, zoeken vochtige lippen de weg naar elkaar zachte vleugels van talrijke vlinders raken, even tintelend, soms fluisterend, verlangen vliegen op toppen van opzwepende hartstocht, hoger, lager, sneller, dieper, even proeven zij de opperste grens van ontlading, verdrinken in golven van verhitte bevrijding…

Hoor bescheiden lopen in ronde vrouwelijke vormen maar zie hem ontspannen bevrijdend vrijen met snaren ogen gesloten in rokerig blauw licht zijn lichaam vrijt sensueel tegen haar glimmende houtwerk haar lopende klanken van boeien bevrijd.…

Nederland werd bevrijd op 5 mei 1945 en iedereen juichte, het volk vierde feest, de oorlog was voorbij. Nederland was vrij en men was uitbundig, de bommen en granaten waren verleden tijd. Een begin kon worden gemaakt met opruimen van de puinhoop, die de bombardementen hadden aangericht.…

hieruit putte zij de liefde zacht tot uitspreken bedaard eindelijk vrij verzucht gehoord in een windvlaag bewogen fluister-woorden…

het leven in duizend dingen verborgen ze nestelen zich in hoeken om ook weer uit te verdwijnen als een hond blaft het naar mij ik neem geen nota om alles te onthouden mijn dingen vliegen ook weer uit als een wild konijn ontglippen ze in alle onzekerheid het verdwijnen bevrijdt me van mijn verleden van dingen die voorbij zijn en verloren…

En dan toch moeten kiezen voor bevrijding. Op zondag geboren op zondag verloren.…

kom hef met mij het glas laten we samen drinken er is voor ons in het terminus al plaats gemaakt laten we dan proosten op de weg te spoelen ballast de veters losgeknoopt van 't strak korset van schijn laat varen nu de humbug van dat ik nog steeds mooi zou zijn zeg me alleen maar met je ogen dat je door het vuur zou gaan voor mij…

Liguster bloeit vrijgezellenhout blaast pijpen om te dansen.…

een luide roep rondom dwingt stemmen af, die geloven in verborgen holtes van een weggezwegen dag je mag verbloemen wat je niet wilt zien een deken leggen over alle zwarte dieptes waar hun witte onschuld rust maar de wereld draagt haar erfenis van uitgemergeld leven in de kamers van de dood toen hun nood niet verder kon liep er slechts…

Lengten van dagen zijn gemeten in de engten van ruimtelijk vervagen. Een verbintenis, gevoed door afwezigheid, gevuld met bloemrijke momenten zonder een zweem van vergeten. Innerlijk nabij in vrije vlucht, zonder vaste grond of horizon in zicht, in het strakgespannen lichaam gevangen en tegen klankbare muren in weergalm het verzoekende hart…

en dan kom ik weer naar je toe je lach in goud vertaald vertelt me duizendvoudig hoezeer ik één was met je jeugd al dronk jij meer van mijn verleden de stilte bevrijdt enkel die begrepen heeft wat sterven is geen onvermogen jij was er één van want de nacht draagt de kleur van je ogen…

De groeven van de lange winter schuilen onder mijn nieuwe huid, En het hart, zacht dichtgeknepen, springt met frisse veulens naar de groene grasoverkant… Die zweem van vrijheid prikkelt mij en doet het dartel lam in mij verrijzen. Even blikt - met wasemogen- dit oude leven achterom… En kijk, het grijze schaap wordt lijk.…

onze bevrijding ooit eens bevrijd wel roekeloos in loop der jaren niemand kan zeilen en niemand kent de wind haal het zeil aan of laat het los hangt van de wind af en van de zeilers in de wind zou heel wat zijn…

Zij, die streden voor onze bevrijding en vrijheid. Zij, die blijven strijden voor een leefbare en rechtvaardige wereld. Zij die strijden tegen armoede en honger. Zij, die strijden voor vrede en harmonie voor ons allen. Zij, die thans waar ook ter wereld onvermoeid strijden tegen onrecht in welke vorm dan ook.…

Ik wil bevrijd van al dat logge stroperige dreigende grijs van hypocriete denkbeelden van wapenleveranciers de slavernij van het geld de onderdrukking door multinationals van griezels en graaiers en van het waanidee dat arbeid adelt van de overheersing van digitale robots van eenzijdige bevrijdingsfeesten van mensen die vinden dat vrijheid…

de betovering van wie wij samen waren is voorgoed voorbij herinneringen als uit een ander leven blijven voor eeuwig maar in dit leven slaat de bladzijde nu om naar een nieuw hoofdstuk zonder jou of ons met alleen mezelf en mij eindelijk weer vrij…

kruisen staan haaks op het groen rust wortelt in vrede stiller dan wit lijken vergaan de strijd is gedaan laarzen marcheren blikken vooruit de dood daagt ze uit het grote gelijk van heersen en macht die het leven veracht ze vliegen in V- de lucht is nog vrij als ganzen op rij naar het rood van de einder dood als bevrijder…

sloegen kraters diep van binnen buiten was verleden tijd, beven meer en meer een innerlijke strijd Zo volkomen de wereld kwijt kon ze alleen nog maar zweven zweven zonder identiteit zomaar alles opgegeven Toch luisterde ze heel even toen iemand haar ontrukte uit vergetelheid door haar zijn eigen hart te geven te laten weten: je bent bevrijd…

De volle zon schijnt in haar leven, haar verlangen lijkt vervuld, opeens voelt ze zich verwarmd, in het licht opnieuw gehuld. De zon schijnt uit haar ogen, eindelijk is ze één geheel, de dood bracht haar mededogen, want het werd voor haar teveel...…

Langs velden vlas en najaarsgras vroeger al, rond het ouderlijk huis te hooi, te gras, nimmer te pas daar sloop het al: kattengespuis Ach Noach, u bood in doodsnood elk dierenpaar een vrij entree een schuilplaats op de droge schoot u nam ze door de wateren mee Maar nu, zo ver ontelbaar later vindt de mensheid weer een smoes voor de missers…

Giuditta nam een beitel en een vijl, bevrijdde me van mijn 2e huid.…

Haar wereld was niet meer dan een illusie Ver weg van onze werkelijkheid Haar moederschap uit het verleden naar vandaag Was zij al jaren kwijt Dat alles zonder haar weten Dat alles tot onze spijt Haar wereld was zo donker Zo zonder zon of licht Zo nutteloos en weg van liefde Het leven om te leven alleen nog maar als plicht Zo onvolkomen…

Het lijkt alsof ik slaap, maar zie alles om me heen, bewegen kan ik niet, lig zonder gevoel, echt geen. Leeg is mijn gevoel, staar op mijn lichaam neer, waarom zie ik mezelf daar, waarom gebeurd dit keer op keer. Bang in het begin, nu ben ik het gaan waarderen, bewegen over het astrale vlak, is wat ik ben gaan leren. Waak nu elke nacht…

Ik voel alleen je hand strelen; geïsoleerd als een verenpak trek ik onderhuids kippenvel. Ik ben een bang dier dat rilt. De vrouw die mij bemint bestaat alleen als een geheime wens in een wereld die mijn zinnen voedt gelijk massageolie mijn spieren. Je wilt me wakker schudden je drukt je handen op mijn schouder; ik verzet me maar…

in deze zalige omhelzing het voelt zo goed, vertrouwd en stil deze ultieme bevrijding is wat ik altijd wil.…

Weer blijkt dat de bevrijde Irakees Nog altijd niet bevrijd is van zijn vrees.…

heel even voelden wij ons nog een kind onbekommerd naar de zon aarde groenig blauw diep onder ons jij hebt nu alles losgelaten eindelijk kun jij zonder zorgen praten lachen en genieten van bestaan al is het in die andere vorm al gedaan geen belemmeringen of zwaarwegende zaken in deze nieuwe entiteit ben jij van alle ankers bevrijd…

De slaapster heeft hem net bevrijd.…

Het is tijd om te vergeten Tijd om verder te gaan Geen tijd om na te denken Geen tijd om er bij stil te staan Het wordt tijd voor een nieuw leven ‘t Wordt tijd voor een schone lei Niet meer denken aan daarvoor Niet meer denken 'wat doet hij' Nu ben ik eindelijk bevrijd Eindelijk uit jouw armen Nergens vind ik verdriet Nergens…