Alle inzendingen over bruist

waar onuitgesproken het wéten en het zíen de ander bewegen laat ieder langs eigen weg is sterk het fundament voor het levenspad waar de een de ander volledig en aandachtig proeft en verslindt worden gretig volhardend de jaren van passie gekauwd en verteerd waar liefde hen leidt tintelt en bruist het verdubbelt zich hun geluk in…

op het zilveren feest bruist de champagne in de jubilaris…

juist bij dood tij bruist het water van leven…

je gistte borrelde bruiste en siste verkleurde werd warmer en geurde verdampte sloeg neer dat deed zeer een koude ruit vroor parels zonder huid tekende gevoelens van binnenuit ik blaas je transparant ontdooi je met mijn hand tot je weer gist borrelt bruist en sist…

heb het mooiste linnen genomen de fijnste penselen gekozen mijn verf met liefde verdund de lijst met goud verguld om de lente in je gezicht met zomer vast te leggen jij vangt me met je ogen als ik even stil sta te dromen lacht zacht als ik weer ga dan bruist het leven als ziel in het schilderij en zegt je mond zachtjes jij bent van…

uit een schatkamer van beelden dansen dromen en sprookjes hand in hand op muziek van lang en kort geleden klinkt in woorden en gebeden hun gezang ze kleden zich met kleuren die spotten met gewoon in alles bruist vitaliteit breken alle banden voelen zich niet meer gevangen in het ontstijgen van de werkelijkheid laat ze komen…

uitzicht op zee je eigen ogen geloven hier bruist meer dan de zee alleen dit gevoel vertolken is maar weinig dichters gegeven…

De zee ruist, bruist. Golven spatten uiteen, bedekken mijn gezicht. De zilte smaak, van tranen, van water. Herinneren mij later, van wat eens was geweest.…

Zoals de stad bruist fluistert de koningin, zo de drank stilt, smelt het donker te samen de nach, de nacht tot dan, wachtend op mijn koningsdag…

Ik ben mezelf verloren zo maar ergens onderweg het bruist het kolkt een stortvloed van wind en regen slaat stuk tegen de wolken in het oog van de orkaan is het stil klaar voor de storm…

Als je verliefd bent kun je alles je spat en bruist als champagne Je voelt Vergaat Probeert te sturen Maar vliegt volledig uit de bocht de wilde haren glanzen mooi tegen het licht van de overgave…

In de vuilnisbak bruist een druk maar vreedzaam feest: wespensmulpartij. Het gevallen blad bedekt een teer kiempje: vergane eikel. De reiger vliegt traag over de avondweide: zwarte spookvlerken.…

Zie mijn eigen schaduw niet meer, Twijfel over mijn bestaan - Hoofd vol loden gedachten, Gedachtenstroom stroperig Tot stilstand gebracht Buiten bruist het leven Binnen leeft de dood…

Vertrouw je dat er vindingrijkheid huist in een partij als zelfs de naam niet bruist?…

het lied bruist van passie vuur op haar podium viert kunst hoogtij mensen zijn blij op een plein ondersteboven in de verf vaart een schip voorbij de rivier blaast zijn stoom af…

Als ik denk ik houd van jou dan bruist het in mijn hart zoveel gezichten namen lieve momenten al ging het mis elk een plaatsje apart maar waar juist die ene zijn naam schreef in onuitwisbare inkt is mijn gebleven…

Een wervelende westenwind die maakt dat zand de duinen vindt Een golf die bruist en schuimt van lust en soms bij vloed de duinen kust De zee die zo het land bemint en pas bij eb haar rust weer vindt . . . www.deiningindordrecht.nl…

weet je - vroeg ze zacht hoe laat de meeuwen wakker worden hij dacht na terwijl het antwoord groeide als een paal boven water torende het machtig uit boven het witte schuim en diep in de buik van de zee bruiste verlangen nu... fluisterde zij…

Het bruiste in ons vaderland van leven, Maar ‘gansch het raderwerk’ staat drie week stil, Corona maakt een wereld van verschil. Van alles wordt nu dwingend voorgeschreven. Daarom haal ik die prent van Albert Hahn Na honderd jaren uit het stof vandaan.…

ik loop op het strand, kijkend naar de branding, telkens als ze me wil grijpen, komt ze net niet ver genoeg, ze kijkt me boos aan, en bruist, met haar witte schuimkopjes, en ik kijk boos terug, maar ze doet niks, ik vlucht snel weg, voordat ze zich bedenkt.…

zoals ze stil haar wereld observeert alles hoort even vlug een briefje schrijft het voor je legt ik vind je lief staat er dan op en mooie bloemen of naast je huppelt bruist en babbelt als bubbelwijn ze is vandaag stralend en blij de koningin van mei…

jij bent mijn rots geen storm weet jou te stranden jij bent de bloem waarop mijn vlinders landen jij bent mijn bron die bruist tot aan de randen jij bent de vlam waarop mijn vuur blijft branden…

De wereld bruist en leeft, en ik zit hier, en denk...…

witborrelend zog bruist weg in het ijle verstervend in schuim onder windstille zeilen gekraak en geklots een zeezilte streling wiegende lichtjes een meeuw op de reling goudgeel gegangmaakt door rimpelend klater rijzen de sterren uit ’t donkerend water…

Afgunstig Zie ik de bloesems botten Uit de toppen van hun handen Levenssap Bruist uit hun ogen Vloeit uit hun monden Vult de glazen Geheven Ten afscheid Je was zo'n lekker wijf! Met handenvol Scheppen ze hun vervoering over mijn levenloos lichaam Overladen me Met Judasbloemen…

en daar sta je voor me in me bruist het in volle kracht het mag….ik mag van je houden en de wind fluistert mijn woorden door de bladeren van de bomen die met hun kruintjes het jonge broedsel wiegen vogelnestjes vol en op de grond bloeit het meizoentje stralender dan ooit vangt het ’t zonlicht in haar kroon…

ik heb het proces van vervlechten gestopt door onthechten rustig pluis ik mijn netwerk tot rafels zonder iets te vergruizen weet dat ieder contact nog bruist van emoties in bloot komend gevoel waar oppervlak lacht huist onderhuids nog altijd onzekerheid want ook vandaag sluit geen enkele toekomst definitief uit…

het hangt in de lucht, ik noem het dichtblauw, het droeg vóór vandaag nog geen kleur het is niet te vangen, het raakt als de wind, een fluist’ring langs hunk’rend gehoor het bruist en het fladdert met vleugels van zij, de zucht die het linnen beroert het hangt in de lucht, gedragen door zinnen, ik noem het met liefde naar jou…

het heeft iets van een spin wanneer ze een web van torens bouwt ze klost kanten kathedralen ik rouw maar wat in mijn vrije tijd haal de linkse steken uit mijn trui maak er een wensknoop van uitbundig roerloos zit ik uit mijn bol te gaan lentegedachten toom ik in iedereen slaapt het bruist te stil in huis…

blijmoedig, bontgekleurd en zo bloeiend slenter je lachend langs de waterkant opgeruimd, opgetogen en zo opgewekt met je voeten spelend in het warme zand zingend begroet je de stralende zon de bloemen in je haren verwelkomen het leven bruist en kleurt alles zo keurig fideel…