Alle inzendingen over contemplatie

in de vroege avond zie ik hoe het lage zonlicht door de hoge ramen binnenvalt in dit lome ogenblik rekt de tijd zich uit afwezig tussen alle anderen een vlieg helpt me uit de droom…

het beeld van zijn rug breed en licht gebogen zette ik alvast in het kader van toekomstige feiten want hij ging beslist vandaag of morgen zou ik hem gaan missen in terugblik was het vooruitgedacht wennen aan een huis zonder ogen een manifestatie van aanhoudend onvermogen…

(bij 'De keuze' van Suus Suiker) In een oude, sierlijke kloostergang of kerk staat zij in gedachten verzonken naar een stenen bak met water te loeren. Ze huivert, in de verte klinkt monnikengezang, door kabouters wordt er champagne gedronken en buiten beginnen tortelduiven te koeren. Na de dienst schuifelen de monniken voorbij, ze prevelen…

Zo vlak voor Kerst sla ik aan ´t contempleren De ballen in de boom de kaarsjes aan Ook de kalkoen kan in de oven gaan Een flesje wijn is al aan het chambreren Ik overdenk het afgelopen jaar En had het best weer aardig voor elkaar…

Ik snak naar een moment van contemplatie. Opnieuw een mail, shit, nét nu ik pauzeer. Het is die drommelse retraite weer.…

De vrije poëzie en contemplatie ... Helaas, ik voel alleen maar consternatie.…

Deze tijd van quarantaine En de geur van madeleine De zondag met contemplatie Krijgt een andere connotatie Deze tijd van quarantaine Met de geur van hygiëne Levend als een kluizenaar De leerling als een spijbelaar Deze tijd van quarantaine Lijkt een grote mise-en-scène De paden zijn hiervoor te smal In dit onmetelijke heelal…

de balans tussen dromen en leven is soms voor even wazig en zelfs onbepaald zou de last van contemplatie ook wegen op een simpel wezen? Zijn de rede en reflectie middelen tot overleven? Nemen zij ons bij de hand? Is afstomping soms een zegen? Voor ons strijdende geweten we kunnen er soms niet meer tegen we vallen van ons evenwicht…

De merel en zijn avondlied in invallende lenteschemering vraagt zich niet af wat wijsheid is als de liefde zich aandient gaat hij ervoor in hoge noten zingt hij over liefde en toekomst je bent er slechts getuige van dat er zich in de vogelborst een verlangend hart bevind hoge tonen zingend over prille liefde in donkere contemplatie…

Ach ja, natuurlijk, zeker, vanzelfsprekend Hoe minder druk, des te meer wijsbegeren Je vragen stellen, meer naar binnen keren Zo wordt voor contemplatie tijd berekend Het is geen vraag om studieduur te rekken De vraag is of bruin leer het wel kan trekken!...…

Stil leven is niet dood de vruchten blijven altijd kleuren en gloeien in het licht druiven willen steeds geplukt appels vragen om een beet citroenen om een mes maar de schedels om contemplatie we zetten de tijd niet stil het brood wordt gegeten we zien de perzik bederven of uitgezogen worden door een wesp de dode wijfjesvink ligt op haar…

wat moet je nu eigenlijk geloven waar kwamen die krachten toch vandaan wie weet hoeveel potjes nu nog doven tot die ook nummer één komen te staan hielden we het eerst op godswonder vertrouwend op wat hoog van boven kwam nu wisselt bloed via Magiërs per gram er wordt gelekt en geel krijgt gedonder in steden werd gelachen om Gino il Pio…

wat losse woede was met de trein gekomen op rails van wolken westwaarts denderend in stampij en crescendo daar ligt de meander van het avondland het luwt er en ontglimt elk scherp kantje dat op het ego lag te rijden het heldere water daar in stalen linten herinnert aan onthechting van weleer het futiele verschil in het samen zijn…

Soms vertoef ik tussen twee gestaltes door vandaag en morgen het voorgeborchte de metamorfose geheel alleen verbonden een schimmige lijn dat het zich afwikkelt en zichzelf op de buik schrijft en streept het dan door als een loden tong die van onafwendbaarheid spreekt dat het sterft en wat dode dingen met zich meeneemt…

Wij zijn van die verdichtte dingen open de haakjes en maak een opzettelijk gebaar [trek er een lijntje om achteraf] rond het gesprek af met een belofte en zet de deur op een kier het licht gedimd tot het weerzien [hoe waarom het zo gaat hoort] sluit de haakjes wikkel het af de handen gevouwen als om de woorden nadrukkelijk [als een toegift…

Er zijn geen redenen meer de dingen mogen voorbij gaan ook het vaste geloof in de traagte ik heb het huis scheef geduwd meer en meer rondom mezelf de afstand tot het raam uitgerokken het licht vlerkend over de tegels cirkels trekkend van zwijgzaamheid is het al voorbij zal het even blijven liggen of leg ik het verleden af tegen het grenzeloze…

Geluksvlekken liggen zeldzaam bloot in het heden en vluchtig snel zoals een postbode die je nooit ziet maar waarvan je weet dat die geweest is vanwege de brief in de bus alleen die foto de vage groene vlek op de knie op de jeans, van ’t klooien in ‘t gras het weet je nog toen waren wij in onze nopjes het geluk is nooit van het heden schamper…

de deur gaat dicht geeft zicht op lange gangen die met gebed en contemplatie zijn behangen draag een pij die ik gekozen heb omgord het touw met knopen die gestrikt zijn door een toekomst zonder jou ik orgel klanken voel mijn knieën op gebedenbanken laat de knopen glijden langs het schaamrood van mijn ongebruikte dijen…

Fietsen wachten voor de brug school en regen walkman the police this car is warm and dry Ik wist dit wordt een lange dag stapte af Vroeger visten wij hier Was je graag alleen De zonden moesten nog komen Kant nog niet gekozen de contemplatie kwam het water leek onschuldig nog voor niemand bang Opstaan doorgaan doorfietsen je kwam…

Bij ’t Maanlicht staat een tafel die onvermoeid lankmoedigheid stut, ’t is daar dat ik ontrafel, vervuld van contemplatie help ik je uit je slangenput.…

Een leven met contemplatie. Een leven met een lach zonder die behoefte aan enige sensatie. Een leven dat gaat voor het hogere goed. Een leven voor de Schepper die ons dagelijks leven doet. Een leven van het meelijden met het brood des levens.…

O, wandelaar die zijn eigen pad bewandelt, zonder zoeken, zonder zien, is al verder dan de angst, de weg heeft hem verlaten. Beter is het antwoord van de echo dan de lokroep van een verre reiger, want de echo heeft allang gehoord, de vraag die nooit werd gesteld, zoals een blad de wind kent voor hij waait. O zachte stem, dat fluisteren…