Alle inzendingen over damp

koude lentenacht – op de parking dampen ramen aan…

De duistere schim is vogelvrij bestaat bij de gratie van het licht schaduwen leven weerloos in het schijnsel van een bron Gekneveld aan vaste vormen die traag over vlakken trekken een wolk lost ze voor even op totdat de wind ze weer wekt Grillig lentegras voert mij mee als een kwetsbare afdruk en als een vertaling van een gloed Met…

Noch min dan verf, een damp, een mist. 1664…

in het koor dampen op de graven kookpotten de schoorsteen rookt weer…

De trein dendert voort, wordt gestreeld door zware damp uit de fabriekspijp.…

verloren gaat mijn stem in deze koude wereld waar de damp van mijn adem tegen de spiegel aanslaat tranen wandelen rustig het pad der wangen af voordat het tikken van de klok mij vraagt of het wel goed met me gaat stilte fluistert in eenzame nachten waar zelfs jij in dromen verdwijnt…

ik snuif de vochtige damp opstijgend uit het natte gras het vult mijn longen en aders zoals nieuw leven ruikt zoals aldoor het prille was het geurt mijn dromen vol van ruimte en lucht het geeft mij vleugels laat het zware gaan het schept een nieuwe vrucht zo voel ik even aan de schepping word gewaar van het onbestemde dat zeker…

op dwaze dagen gaan gedachten jagen hollen hoeven vonken ketsend snel voorbij op hol geslagen in een briesende galop oortjes in de nek ontembaar is de rug gestrekt de vrije teugel is genomen in de dolle jacht op dromen die met verschrikte blikken abrupt door chaos wordt gestopt nog dampen de flanken rollen woeste ogen in paniek…

'k Denk dat ik voel Wat ik weet Daar ik denk te weten Wat ik voel De geur van jouw lijf In genevelde dampen 'k Weet dat ik denk Wat ik voel Moeilijk onder woorden Te brengen Ongenadige Echt' liefde. Meedogenloos 'k Voel dat ik weet Wat ik denk 't Leven soms hard. Liefde Verduiveld Soms zeer zwaar.…

vanmorgen bij het ontwaken hing er plots weer zo'n ontmoedigende damp over het land... zo'n damp die het gemoed zal ondermijnen en je belet om fluitend op te staan wanneer je dan eindelijk op de fiets zit voorover gebogen uit zelfbescherming tegen chronische eikelval dan weet je het wel weer 'het is herfst'…

geen rechte tussen hemel en aarde geen streep een kring van damp vormen wij rondom ons om tot strop…

Wie brengt wie een lucifer, om de verstikkende dampen, vreedzaam te ontgiften? O lucifer! Drager van licht.…

Een druppel valt, en verandert in damp. Kijk! Een ego valt, er verandert niets. Er werd gesproken, niemand sprak.…

troost zoek je in koffie, niet in mensen in de zwarte smurrie, niet in de grijze massa wanneer komen de inspirerende dampen aan in het gecondenseerde brein van het bestaan?…

op deze plek dit stukje aarde ruist het gras niet langs mijn enkels er grazen vette koeien ik ben de zon de zon die in veelkleurige dampen wordt gesmoord…

Maar door al dat dampen en stomen Zijn we wel aan de dampkring gekomen.…

de gevel kristalliseert en slaat wit uit de damp van mijn adem beslaat de ruit het dringt in mijn botten zonder geluid ik zet me schrap hoe kom ik hier uit. herfst en winter woelt weg met lekker weer scherpe kou die voelt doordringt steeds meer is niet goed bedoeld het neemt geen keer het einde der tijden drukt me neer.…

Met de schittering van boven en beneden het glinsteren van water Nieuw leven ontstijgt in dampen Als adem die de dag opent bij een bron van rust Zal het morgen weer zo zacht zijn?…

Naakte mossels liggen gapend op het strand onwetend van het dampen nog.…

moerasgeesten met kwalijke dampen klampen zich vast hun sliertige tentakels kronkelen door gewoel van nachtelijk draaien oude spoken kruipen grijnzend uit een kast gedachtengroef kreunt…

Verwarm je handen aan mijn huid verkoel je lippen aan mijn warmte alsof ik de eerste en de laatste ben streel me proef me laat de dampen van me afslaan laat me kreunen vol genot…

Damp stijgt op klimt naar omhoog Op deze plaats dit stukje aarde Nat van tranen, groeien witte lelie bloemen Naar de kleuren van de regenboog Damp stijgt op klimt naar omhoog Op deze plaats dit stukje aarde Tranendal, "bloeit de papaver bloem" Haar zwarte hart verspreidt over de aarde Ik zie je weer, liggen tussen witte muren Bleke lippen…

Daar stond de koffie in de koffiekan De hele dag verleidelijk te dampen En was er vraag naar koffie in de Oost Dan bracht een troostmeisje een bakkie troost.…

Dan klinkt na lange tijd weer die damp vol fluittoon.…

Te veel onthouden Heb ik - en toch Te weinig van mijn Leven geleerd Te veel woorden, Te veel gezichten en namen Uit mijn hoofd geleerd Beter dan wie ook Te vaak heb ik zo veel Goeds mijzelf onthouden Mijn leven niet meer Dan 'n dunne damp - en Maar net in stand gehouden…

De lucht met miezerige parels doordrongen sijpelt hete damp tot alles verdrinkend in druipende vacht tot druppelend verlangen een snakken wordt naar de spoelende warmte die biggelend van je vloeiende handen onderhuids lekt in stromen voor jou…

De kale akker is vol damp, die zacht voortschuift naar natte bomen. Kinderen springen krijsend met hun wilde hond langs die makke stier.…

honden blaffen als je schreeuwt ze zien je schimmen dampen in hun bek je bent niet gek zoals zovelen wat licht gestoord kan niemand schelen voor jou een flat met tafel en een bed en door de muren gil je tegen buren een vast adres geld en wat verzorging ze hebben je zo afgekocht verder nooit meer opgezocht je woont daar met je…

Blijkbaar was dit de mens zijn wil dacht God, al zijn schepping moe Toen de damp weggetrokken was zag de aardkloot korte tijd schoon Hierna verloor de mens ’t kompas en heerste ’t kwaad weer gewoon…

betraande ogen gebroken woorden in d-mineur een ontkurkte fles spraakvocht 1921 vervlogen zinnen in een damp van wijwater geschreven letters in as en stof verwelkte vingers tastend naar liefde te laat voor mij…