Alle inzendingen over depressiviteit

Depressiviteit, ziekte van deze tijd 't beeld, de illusie, de wanhoop, wroetend in je ziel, ach, een bijkomstigheid, kop op, stel je niet aan, 't komt wel weer goed, zeiden zij, onwetend onbeschaamd Zonde toch van die meid, ze kon ook nergens tegen…

Je herkent het niet, ziet 't zelden op 't gezicht staat 't niet 't zijn de helden van verbergen. Ze is depressief, niet 'n klein beetje ze is ook nog zo lief maar hoor eens, weet je ze verbergt. Ze durft geen hulp te vragen is bang voor wat men zegt zo loopt ze nu al dagen en voert een stil gevecht van verbergen. 't Wordt allengs…

Muziek doorkruist m’n hoofd stuitend op een doolhof van oneffenheden In een wirwar van onzekerheden Op zoek naar een helder zicht met minder rafels en een beetje meer licht.…

Wie dat nachtzwarte gevoel nog nooit heeft gehad -- kent mijn treurnis niet.…

Het medicijn dat men had voorgeschreven Als middel tegen depressiviteit Verloste hem van zijn neerslachtigheid, Hij stapt weer blij en vrolijk door het leven. Al voelt hij zich niet meer een echte vent, De man is wél blijmoedig impotent.…

Wie depressief is moet maar niet gaan dichten, Want dat heeft therapeutisch echt geen nut. Je raakt nog eerder dieper in de put Dan dat het je problemen zal verlichten. En als ik lees wat tal van dichters schrijven, Dan zou ik daar ook depressief van blijven.…

VS-piloten moesten altijd liegen Bij last van somber- of neerslachtigheid Ze liepen door hun depressiviteit Gerede kans er zomaar uit te vliegen Terwijl die vliegeniers toch al sinds tijden Gewend zijn om depressies juist te mijden www.twitter.com/ReneMBroeders…

Vanmorgen bij het opstaan had ik niet een reden om fluitend aan 't werk te gaan of me zelfs maar aan te kleden Niemand die me missen zal als ik een dagje binnen blijf van de wereld weggesloten gedachten stollend in mijn lijf Waar is het vuur gebleven het licht dat leven is heb ik het ongemerkt verloren of misschien zelf weggegeven…

Zwaar varen wolken door het meer van mijn ogen -- Zwanen vliegen op.…

Ergens tussen angst en hoop verbergt zich helder licht iets wat ooit naar binnen sloop en wat er nu nóg ligt Het laat zich graag ontwaken door jouw eigen wil het zal je zachtjes raken al voelt het nu nog kil Alleen jij hebt de macht weg met de depressie het groeit elke nacht de onzichtbare energie…

Onder het nachtfilter lig ik wakker in winterslaap de bloesems op mijn huid schemergrijs, gelukkig denk ik dat, kan ik nog iets denken, meer zit er niet in en de jeuk blijft me plagen in mijn hoofd, daar waar ik niet bij kan Ik kan alleen wachten tot het is opgelost en ik weer zin heb in taart, gelukkig kan ik die zelf bakken…

Mama maakte me wakker Ze omhelsde me snikkend en struikelde in mijn armen de trap af, en ik struikelde in haar armen de trap af, naar papa in de keuken, de armen om elkaar zaten we te huilen maar ik moest terug, zien hoe het met me was ademloos op bed nog warm alsof ik sliep, o je bent dertien ga niet weg, blijf hier bij mij…

waar het gebaar altijd zo sierlijk was hapert nu de gratie van een ronde waterpas altijd goed gestyled tot in een laatst bewegen werd jou de hoge graad van majesteitelijk met eer gegeven joyeus in een verblindende vitaliteit stralen ogen en verbiedt je lach nog altijd donkere depressiviteit zonder woorden kaatsen blikken…

Ik heb geluisterd naar de Paus ‘The pope’ van het instituut RK Kerk ik heb gekeken naar Priester Bodar boudoir van intrinsieke depressiviteit wat een slechte poppenkast wat een intrinsieke leegte wat een geklets wat een armoe alles wat gezegd werd had al gezegd moeten worden had al gedaan moeten worden had al niet meer moeten bestaan…

depressiviteit is usurperend voor je het weet is het gemoed triest gestemd tranen dringen leed in de botten het hart doet gestoord de maag draait zich om ziet de darmen wanstaltig bewegen vreemde geluiden produceren ogen verwijden starend schouders hangen armen in rouwstand knieën knikken bevestigend de keel dikt buikpijn completeert…

raak mijn hand eens aan en voel hoe ik sta te trillen ik sta op het randje van een hele diepe afgrond waarom zou ik niet vallen, vallen en nooit meer opstaan zodat ik nooit meer hoef te bouwen op dingen die altijd instorten waar ik nooit sterk genoeg voor ben om ze staande te houden dus waarom zou ik niet? de reden waarvoor ik blijf…

Ach, ik ben een mens die teert op het geluk van vroeger. Een mens, die hoopt op het geluk van later. En langzaam strompelt in het heden, waar vroeger voorbij is en later maar nooit komt.…

Ik zie ook andere gelijkgezinden bezwaard gemoed en depressiviteit die ongeveer hetzelfde ondervinden in hun emoties van neerslachtigheid Ver heen lijkt weer het nazomergetij met klatergoud in blauwe rafelranden het licht dat eerst nog scheen maar nooit ontbrandde een strijd die in een nederlaag verzandde één man legt heel Amerika aan…

Want depressiviteit, dat los je niet alleen op Dat doe je met z'n twee.... Ik neem je mee naar heerlijke duinen En jij, jij vleit je daar dan neer De halmen en het ruisend riet Is even jouw geneesheer... Ik vraag je dan je ogen nu te sluiten En trek een denkbeeldige cirkel om je heen Bedenk een plek, bijvoorbeeld deze...…

Man, man, die kerel straalde één en al depressiviteit uit, een wonder dat er niet velen door hem door het lint zijn gegaan.…

Valt er met mij nog te praten? Ik kan jou confronteren met mijn haperen Dat zoekende, het trage dat ikzelf moeilijk verdraag? En wat denk jij dan van mij? Ik word kleiner, te klein voor alles en iedereen die ik ken, steeds meer valt er af van mijn wereld Aangewezen op vrienden die mij nodig hebben Er lijkt dus niets veranderd maar…

Jij zegt: aandacht is het liefdevolste dat je kunt geven Ik antwoord: onbezorgdheid is het liefdevolste dat je kunt hebben Die ontglipt me vaak Dan lig ik wakker van niets te kunnen doen zolang er geen zekerheden zijn geen actuele metingen en doorsneden voor opluchting of een nieuw plan Ik wil alles proberen om tijd te winnen al…

ik door deze ervaring er was nu bewustzijn buiten mijn lichaam het was werkelijkheid, een vredig groen en geel landschappen trokken snel aan mij voorbij toen opeens, een reuze klap, terug op aarde één en al desillusie, direct had ik heimwee, mijn toekomst kon ik ineens overzien direct werd ik radeloos verdrietig overspoeld door intense depressiviteit…

jij maar in het hiernamaals Dan had je ook geen invloed meer De dromen die ik van je heb Zijn sociaal nep Je wilt me een zoen geven Ik weer het weer af En schrik dan even Boos, wil het niet geven Ik wil van je af Al de liefde die ik heb gegeven Waar ik voor leefde Is bewust de grond in geboord Is dit wel zoals het hoort In tijden van depressiviteit…

Toch kon ik hem nooit op depressiviteit bespeuren, vorsend nadenken, dat wel. En hij had een schat aan kennis over de mensen en de gebeurtenissen om hem heen. Net als God. En zo blij dat hij die gereformeerde afgod kon opzeggen.…

been' snikkend en tranend kroop ze door het vuile zand Ze was wanhopig...., en wilde niet meer verder leven niet sterk meer, maar zielig, klein en zwak “Ze groeien wel weer aan, dat duurt maar even”, zei een oude raaf vanaf een dikke tak “Kop op meisje, het kost een beetje tijd, maar als je een paar weekjes wacht en niet toegeeft aan je depressiviteit…

Dat is een feit Of ik daarin een hand heb gehad daarover voer ik geen wezenlijke dialogen daarvoor heb ik wellicht geen echt inhoudelijk vermogen Op veel vragen geef ik geen antwoord ik sta niet achter een ideologie er staat te veel op het spel de ontwikkelingen gaan snel Soms druk ik bepaalde gevoelens weg zoals neerslachtigheid of depressiviteit…