Alle inzendingen over doodmoe

je denkt nog: Heer waarom en waartoe je weet het niet meer en je bent doodmoe. je zakt in een put diep en inktzwart vol drabberige drab met een bonkend hart. Er komt geen geluid want je keel zit dicht wie redt je hier uit en waar is nog licht? je weet het niet meer gister is voorbij toen wist je; de Heer is aan mijn zij.…

Ze roept me, haar ogen vechten tegen de lang verwachte slaap. Ik ben er, je hoeft niet op te staan. Kom, dan schud ik de kussens even op en breng je straks koffie en brood. Oké, ook de verwarming wat hoger. Tot zo. Ze roept me weer, zegt dat ze even niet weet wat ze vergeet en staart naar het oude behang alsof in het diepe blauw…

moe gevochten vroeg ik de dood wordt het niet eens tijd? ik vroeg het vriendelijk sorry, zei de dood ik werk niet ‘on demand’ gewend mijn zin te krijgen vroeg ik het boos en eisend mezelf niet meer in de hand ik wil, zei ik, ik heb het recht om nu te gaan, ik zag je gisteren nog staan hier om de hoek, ben jij zo wreed dat ik moet…

De dood kwam stille en in de nacht muren vormden heel geen bezwaar Ik sprak ik had je vroeger verwacht hij glimlachte; wij begrepen elkaar De dood bood mij de rechterhand ja, hij nodigde mij, als het ware uit Ik breng je zo naar de andere kant wanneer ik jou in mijn armen sluit De dood zuchtte: O ik ben doodop ik moet even rusten aan jouw…

Uitgeput van vechten, moe, maar niet in slaap, doodmoe van het strijden, op, totaal verdoofd, lukt het me niet meer, gedaan, voor altijd, teveel heb ik gestreden, over, ik wíl niet meer...…

Bewijsstuk van een Gejaagde Jacht naar de eindstreep waar aangekomen je te moe bent - doodmoe - om je lauwerkrans met het lint RUST ZACHT in ontvangst te nemen…

wat ga jij nog doen, vraagt vandaag aan toekomst voel me oud ik wacht niet meer op later fluistert ze tegen de ongeboren dag van morgen en gisteren is doodmoe die wil niet meer voor mij zorgen…

Koperdraad rood koperdraad gewonden om een stok waarmee hij traag uit wandelen gaat wanneer het weer op onweer staat Nog eens naar de heuvel toe want hij is moe - doodmoe…

Waar zal ik deze dag eens over kniezen Over de bloemen voor de koningin Of over Dijsselbloem en de pingping Het was voor mij niet moeilijk om te kiezen Van die miljarden word ik zo doodmoe Mijn bloemen gaan vandaag naar Isa toe…

Die zijn, van hun vakantiewerk doodmoe, Meteen al heel hard aan vakantie toe.…

Die zijn, van hun vakantiewerk doodmoe, Meteen al heel hard aan vakantie toe.…

Van track en trace gedoe word ik doodmoe, Ik ga gewoon weer naar de winkel toe.…

ze aaide lusteloos het groene loof tussen de vingers pas uitgerold voelde licht behaard als etherisch lief dons knoppen kleurden al lichtjes voorjaar zonder te openen in afwachting van warmte en licht het duurde allemaal veel te lang zo sloeg lamlendigheid de spirit uit de tijd moeheid was al structuur na corona maar…

Al ben ik straks ook heel erg levensmoe Dan nog wordt het mij bij de wet verboden Om hulp te vragen om mijzelf te doden; Vandaar dat ik het dan heel anders doe: Als hulp bij levensmoeheid geldt als moord Is doodmoe volgens mij het juiste woord.…

Maar eerst zijn zij, van dat gereis doodmoe, Aan net zoveel vakantiedagen toe.…

Heel Nederland verdrong zich in de rij Van mensen die zich vriend van Wolkers noemden En trots zijn inzet en gastvrijheid roemden Waarvan hij vast doodmoe werd volgens mij. Dat Wolkers stierf, heeft dus een goede reden: Hij is aan al die vrienden overleden.…

ongeschreven wereld – ze ze raast over mij heen boeken leeg van letters het valt als een giftige droom op kleine plekken – werden ze gestold -- gegroeid in drang van zinnen neergestreken -- waarheen gelukkig niet ver weg maar doodmoe ……….…

De wind, de eindeloze wind waait waar hij wil danst op een esdoornblad smijt schepen heen en weer vermaakt zich met een zwaluw legt zich doodmoe neer opeens. Wat hij, zijn waaien te betekenen heeft? Verkeerd, aan dit adres! --------------------------------- uit: 'Boze Wolven', 2002.…

Het woordje “super” kan ik niet meer horen, En van “een fijne dag” word ik doodmoe. Gevaarlijk stijgt de druk dan van mijn bloed, “Komt helemaal –wordt mij verzekerd– goed”.…

Ach mijn geliefde in je berghang heerst chaos woedt brand cipressen als toortsen dorpen verschroeid omsingeld door vuur je aarde gloeit ach waarom sloeg het boze weer toe je bergdorpen ijlen verkoold en doodmoe…

Hele nachten vechten Hele nachten rennen Hele nachten in het geweer Doodmoe word ik wakker Doodop en versleten Het wil niet meer Men zegt: het is verwerking Men zegt: het is verdriet Wat het is, het zal me jeuken Wat het is, vind ik niet spannend Het moet stoppen Dit mijn hele leven Trek ik niet…

Doodmoe van het strijden Van binnen doet het zeer Zo moet ik mijn leven leiden Ik kán gewoon niet meer. Waarom zou ik ervoor gaan? Morgen val ik toch weer En sta ik nog eens onderaan Nee, ik wil dit écht niet meer. Ik kan mezelf niet uitstaan Zet mijn leven op mijn kop. Zo kan ik toch niet doorgaan? Ik geef het op.…

Vanavond zat ik doodmoe in mijn stoel, en toen borrelden er mooie ideeën op. Vannacht werd ik door iemand overmand, die wilde dromen in mij wilde dromen.…

Want echt ik ben doodmoe.…

Het is nog licht als de oude man zijn dag verlaat en zij voorbij de dood in sluimerend beeld ontwaakt Daar in de geur van zilte avond slaat het grote missen toe kan hij weemoed slechts herhalen in het ritme van doodmoe en leest hij toekomst in ‘t program van morgen waar hereniging in dageraad geschreven staat…

Ik wil even niet praten Niet telefoneren Laat staan discussiëren  En zeker niet lachen Of schaterlachen, schuddebuiken Daarvoor ben ik te ernstig Daarvoor is het te ernstig Ben ik nu te ernstig Te serieus Moet ik denken, nadenken, dagdromen Mediteren, bidden in persoonlijke stijl Piekeren, nageltjes bijten Ik ben echt van streek Om…

ik mag chaotisch denderen zoeken als water vallen te vlug zijn of doodmoe en dwaas tegen alles in klimmen ineens blijken de dagelijkse drama's druppeltjes zoute warmte een mooie ven vol lichte ironie altijd vind ik weer een plek een moment water spiegelglad heb ik weer oog voor het eeuwige in mezelf en spring opnieuw…

Doodmoe vindt ons het licht bij 't dagen, En levensmoe bij 't ondergaan.…

doodmoe zwerf je kermend langs desolate straten van ongekend geluk stokoud lijk je gekrast, gebroken geen mens meer maar een lijkje wie weet weent je besmeurde einder loos als hij ziet dat je gekrompen liefde toch beschut tegen ijs koude regen in je ingehouden klacht sterker dan steen stut je schouder toch je tere kind in…

kom schuilen onder het bladerdak loop met mij het schaduw pad weg van het helle licht dat genadeloos je zorg en pijn beschijnt een kleine pauze op een omgevallen boom samen praten zonder schroom in delen vallen lasten van je schouders die doodmoe van het dragen zijn met een gestrekte rug weer terug in het licht waar de zon schijnt…