Alle inzendingen over doodskop

De zwarte vogel ligt ontveld op je gepigmenteerde rug je perzikhuid is afgepeld je schouderbladen voelen stug wat jou optuigt als versiering maakt mijn betraande ogen blind nu je bedelt om een piercing verlies ik mijn onschuldig kind vul mij in je inktpatronen zodra je wordt getatoeërd laat me eeuwig in je wonen tot mijn doodskop is verteerd…

Niets dan zuiverzoet is het gebed een doodskop met tranen van bloed. Vraagtekens beeindigen een reeks van startende zinnen der onwetendheid. Ik vraag je niets meer dan slechts te voelen met het kloppen van je hart.…

't is net een kleine doodskop' dan denken ze 'nee doe je lippen maar weer aan doe je jurk maar weer aan met die verhullende schoudergebaren ben je toch aardiger' dan zeggen ze 'wil je iets drinken?'…

ik heb de gevaarlijkste kleuren uit de lucht gegrist ze verzameld zo alle codes gewist van mogelijke calamiteiten heb nu veel vaten met doodskop en kruis maar begraven is geen optie zij horen in ons heerlijk en lieflijk milieu doodeenvoudig niet thuis heb ze ontleed hun verschijnen weer langs gewone lijnen geleid wij zijn van…

behang groot, ik zing een versje tot een doodskophoofd. maar t helpt niet ik wil leven en niet slapen. Dood. Een lampje aan.-…

Een fraai hoofd navenant bekroond met ravissant haar ruggelings neerstromend richting fijne taille Zal als doodskop het langst duren Een trotse venus die gereserveerd sensueel zelfverzekerd zichzelf en haar buurt opfleurt wordt eens door vuur of wormen verteerd In elk natuurlijk virtuoos gemodelleerd lijf dat vanzelfsprekend Immanente…

mag een neus met geringe Joodse inslag zorgt voor een verweesd gebaar de glazen hangen immers onder het vlak mijner blikken terwijl mijn lippen dun de bovenste de onderste dan wat meer van inhoud geluid doen zwijgen immers zij zijn de paraplu van de sokkel een kin als een gevlakte ondergrond waar mijn gezicht als doodskop…

Hij met de doodskop en fanatisch boos Van baard en ogen, kon geluk ontberen. Waarom de Souvereiniteit des Heeren Juist hem tot feilloos treffend wapen koos?…

het zijn de polders in Mondriaan-termen geschetst ik weet dat, maar zie het nu niet en stuur haar vooruit, zoals vroeger nu echter wat ingehouden kan ik hem nog vertrouwen lijkt zij te denken de leidsels enigszins gevierd ruimte geef ik haar ik voel haar onrust, stapvoets dus hier zie ik de wieken als zwarte schimmen met de molen als doodskop…

In een smal stukje dijk verzakt de doodskop van wit cement, luguber door concurrentie bruut onthoofd. Onttakeld tot de romp. Werkeloos ontdaan van kap en gevlucht. Ooit gedekt met riet. Aardige baard. Donkergroen geverfd, rood afgebiesd, tussen de koppen van voeghout en steunder een jaartal. Een naam.…

kwijlende hond likt het zoete de aanzienlijke zenden hun slaven om water voor de kale akker zij komen terug met lege kruiken en getekende hoofden dor en hijgend gillen de uitgebluste poppen op de springmatras op kale heuvels happen de wilde bokken naar lucht het einde nabij zijn zij koud is de kracht van een huilende doodskop…

de oude rocker draagt zijn matje lang en zijn spijkerbroek te strak dezelfde mode tot het eind en in het weekend gaat hij uit zijn dak de riem met doodskop is een gisteren droom zijn motor het kind dat hij heeft gebaard dubbel wit stiksel staat hem in zwart leer zo heel gewoon het gebeurt steeds vaker dat hij eventjes voor zich uit staart…

Zie de doodskop Oh ik geniet niet meer langer De mug vindt geen suikerklontje meer.…