Alle inzendingen over doorzichtig

nog breekt een glimlach door haar rimpels heen tooit haar gezicht een klein rondeel dit is wat overblijft een stille plooi een innig tafereel doorzichtig voor het merendeel…

waar doorzichtigheid haar lieve geheimen sluiert zijn zon en schaduw extra alert op de subtielste contrasten geen show voor grote voeten wel stapjes in volmaaktheid van vorm en kleur…

Doorschijnend haar nachtgewaad baadt ze in een zee van kaarslicht Transparantie blijkt bij dageraad minder helder misleidend als een dwaallicht…

ik hou van transparant zei jij dus stelde ik me open beademd door de liefde blies jij leven in mijn hopen mijn horizon van zacht pastel uiteengespat als zeepsopbel…

nog weet je het eerste vlokje dat plakte tegen het raam daar zijn glinsterende ragfijn witte kristallen liet zien om dan heel langzaam naar beneden af te glijden steeds kleiner in een snel drogende lijn naar het kozijn ademloos heb jij haar zien sterven aan doorzichtigheid wil melker 18/01/2019 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

Doorzichtig, sierlijk gedragen door de golven van de zilte zee Ik droeg je in mijn gouden medaillon versiert met een randje van puur saffraan Daar lag je dan gestrengeld met een ander Brak het medaillon en de saffranen dansten in het rond Je tentakels prikkelde venijnig, giftig Jij onsierlijke o zo doorzichtig kwal…

Maar goed dat Pieter Lakeman het doorzag De klanten werden voor tonnen gedupeerd Door hoge polissen die zijn aangesmeerd Da’s bij de DSB schering en inslag Nout Wellink, Zalm en Dirk Scheringa, mijn dank Maar zonder transparantie is ’t een mistbank ---------------------------------------------------------- …De DSB heeft haar klanten enorme…

jij droeg doorzichtig transparant viel in lange plooien tot op de grond elan begeleidde jouw bewegen waarin kracht en souplesse eenheid vond jij hebt dat losgelaten waarvan je dacht nooit zonder te kunnen leven vrijheid is je gegeven verdwenen zijn de onzekerheidsangsten onafhankelijk zonder echte handenbinders ga jij…

een gesponnen web doorzichtig als Brussels kant, klassieke bouwstijl…

zij bloeit glas wiegt kristal op zonnewind kaatst stil het prille in ontluiken breekbaar opent zij fragiel naar buiten de eersteling doorzichtig in bestaan kondigt heel voorzichtig lente aan…

Aarzelende zon en boven zee doorzichtig de rijstwafelmaan…

ducktape, zo doorzichtig als glas zo plakkerig als kauwgum ik kijk er doorheen als door een vissekom door de plakbandus plakkera zie ik een scheur in de wereld ik zie een jongen hij plakt de wereld aanelkaar met plakband ik zie een meisje met een gebroken hart tranen op haar wangen tranen zo doorzichtig als glas ze is bij de dokter…

je rozen voorzichtig gedroogd en opzij nu de vaas weer doorzichtig enkel water van mij…

Ze is doorzichtig. Het zijn fijne lijnen, Die er doorschijnen, Lijken te verdwijnen. Is Lady Kant transparant?…

Hij hield zich sterk, want hij was doorzichtig, kon de waarheid achterhouden. Hij beet op zijn lip en kwam naar zijn toeverlaat. Stoer deed hij zijn verhaal traantjes rolden over zijn wangen, mama veegde ze weer weg. Zo was hij weer doorzichtig, en kon de waarheid achterhouden.…

als glas is mijn hart in haar handen doorzichtig voorzichtig het kan stuk als was is mijn ziel in haar ogen te kneden tevreden van geluk…

mijn lip veegt voorzichtig de gedachten uit jouw hoofd jouw ogen zijn voor mij doorzichtig ik zoen je zoals beloofd…

Versplinterd ligt het op de aarde ooit was het van doorzichtige waarde Een druppel kleeft rood aan de punt ooit onderdeel van onverdund…

dan wordt het gewicht doorzichtig draagbaar als onder smalle schouders onvermoede krachten de boventoon gaan voeren halverwege de weg naar meer inzicht…

Want als je het niet kunt overzien Past doorzichtig misschien Of arglistig. Ik ga er niet om liegen, Want schijn kan bedriegen.…

eendagsvlieg oogverblindend zacht met wit doorzichtige parelmoeren vleugels vliegen vanaf de oever naar de overkant had ik vleugels van morgenrood…

wind schoonde de noordoosterhoek droogde overtollig vocht in scherpend zicht winter helderde hoog in het diepe blauw waar kou nog amper condenseerde het wit van wolkjes verdween en in de legitieme uitstraling verscheen de eerste vorst hij ijsde zijn doorzichtigheid dicht bij de grond waar dauw zijn druppels vond…

ik stap voorzichtig van steen naar steen kijk rustig om me heen de lucht is licht doorzichtig geladen met wat zon er tintelt spanning van een wachten op iets dat dadelijk komt heb mij omgedraaid zag verleden tijd toen de jaren werden teruggedraaid het water stroomde woest heb hem toen zien vallen begreep niet hoe ik helpen moest…

er golft water speels en traag onder eeuwig spiegelend blauw ik schep met mijn hand een doorzichtige lach als innige band die je pas ziet in het verdromen van beelden die mee zijn gekomen langzaam sijpel ik weg zonder een woord te hebben gezegd in de scene van scheiden ik kijk niet om maar het nat van mijn schaduw droogt…

spanen hangen langs de boot een stroom drijft me voort ik weet niet naar waar van het vreemde hier in het uiteinde van een afgehakte loot naar het onbekende daar ik heb weet van de verlamde passie de opgesloten sier alsof een eeuwigdurend zielenstaar mij voortduwt in het zand van de woestijn, wellicht een onvermijdelijk levensgebaar…

Wassen en watergolven zegt haar grote zus na twee knipbewegingen blikt in de spiegel een heel ander kind met kloppend hartje volgt ze elke handeling de bruin gegolfde bundeltjes niet uit het oog verliezend met dansend korte haartjes verlaat ze kijkend naar haar zus de stadse kapperszaak het plastic kokertje trots in haar hand geklemd…

ik speel een glazen wereld met beelden zichtbaar glas ik meng ze met mijn dromen die spiegelen in een plas ze golven fascinerend weerkaatsen echt het licht de breuken komen later als waarheid weer in zicht kleur ze met doorzichtig gevoel blijft transparant droom de dagen heel voorzichtig bang voor scherven in mijn hand ik haat die…

schreef tegenregels was links de aarde draaide rechts jou van me weg ik vertraagde zo je gang heel even we mengden passie verzengden in elkaar jij de hitte ik de as verkoelend sloeg je neer in zelfbewuste druppels ik vond mezelf niet meer je keek doorzichtig aarzelde ik vlamde nog een laatste keer mijn regenboog verbaasde je…

Bij hem zagen wij al zo vaak stil die dood in ogen, wilden hem niet welkom heten ons niet bewegen nabij dat naderende gevaar. Sterrenstof waarin iets anders 't vertrouwen bood steeds verhaalde ver weg te blijven bij deze dood. Die stofdeeltjes brachten ook toen al veel aan het licht, onverplicht waarbij steeds de dageraad weer opstond, welke…

koud als marmer de oneindigheid waarin ze zwerft zo tergend teer onaanraakbaar in de volkomen stilte van de dood uit de wolken raast de storm…