Alle inzendingen over droge naald ets

Die, zonder dat er Ook maar een traan Aan te pas komt, Het verstilde verdriet Inkrast in het gladde Oppervlak van deze Nieuwe dag - en zie, Het is niet eens De diepte van de Groef die aangeeft Hoe diep het was, Maar louter het feit Dat wat was nog steeds In gegroefde lijnen Zichtbaar is in de tijd…

De krassen in mijn ziel Die mij tot stilstand Brachten, hebben Na jaren van zorgvuldig Wachten hun voor niemand Zichtbare schuilplaats Verlaten - Vannacht hebben ze Zich met mijn nagels Als ets-naalden In mijn gezicht gegrift, Zijn de verwondingen Zichtbaar geworden op de wangen Van mijn bange gezicht…

De grenzen van mijn doek Zoek ik op, veilige begrenzing Van de eindeloze lijnen Die onder mijn handen Ontstaan - Gedachten die gedachteloos De vrijheid zoeken, kleur En uiting geven aan wat Er in mij leeft, Aan de diepste kern Van mijn bestaan…

En de etsen van Gerrit en Japik zijn mooi in zwart wit verdeeld, gevoelig van lijn, hun droge naalden zijn als fluweel. En wat is er met de compositie? De compositie is origineel.…

En de etsen van Gerrit en Japik zijn mooi in zwart wit verdeeld, gevoelig van lijn, hun droge naalden zijn als fluweel. En wat is er met de compositie? De compositie is origineel.…

De ontnuchterende koude bries steekt als naalden op mijn huid. Hiaten van de nacht verschijnen. Plaatsvervangende schaamte weerkaatst in vreemde ogen van een bekend gelaat. De fronzen van afgunst, trekken diepen groeven in mijn gezicht. Het optekenen van nieuwe "slechte" herinneringen etsen rimpels in mijn huid.…

moeilijk ben je te vinden vooral in een hooiberg nochtans je hebt een oog maar je ziet er niet door soms kruip je er doorheen en dan heb je geluk mensen slaken kreten wanneer je kunt prikken dus voor mij… kan je eeuwig stikken…

Ik heb deze ochtend in jouw armen gelegd verwonderd over zoveel schoonheid lachen ogen spontaan geluk achter glas tracht ik weemoed te vangen doch het vlies te dun om zelfs maar broos te zijn laat zich net niet vastleggen…

in een kamer een vreemd bed je mond zo hard als een streep met een scherpe lijn op papier gezet je ogen in een bleek gezicht zien geen werkelijkheid maar dromen een gedicht lief, de tijd heelt niet onze wonden vervaagt alleen dat moment van die ene seconde…

Gelijk de droom eens kinds is, dat een dag Van wandelen en spelen buiten stad In zwoele zomer-hette heeft gehad: Een uchtend, dat het landschap zonnig zag; Een middag, dat de lucht gestapeld lag Vol donkre donder-wolken, en 't kind mat En drensend voort moest over 't zandig pad Met in zijn oogjes stof en spinne-rag; En in de spoortrein…

T huis bloeit U it I ets N iet veel.…

een naald scherp van aard vindt mijn huid; ruig behaard en teer van vel dat klein steekwapen glijdt dus geruisloos naar binnen, ongevraagd, dat wel een rode bel lijkt geblazen het duurt nog geen tel of in colonne stromen tallozen naar buiten en zijn niet te tellen het is duidelijk ze willen muiten met een pleister als wapen…

een naald scherp van aard vindt mijn huid; ruig behaard en teer van vel dat klein steekwapen glijdt dus geruisloos naar binnen, ongevraagd, dat wel een rode bel lijkt geblazen het duurt nog geen tel of in colonne stromen tallozen naar buiten en zijn niet te tellen het is duidelijk ze willen muiten met een pleister als wapen…

Door ’t oog van de naald was hij gekropen was er gedachteloos heen gelopen, de opening te smal dacht hij dat is mal nu moet ik een doosje naalden gaan kopen.…

Loop net door De tuin en zie Het vallend blad, Het gelende gras En naalden die Vroegtijdig de larikstak Verlaten En dan zie ik onverwacht Twee mini-paddestoeltjes Rood met witte stippen Die groeien op het Vers gevallen Afval van de bomen In het vermoeide gras, Die door alle somberte Heen kleur bekennen Voor nieuw leven…

de roos knakt op twee balken doornen etsen de geest de mens hoopt op herleving mijn hart het meest…

henk en ingrid trotseren kernenergiek de elementen haiku bij ets van aat veldhoen nu te zien op tentoonstelling in amsterdam: www.stichtingmarlinefritzius.nl en hieronder…

Duizenden dennenbomen wuiven een prikkelend welkom naar jouw thuis bedekt door naalden spiegelt het glas gedachten ogen durf ik niet te lezen droge rimpels schrijven allang de laatste letters van pijn verborgen achter ritmisch kloppen haast onhoorbaar vroeg gisteren of het goed was maar terwijl vertrouwen zacht zijn handen vouwde viel…

De olijfbomen gortdroog geen teken meer van leven in vijf jaar had het niet één druppel meer geregend het stof niet meer in staat nog ergens aan te kleven…

in mijn kamer staat een tas van waterdicht vouwkarton met een bosje tulpen na verlepping van de bloemen zie ik mogelijkheden als damesplaspuutje voortaan in de file houd ik bij watersnood mijn bodem droog…

De hardvochtige hief een glas droge sherry tijdens de zondvloed.…

Bladeren zo droog in de zomer op het gras. Het lijkt zo wel herfst.…

Ik kijk graag naar je wil nog steeds de handdoek wegtrekken nat op nat in jou opgaan Vroeger kon het vaker altijd wel, het is bijna alles wat we nodig hebben Nu strelen mijn gedachten jouw lichaam in het gouden midden tussen verlangen en ontvangen, tam liggen we tegen elkaar tot het te warm of ongemakkelijk wordt Mijn hand strijkt…

Weet gij wat etsen is ? — Het is flaneren Op 't koper; 't is in 't zomerschemeruur Met malse vedelsnaren fantaseren.…

Er is iets diep in mij Waardoor ik naar je kijk Deze ets is het ontwerp Waarmee ik naar jou reik Je hebt mij al geraakt Voor het huidige moment De pennenstreek die ik maak Vindt in jou zijn weg fervent Mijn guts baant éénvoudig De kunst in het leven Het open meer ligt voor ons Dit beeld wil ik je geven Henk…

’t Is niet zozeer dat ik alleen rust en stilte binnenshuis vereer voor even afstand wens te doen hoe dierbaar ook de verf sleept toch de etspen, droge naald mijn passie, langs het leven van de stad lokt het landschap overweldigend door al het zonlicht op het water van de Amstel smeekt schoonheid rond de Omval ook naar het geschept Chineespapier…

Maar er is ijver nodig om tot ets Te maken wat een dichter heeft gedroomd In luiheid, onder warmte en rode wijn.…

in tegenlicht een bladerloze berk een levende ets waar de sapstroom stokt en takken niet meer wringen het licht licht ook de kleinste twijgjes uit met schitterdruppels op de vochtige bast sporen van een late mier…

Een vrouw van zesenzestig doet een draad door een naald. D.w.z. probeert.…

Ooit wachtte je als jeugdige fanaat Tot je je eerste plaatje kopen mocht Na veel besluiteloosheid uitgezocht En dan zakte de naald neer op de plaat... Nu kijk je naar een groots gebeuren uit: De naald van de tattooboer op je huid…