Alle inzendingen over dualiteit

in dualiteit, keer ik terug in liefde, centrum van eenheid…

zo zwaar en donker als ik kan zijn hoeveel groter moet het licht de ruimte die ik ben, zijn om 't te dragen de stroom vliedt in en uit mijn hart klamp ik mij vast aan hetgeen gegeven hard als steen zal ik zijn, zwaar wandelen ploeteren in het zweet des aanschijns om het verschil te ervaren dagelijks nog eten wij zelf van de appel maar…

Onder open vlaktes uit elkaar In wat er omging Ogenschijnlijk staar Vermomd in verandering Als kale takken bij elkaar Engeltjes aaneen gedreven Niemand ontliep ik slechts daar Waar wij alles overschreven Proeven van de stroom Vernoemd als deze ervaring Voltage van de droom Gelogenstraft bij herhaling In mijn verhaal Heet die wrijving…

dualiteit tussen echt en onecht tussen verstoten en zelfrecht binnen of buiten, helpt trachten een wereld te ontsluiten is het leven in de overlevering die vandaag naar morgen heet of wonen in kastelen van karton of tussen tochtige muren, het kan zeker ook onder het blauw met een glimlach in de zon ademt men dan tussen keuzes en…

Handen toetsen zachtjes noten vingervlugge romantiek virtuoos kruiden de klanken de ganse kamer met muziek Ragfijn trillen alle snaren geen notie meer van tijd ratatouille van gevoelens om wie ik de meester zo benijd Gedachten zweven plots in broosheid tranen paar'len in het licht diepe smeltkroes van emoties de hemel leek nog nooit zo…

in mijn slaap vlieg ik vooruit en achteruit overal en nergens voorbij dualiteit in onbegrensd zijn is geen ruimte mijn wachtend lijf voelt mij terugglijden als ik wakker word ben ik aards bewust…

Zweef, mijn kind, op de adem van de wind zij stuwt je hoog en naar beneden weer Gelijk een bries, aangenaam verkoelend, en de storm in wording die het zachte hart verjaagt Overstijg, mijn kind, de kleuren van seizoenen nimmer zullen zij raken aan wie jij eeuwig bent…

voor het tonen van een mens is géen eenduidigheid geboren met pijn en bloed in naaktheid van bestaan in zijn dualiteit draagt hij liefde en angst in zich bewust van leven en sterven struikelt hij zijn pad pijn van doornen wordt gevoeld doorleefd als bitterdrank schoonheid bloeit als witte roos in het centrum van zijn hart…

Jij bent jij en ik ben ik dat is de dualiteit beiden zijn wij vrij jij kent mij en ik ken jou zo ontstaat een eenheid wij blijven beiden vrij jij wordt mij en ik word jou in vrije moraliteit jij en ik worden dan wij wij worden is een keus in onze echte vrijheid en heus niet periculeus…

openheid van gespreide vingers maar schermen tegelijk af zij bewegen zich in het ambivalente van aantrekkingskracht en corrigerend gedrag waarbij communicatie levensbelangrijke lijnen uitlegt waarlangs het belangrijkste spel intrigerend gespeeld zal worden geen spil waar alles om draait maar wel de heerlijke menselijke dualiteit…

Zicht op dualiteit bespreekt de moeizame weg tot individualiteit.…

toen de schepper het paradijs voltooide met zijn gelijkenis spraken heilige boeken en geleerde schriften mannentaal de vrouw was uit de man geschapen om zijn eenzaamheid goed te maken pas hun eenheid brengt nieuw leven dat de toekomst perspectief moet geven in die dualiteit verandert steeds het onderscheid door de modische competentiestrijd…

Jouw handen strelen haar de diamant wiens schittering mijn ogen pijnlijk raakt. Ik keer mij af (ach schijn wat lijk je schoon) en zie daar buiten druppels dauw de zon weerkaatsen Mijn ziel zoekt onze band jouw ogen gulzig spiegelen de diamant wiens geslepenheid jouw ziel verblindt. Kijk, liefste, zie mijn hand omringd met druppels…

Op de zinsnede van zinloosheid trekken we een ononderbroken lijn rond enig ontbreken van ‘t zijn de eindeloosheid geflessenhalsd met dat beetje eigen leven en dan die triviale kwak de dood op de bodem van de fles elkéén gesmoord in eigen nat het afvragen afgesloten met een kurk…

Zie d’aarde de benevelde blauwe pupil het getroebleerde hemelsoog zij draagt haar bril voor ons bestwil, breekt het hardste licht in het glas tot een regenboog af en toe trekt ze haar vochtige ooglid dicht met vertoornd hart de overvloedige tranennevel wit en grijs soms crêmezwart, tot haar bloedvaten klaren de iris in blauwwitte levenskoralen…

je trekt een lijn en alles eronder verdrinkt omdat je niet wist dat je een zee trok onder je hand wind waait niet het zijn driften die uit het zijn kolken als het stil is in het hart de winter hoor je alsnog het onderhuidse kloppen van het ijs schotsend op het barende water en als de gesel voorbij is regent’ slechts assen uit de ransel…

De zon is een donkere plaats. Deze plaats heeft zwarte bloemen De bloemen branden mijn ogen Mijn ogen springen in een brandveld Het brandveld is mijn verloren paradijs De donkere duivel staat ook hier voor de paradijsdeur, Hij staat met zijn glimmende hart in zijn handen Hij offert zijn ziel zodat hij het paradijs weer kan binnengaan Nu is…

Vluchten naar de zolder of dankbaar naar beneden Twijfel, moraal – ik ken ze allemaal In tegenstelling tot de reden Het hoe en waarom van deze gruwelijke dualiteit Want wat is nu helemaal Een eindig leven in de eeuwige tijd…

Dualiteit sterkt integere bloedsomloop tot individualiteit. Stilten in de taal in brede zin, daar put ik adempauzes uit. Dialoog gelijk duurzame dromen op reis, weigeren schipbreuk.…

gesteund in alles intense rust diepe gedachten ontspanning kloven krijgen bruggen watervallen ladders hemelen komen dichterbij afstanden vervagen sterren worden tastbaar dromen worden werkelijkheid aanraking wordt liefde woorden blijken strelende gedachten leven wordt voortbestaan eeuwigheid wordt overbrugd leven in geaarde dualiteit…

sluit zijn geest af voor een revolutie Kan tegenpolen moeilijk accepteren Hij denkt dat deze wezenlijk bestaan Daar andere werkelijkheden hem ontgaan Hij spartelt zinloos rond in twijfelmeren Van tweedeling voorlopig niet bevrijd Nog lang niet staand boven de tegenpolen In staat niet die te zien als één geheel Maak van twee een en weg dualiteit…

Volg me niet want waar ik ga en waar ik loop god is per ongeluk bevrucht en geboren als oneindige fuga van Bach alleen een mogelijkheid in de chaos stanza vers wiskundige breuk als dualiteit van de mens volg me niet waar ik loop er is geen dood en angsten die de cirkels van het leven sluiten of belevenissen van realiteit omlijsten…

Hij was een point of no return, toen hij in de ijstijd door gletsjers vervoerd, nu een heuvel in Emmen afrolde, the Broken Circle binnendenderde en tot stilstand kwam, zich toen onomkeerbaar positioneerde in de cirkel van zand, Wat moest die zwerfkei nou in deze kosmische dualiteit waar yin en yang het donkere en het lichte symboliseren?…

beginne zijn wij in Atlantis daar waar alles een eenheid is Dan gaan we leren en naar school Weg uit die zachte en warme droom Nadat de tandenfee de eerste keer geweest is maken we ons klaar voor de volgende gebeurtenis Het is de val uit het onbewuste En we worden wat ongeruster Keuzen maken en verantwoording dragen We krijgen te maken met dualiteit…

dualiteit tussen echt en onecht tussen verstoten en zelfrecht binnen, buiten trachten een wereld te omsluiten leven in de overlevering die vandaag naar morgen heet wonen in kastelen van karton of tussen tochtige muren zeker ook onder het blauw een glimlach in de zon waar men ademt tussen keuze en leuzen van verzamelde levensbrokken…

Niet dualiteit, maar eenheid is de weg, zoals Christus wist en doet. Verbonden ben ik nu vooral met de Ene Vrouw die ik zielsdiep liefheb, ondanks onze verwijdering, De Ene God is net als Zij, op dezelfde manier aanwezig en dus ben ik zeer tevreden.…

Genegenheid, warmte, liefde, erkenning en steun Die zich vermengen met elk moment van zijn Alsof ze voor zichzelf spreken, eeuwig bestaan Vanuit een vanzelfsprekendheid wel te verstaan Een gedicht hierover lijkt zinloos monnikenwerk Verspilling van kostbare energie, papier en tijd Elk woord thans is van onschatbare waarde Die bij mij vaak in een dualiteit…

laatste leg Steeds meer drong tot mij door, dat een hemel niet verticaal en materieel zich voor mij uitspreidde, maar in het hier en nu horizontaal verbreedt Dat ik juist in de mijn innerlijke ruimte tot inzicht in het zelf kwam waarbij ik tot de groep van solitairen en tegelijk tot een mens onder de mensen behoor In deze glooiende dualiteit…

De non-dualiteit zorgt voor een struggle-vrij bestaan.” “Dat klinkt soebliem”, zei babcia. “Waarom kijk je dan verdrietig?” “Omdat het, babcia, handelt om een egoloze staat. De eenheid kan alleen ontstaan als ik mijn ‘ik’ vernietig, dus als ik mijn gevoel van ‘zelf’ voor eenwording verlaat.”…